Tο όνειρο της κάλπης…

Πώς φτάσαμε έως εδώ; Πέρυσι τέτοια εποχή βλέπαμε ακόμη φως στον ήλιο… Ελπίζαμε στο καλοκαίρι… Γιορτάζαμε το Πάσχα σαν προάγγελο τόνωσης της αγοράς και μαζί του ηθικού μας. Ο παγωμένος χειμώνας πέρασε. Η ημέρα μεγάλωσε. Κι εμείς, μουδιασμένοι από τα χαστούκια, εκτονώνουμε την αγανάκτησή μας διά της αυτοκτονίας του φαρμακοποιού, διασκεδάζοντας τον πόνο μας με το όνειρο των εκλογών. Ένα όνειρο πολύβουο, πολύχρωμο, που το βλέπουμε κυρίως ξύπνιοι, αφού στον ύπνο μας ανασύρονται από το υποσυνείδητο μόνο εφιάλτες μακράς διάρκειας… Καλή Ανάσταση! Η ευχή ακούγεται όλο και πιο συχνά, όσο πλησιάζουν οι άγιες μέρες. Και προφέρεται με όλη τη σημασία της, μήπως και πιάσει τόπο. Την ίδια ώρα όμως τα προαποφασισμένα μέτρα, τα οποία μας υπενθυμίζουν σε κάθε ευκαιρία τα ΜΜΕ, δεν αφήνουν κανένα περιθώριο αισιοδοξίας. Φόροι, χαράτσια…, θάνατος στους μικρομεσαίους που τόλμησαν να αποκτήσουν ένα σπίτι, που είχαν το θράσος να κληρονομήσουν κι ένα εξοχικό. Οχι ότι δεν στρέφονται εναντίον όλων, αλλά –ως γνωστόν– οι κατέχοντες τα πολλά ξέρουν και να τα κρύψουν. Όπως γνωρίζουν άριστα και την τέχνη της φοροδιαφυγής. Επομένως, ποιοι απομένουν; Εκείνοι που δεν προνόησαν να φυγαδεύσουν τα χρήματά τους σε χώρες όπου ουδείς μπορεί να τα αγγίξει και όσοι (οι ίδιοι δηλαδή) «χάρισαν» ακίνητα και εταιρείες σε άγνωστες, εξωτικές off shore. Οι εκλογές ωστόσο –παρά τις δυσοίωνες προβλέψεις– ασκούν επάνω μας μια μαγεία. Ελπίζουμε. Πως κάτι θα γίνει. Κάτι, έστω και μικρό, που θα μας αφήσει το περιθώριο να πάρουμε μια ανάσα. Ελπίζουμε πως η κοινή λογική θα πρυτανεύσει επιτέλους στις επιλογές της επόμενης Βουλής, πως το αυτονόητο θα αποτελέσει γνώμονα για τις αποφάσεις και τις υπαναχωρήσεις της. Πιστεύουμε δηλαδή ότι εκείνοι που θα τιμηθούν με την ψήφο του πολύπαθου ελληνικού λαού θα σεβαστούν το άγος του. Θα αντιληφθούν ότι ο Έλληνας στραγγαλίζεται, σκάει, δεν αντέχει άλλο! Φτάνει πια η γαλατική ευγένεια προς τους Ευρωπαίους. Φτάνει ο ραγιαδισμός. Χρήματα που διασπαθίστηκαν επί σειρά ετών –με την ανοχή, την προτροπή, την κάλυψη των εκάστοτε κυβερνώντων– δεν μαζεύονται σε δύο χρόνια. Ονειρευόμαστε μια ουτοπία; Η ανάγκη επιβίωσης μας κάνει αιθεροβάμονες; Κι αν μετά τις εκλογές δούμε το ίδιο έργο; Από πού θα πιαστούμε; Η εκλογολογία θα έχει πάψει να μας αποσπά την προσοχή, οι εκλογές θα έχουν έρθει και παρέλθει, οι κάλπες θα έχουν πει ό,τι είχαν να πουν. Κι εμείς; Που είχαμε πιστέψει το αδύνατο, θα παρακολουθούμε τα νέα μέτρα με απάθεια ετοιμοθάνατου. Γιατί, απλούστατα, δεν θα μπορούμε να ανταποκριθούμε στις απαιτήσεις. Σε κάθε περίπτωση πάντως… Καλή Ανάσταση!