Η αντίσταση του Μπαγιαντέρα με το μπουζούκι και τα τραγούδια του για το έπος του '40 (βίντεο)
Ο ποριώτης ρεμπέτης Δημήτρης Γκόγκος ή Μπαγιαντέρας, ξεχώριζε στο ρεμπέτικο σινάφι για το έντονο ενδιαφέρον του στα κοινά. Πριν τυφλωθεί (1941) διάβαζε πολύ και ερχόταν καθημερινά σε επαφή με εργάτες, ενώ ο ίδιος είχε γίνει μέλος του ΚΚΕ. Στο αλβανικό μέτωπο θα γράψει τα πρώτα αντάρτικα τραγούδια του «Τους Κενταύρους δε φοβάμαι (Συντροφιά έχω τη λόγχη)» και «Ψηλά στης Πίνδου τα βουνά (Ψηλά βουνά κι απάτητα)».
«Ψηλά στης Πίνδου τα βουνά»
Σου στέλνω χαιρετίσματα απ’ τα βουνά μανούλα
στο καραούλι βρέθηκα στην πιο ψηλή ραχούλα.
Ψηλά κι απάτητα βουνά, μανούλα μου, περνούμε
Νεμέρσκα, Πίνδο, Μόρδοβα και πάντοτε νικούμε.
Μην κλαις γλυκιά μανούλα μου, που πήγα μακριά σου
γρήγορα θα νικήσουμε και θα βρεθώ κοντά σου.
Κι αν δε γυρίσω, μάνα μου, μην κλάψεις, μην πονέσεις
τη νίκη να ’χεις για χαρά και μη μαυροφορέσεις.
Ο Μπαγιαντέρας στην κατοχή θα είναι ανάμεσα στους πρώτους που θα ενταχτούν στην Αντίσταση. Οργανώνεται στο ΕΑΜ και με τα τραγούδια του εμψυχώνει και ενθαρρύνει τους αγωνιστές, υπηρετώντας τη λευτεριά για την οποία έλεγε ότι «είναι πολυτιμότερη κι απ’ το φως των ματιών μου». Αρχίζει να γράφει συστηματικά αντάρτικα τραγούδια με αναφορές στο ΕΑΜ, τον ΕΛΑΣ και τον πρωτοκαπετάνιο του Άρη Βελουχιώτη.
Οι Κένταυροι (αναφέρονται και πιο πάνω, στο τραγούδι «Το ΟΧΙ του Σαράντα» του Σπύρου Καλφόπουλου), ήταν μια επίλεκτη θωρακισμένη ιταλική μεραρχία, που γνώρισε θεαματική ήττα από τον ελληνικό στρατό στο Καλπάκι.
«Τους Κενταύρους δεν φοβάμαι»
Για ντουφέκι δε με νοιάζει ούτε βάζω πια μαράζι
συντροφιά έχω τη λόγχη τη γλυκιά μου ξιφολόγχη.
Αγκαλιά μ’ αυτή κοιμάμαι τους Κενταύρους δε φοβάμαι
θαύματα με κείνη κάνω στις βουνοκορφές απάνω.
Οι φρατέλοι σαν με δούνε ψάχνουν δρόμο για να βρούνε
μα τους στρώνω στο κυνήγι και κείνοι όπου φύγει-φύγει.
Πηγή: katiousa.gr
