Τα χρόνια της αθωότητας...

Δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε... Από τη δημιουργία του κινήματος «Δεν πληρώνω»· έτσι, για να συμβολίσω την αντίδρασή μου στην κυβερνητική αυθαιρεσία, για να νιώσω πολίτης με οντότητα, για να διεκδικήσω τα στοιχειώδη δικαιώματά μου. Όχι γιατί δεν έχω ούτε να φάω... Η κρίση δεν είχε βάλει ακόμη τα... καλά της και, ως υπερβολικά αισιόδοξος λαός, δεν πιστεύαμε τις κακεντρεχείς (έτσι μας βόλευε) προβλέψεις. Μια ομάδα ευαισθητοποιημένων πολιτών, από αντίδραση στην τοποθέτηση διοδίων στην περιοχή κατοικίας τους, άρχισε σιγά-σιγά να υψώνει ανάστημα, να σηκώνει τις μπάρες, να επιβάλλει την ελεύθερη δίοδο όλων των οχημάτων. Το κίνημα «Δεν πληρώνω» είχε πάρει σάρκα και οστά. Με τη διαφορά ότι επρόκειτο για θέμα αρχής. Δεν δέχομαι να πληρώσω διόδια για να βγω από το σπίτι μου! Δικαίως... Πόσο ρομαντική ακούγεται τώρα εκείνη η εξέγερση... Η αυθαιρεσία της Πολιτείας (αυθαιρετούσε και τότε η Πολιτεία;), ο εμπαιγμός του πολίτη (ποιος τον ενέπαιζε άραγε;), οι ύπουλοι ελιγμοί, με πρόσχημα τη βελτίωση της ποιότητας ζωής διά της αύξησης των εσόδων (πού πήγαιναν τα έσοδα;), ήταν οι λόγοι που πυροδότησαν την ομαδική αντίδραση, η οποία πήρε παραδόξως μεγάλες για την εποχή διαστάσεις. Τα «δεν πληρώνω» ξεφύτρωναν παντού, οι παρέες των οπαδών τους μεγάλωναν και όσοι δεν τολμούσαν να τους μιμηθούν ζήλευαν το θάρρος και τον αυθορμητισμό τους. Τα χρόνια της αθωότητας ήταν ακόμη εδώ. Η τρόικα ούτε ως υποψία. Οι μισθοί δεν είχαν μειωθεί. Οι συντάξεις αντάμειβαν την εργασία μιας ζωής, επιχειρήσεις δεν είχαν κλείσει, η ανεργία ήταν στα συνήθη επίπεδα. Η κρίση άρχιζε να ξεπροβάλλει δειλά, να αποσαφηνίζεται η πραγματικότητα, αν και τα πρώτα μέτρα έδιναν την εντύπωση του προσωρινού. Οι κυβερνώντες άλλωστε είχαν ακόμη την πολυτέλεια να μας καθησυχάζουν. Να μας χρυσώνουν –με την ανοχή μας– το χάπι. Παρ' όλα αυτά, οι εξελίξεις ήταν ραγδαίες. Ποιος το περίμενε; Η μεσαία τάξη τελεί υπό εξαφάνιση, η ανεργία αποτελεί τον κανόνα και –το μόνο καλό μέσα στον ορυμαγδό– κάποιοι από εκείνους που πλούτισαν φοροδιαφεύγοντας ή διαφεύγοντας γενικώς από τη νομιμότητα, έστω και αργά, βρίσκονται αντιμέτωποι με τις ευθύνες τους. Αλλά... τι να το κάνεις; Τα σπασμένα πήγαν ήδη στους δικούς μας λογαριασμούς. Το 2012 φεύγει. Το παραμύθι τελείωσε. Η κρίση δεν μας εγκαταλείπει μαζί του, όπως μας διαβεβαίωναν πέρυσι και πρόπερσι, και ως εκ τούτου το 2013 δεν προοιωνίζεται τίποτε καλό. Ας αναστείλουμε λοιπόν τις ελπίδες επ' αόριστον και ας αφαιρέσουμε τα νέα χαράτσια, τους επιπλέον φόρους και τις αυξήσεις δημοσίων αγαθών από το άθροισμα των μειωμένων ή μηδενικών αποδοχών. Κάποτε το «Δεν πληρώνω» ήταν ένα χαρούμενο κίνημα. Σήμερα υποδηλώνει την ανέχεια και την απελπισία... Χρόνια Πολλά και Καλή Χρονιά