Πέτρες αντί επιχειρημάτων...

Πάλι από την αρχή... Εξαντλημένοι σαν τους αθλητές ανώμαλου δρόμου, με τη διαφορά ότι εκείνοι φτάνουν κάποτε στο τέρμα, ενώ εμείς δεν θα το δούμε ούτε από μακριά... Χωρίς ελπίδα για έξοδο από τα μνημόνια – η υπέρμετρη αισιοδοξία κινδυνεύει πλέον να μεταλλαχθεί σε γραφικότητα. Ούτε το χιόνι, τόσο σπάνιο φαινόμενο για τον Αργοσαρωνικό, δεν μπορέσαμε να απολαύσουμε. Κι αυτό το μεταφράσαμε σε καύσιμη ύλη. Πετρέλαιο, ρεύμα, ξύλα... Μόλις έσβησαν τα λαμπιόνια των γιορτών, βυθιστήκαμε στο σκοτάδι. Μεγάλη νύχτα, μαύρη διάθεση, ερημιά, κρύο. Ωστόσο, ένα άλλο θερμόμετρο, εκείνο που μετράει την πολιτική αντιπαράθεση, άρχισε να ανεβαίνει επικίνδυνα. Μήπως μπήκαμε για τα καλά σε προεκλογική περίοδο; Οι μισοί Έλληνες επιζητούν τις εκλογές. Οι υπόλοιποι όχι. Τα νούμερα δεν έχουν να κάνουν με τις κομματικές προτιμήσεις. Μόνο ένα μικρό συγκριτικά ποσοστό συναρτά τη θέση του με την πολιτική του τοποθέτηση. Ο ρεαλισμός, επιβεβλημένος μετά από επτά χρόνια σκληρής λιτότητας, δεν αφήνει περιθώριο για τέτοιες πολυτέλειες. «Και λοιπόν;» σου λένε. Τι θα αλλάξει; Χορτασμένοι από τις υποσχέσεις της τελευταίας προεκλογικής περιόδου (ο πνιγμένος από τα μαλλιά του πιάνεται), προδομένοι και λεηλατημένοι, δεν έχουμε το δικαίωμα να πιστέψουμε σε λόγια. Δεν μας το απαγορεύει μόνο η λογική, αλλά –αυτό είναι το χειρότερο– και η συναισθηματική μας νοημοσύνη. Τι σύμπτωση! Και οι ίδιοι οι πολιτικοί, αυτοί που έχουν αρχίσει άτυπα να διεκδικούν την ψήφο μας για την επόμενη μέρα, μάχονται σε ένα γήπεδο χωρίς γκαζόν. Λάσπη, χώμα, πέτρες... Αντί επιχειρημάτων. Διστάζουν να μας καλλιεργήσουν την ελπίδα, ίσως στέρεψαν και τα δικά τους αποθέματα. Σιγοψιθυρίζουν δειλά κάποιες σκέψεις τους για καλύτερη διαχείριση της τύχης αυτού του τόπου, φωνάζουν όμως όσο πιο δυνατά μπορούν, στην προσπάθειά τους να εκθέσουν τον αντίπαλο στα μάτια του ελληνικού λαού για μάλλον επουσιώδη ζητήματα. Την ώρα που οι Έλληνες αγωνίζονται στις ουρές για 200 ευρώ... Οπολιτικός διάλογος αυτού του επιπέδου δεν ευδοκιμεί σε χώρες που μαστίζονται από τα δεινά αυτής της ατέρμονης κρίσης. Αντιθέτως, ενοχλεί. Ο άστεγος επιχειρηματίας, ο άνεργος οικογενειάρχης, ο συνταξιούχος που ζει στα όρια της φτώχειας δεν έχουν την πολυτέλεια –αυτή την ώρα– να ασχοληθούν με κουτσομπολιά της γειτονιάς. Έστω κι αν αφορούν τον πρωθυπουργό ή τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Υπό κανονικές συνθήκες, ασφαλώς και θα έπρεπε ως ενεργοί πολίτες να ενδιαφερθούμε για ό,τι κακώς κείμενο αποκαλύπτεται. Εξακολουθούμε όμως να είμαστε ενεργοί πολίτες; Εφόσον οι φιλοδοξίες μας περιορίζονται στην εξόφληση φόρων και λογαριασμών, μάλλον έχουμε –άθελά μας–απολέσει και αυτή την ιδιότητα. Ηφτηνή πολιτική αντιπαράθεση δεν μας αγγίζει. Αν οι πολιτικοί μας έχουν κάτι και για μας, ας μας το πουν...