Καραμπόλες με… τόκο

Ηταν μία ακόμη γιορτή της Δημοκρατίας; Ότι μίλησε ο λαός είναι γεγονός. Ότι προσήλθε ο πολίτης στην κάλπη είναι μια πραγματικότητα. Ότι εξέφρασε τα αληθινά του συναισθήματα αμφισβητείται εντόνως. Όχι πως του φταίει κανείς... Το ψηφοδέλτιο άλλωστε δεν είναι ψυχογράφημα. Σε ένα κομμάτι χαρτί –έστω κι αν πρόκειται για το χαρτί που πέφτει στην κάλπη– δεν αντικατοπτρίζονται οι μύχιες σκέψεις μας. Αν αποτυπώνεται η λογική μας, όποια κι αν είναι, τότε πράγματι η Δημοκρατία έχει κάθε λόγο να γιορτάζει. Αν όμως το ιερό δικαίωμα τού εκλέγειν θυσιάζεται στον βωμό ανίερων συναλλαγών, η Δημοκρατία δυστυχεί. Ηανάγκη εκτόνωσης του Έλληνα, στου οποίου τον τράχηλο έχει κάτσει ένας ζυγός που δεν λέει να φύγει, δεν ήταν το κύριο χαρακτηριστικό αυτών των εκλογών, όπως θα περίμενε κανείς. Αυτό που κυριάρχησε κατά την προεκλογική περίοδο –τουλάχιστον στις αυτοδιοικητικές εκλογές– ήταν οι κατά τόπους (πολύ συγκεκριμένους) ανίερες συμμαχίες. Οι καραμπόλες που επιδιώχθηκαν μεταξύ πρώτου και δεύτερου γύρου, οι οποίες είχαν ως αποτέλεσμα την αλλοίωση εν πολλοίς της επιθυμίας των εκλογέων. Υπό αυτό το πρίσμα, θα μπορούσαμε να πούμε πως στον πρώτο γύρο των εκλογών εκφράστηκε η βούληση του εκλογικού σώματος με μεγαλύτερη γνησιότητα. Ιδιαίτερα στις περιοχές όπου ο πρώτος γύρος έβγαλε νικητή. Κυοφορούνταν μεν οι επικείμενες συναλλαγές, αλλά –δεδομένου ότι δεν ήταν δυνατόν να προβλεφθεί με ακρίβεια το αποτέλεσμα– όλα ήταν ακόμη ρευστά. Πολλοί οι υποψήφιοι, από διαφορετικούς πολιτικούς χώρους, θα ήταν εντελώς έωλη οποιαδήποτε προσπάθεια χειραγώγησης. Οδεύτερος γύρος ωστόσο –όπου υπήρξε– άναψε τα αίματα. Ισοπέδωσε ιδεολογίες, ένωσε άκρα, «δώστε για να πάρετε», η ψήφος δεν έχει πλέον χρώμα, έχει μόνο προστιθέμενη αξία. Κάτω ή και πάνω από το τραπέζι, στο σκοτάδι ή στο φως, η ανάγκη υπεροχής δεν επιτρέπει ενδοιασμούς. Οι κανόνες αυτού του παιχνιδιού δεν βάζουν φραγμούς. Οι συνειδησιακές ευαισθησίες ταιριάζουν στους χαμένους. Ταιριάζουν μάλλον σε εκείνους που παρακολουθούν από απόσταση τα τεκταινόμενα και θλίβονται. Στους ρομαντικούς που εξακολουθούν να πιστεύουν στην καθαρή πολιτική, στο όνειρο για ένα καλύτερο αύριο. Δυστυχώς. Η ανάμειξη στα κοινά –υπό οποιαδήποτε ιδιότητα– επιβάλλει θυσίες. Αρχών, αξιοπρέπειας, ήθους. Αλλιώς, κάτσε σπίτι σου. Ετσι, λοιπόν, με μεθόδους που ακούγαμε αλλά δεν θέλαμε να υιοθετήσουμε ως αληθείς, φτάσαμε στην επόμενη ημέρα. Δεν ισχυριζόμαστε ότι το φαινόμενο καθόρισε όλα τα αποτελέσματα. Υπήρξαν περιπτώσεις υποψηφίων που έλαμψαν χωρίς να χρειαστεί να καταφύγουν σε ύποπτες δοσοληψίες. Με το κεφάλι ψηλά, χωρίς βαρίδια, οφείλουν μόνο να αποδείξουν την αξία τους. Η νίκη είναι όλη δική τους. Δεν είναι δανεική. Και μάλιστα με δυσβάσταχτο τόκο. Η Δημοκρατία πάντως νομίζει ότι γιόρτασε. Τα δάκρυα που είδαμε ήταν από... χαρά.