Ανάψτε ένα κερί…

Αι γενεαί πάσαι… Η δική μας και η προηγούμενη αιφνιδιάστηκαν από το πρώτο μνημόνιο, αλλά η επόμενη, πιθανόν και η μεθεπόμενη, θα ζήσουν μαζί του όπως ζει ο Έλληνας με τον ήλιο και τη θάλασσα. Δυσοίωνες προβλέψεις… Το πιο επώδυνο μέτρο –που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και αντίμετρο– αυτής της τελευταίας συμφωνίας είναι εκείνο που δεν θα περιληφθεί ποτέ στο γραπτό κείμενο, ούτε θα ανακοινωθεί προφορικά. Η ρητή κατάργηση της ελπίδας! Την ώρα που η κυβέρνηση σχεδόν πανηγυρίζει για τη μετάθεση της μείωσης των συντάξεων κατά δύο χρόνια και της μείωσης του αφορολόγητου κατά τρία, άρα προς το παρόν όλα βαίνουν καλώς, σιωπηλά μας διαβεβαιώνει ότι οι μνημονιακές απαιτήσεις δεν προβλέπεται να μας απαλλάξουν από την ασφυκτική παρουσία τους σε βάθος μίας πενταετίας τουλάχιστον. Επομένως; Το αυτονόητο. Τώρα τα ξέρετε όλα! Μην κουράζεστε με όνειρα για μια καλύτερη ζωή. Όχι πως δεν το είχαμε καταλάβει, αλλά... κάτι οι μεγάλες υποσχέσεις, κάτι η ανάγκη του ανθρώπου να ελπίζει, η ελπίδα άλλωστε πεθαίνει τελευταία (τετριμμένο, αλλά αληθινό), προσποιούμασταν πως κάπου –άλλος πιο κοντά, άλλος πιο μακριά– βλέπαμε φως. Το φως έσβησε. Ο διακόπτης γύρισε στο off. Αλλά, επειδή πρέπει να συνεχίσουμε τη ζωή μας, ας ανάψουμε ένα κερί να τη φωτίσουμε. Η απόσταση από το ζοφερό κλίμα της Αθήνας, όπου τα προβλήματα είναι πιο απτά, μας το επιτρέπει. Ας εκμεταλλευτούμε αυτή την τύχη της διαβίωσης στην ευλογημένη αγκαλιά του Αργοσαρωνικού, όπου, μεταξύ της Αττικής και της Πελοποννήσου, το μπλε του ουρανού και της θάλασσας μας υποχρεώνει να ονειρευτούμε. Πως ταξιδεύουμε από το ένα λιμάνι στο άλλο (άραγε θα ξανασυμβεί ποτέ αυτό;), πως η Αίγινα ξαναβρίσκει τη χαμένη της γραφικότητα, χαρακτηριστικό που δεν έχασαν ποτέ το Αγκίστρι, ο Πόρος, η Ύδρα και οι Σπέτσες… Αν οι διαβεβαιώσεις της Δημοτικής Αρχής ανταποκρίνονται στις πραγματικές προθέσεις της, και εφόσον οι επαγγελματίες και οι κάτοικοι αξιολογήσουν την ανάπλαση της Παραλίας και την πεζοδρόμηση κάποιων δρόμων του ιστορικού κέντρου της πόλης ως αναβάθμιση του νησιού, και συνεργαστούν για το κοινό καλό, τότε ναι. Το όραμα θα γίνει πραγματικότητα. Η τσέπη άδεια πάντοτε, μα η καρδιά γεμάτη…» λέει το διαχρονικά δημοφιλές άσμα του Μάνου Χατζιδάκι. Αλλά και η καρδιά έχει τις απαιτήσεις της. Δεν της αρκούν ο ήλιος και η θάλασσα. Θέλει ποιότητα, σεβασμό, αξιοπρέπεια. Για να αντέξει. Ηοικονομική «κατοχή» ξεπέρασε σε διάρκεια την αλήστου μνήμης Κατοχή, όπως και τη Χούντα. Ας ευχηθούμε –μέρες που είναι– να μην ξεπεράσει και την Τουρκοκρατία… Καλή Ανάσταση! Σίλα Αλεξίου