Ο Βαγγέλης, ο πυροβολητής στο Αδρίας
Επιμέλεια Γιάννης Μανιάτης
Γράφει η Πελαγία Αντωνίου:
Στις 22 προς 23 Οκτωβρίου του 1943 μια μέρα ''αποφράς'' - όπως και πολλές άλλες- για το Πολεμικό Ναυτικό και για όλη την Ελλάδα.
Η Πελαγία θυμάται. 22-23 Οκτωβρίου 1959-60-61-62.... και για πολλά χρόνια μετά -σίγουρα και πριν αλλά δεν θυμάμαι-
Μαμά: Πελαγία σήμερα δεν θα βάλεις ραδιόφωνο.
Πελαγία: Γιατί μαμά;
Μαμά: Γιατί σαν σήμερα σκοτώθηκε ο αδελφός μου ο Βαγγέλης.
Από τα μάτια της έτρεχαν δάκρυα. Αργότερα όταν ήρθε η τηλεόραση δεν τη ανοίγαμε. Εγώ είχα μάθει πια ότι αυτή η μέρα ήταν ημέρα πένθους για το σπίτι μας το σπίτι του Βαγγέλη Τζιώτη. Η γιαγιά Μπήλιω μου είχε πει ''είχα και άλλο παιδί τον Βαγγέλη μου αλλά τον έδωσα για την πατρίδα - και η φωνή της έτρεμε- Ήταν 20 χρονών πυροβολητής στο Αδρίας.
Το καράβι έπεσε σε νάρκη και αυτός ήταν στο πλωριό πυροβόλο, με την έκρηξη άνοιξε το ''ταξί του πυροβόλου ξανάκλεισε και του έκοψε το πόδι. Ζούσε -από ότι μου είπαν - και φώναζε σ' αυτούς που έμειναν στο πίσω κομμάτι του καραβιού να γυρίσουν να τον πάρουν. Αλλά πως θα γινόταν αυτό κορίτσι μου; κι έτσι πήγε στον πάτο της θάλασσας. Ήταν μαζί με τον Γιώργο Παππαφρατζέσκο. Της Μαρίας ο γιος γύρισε με κομμένο χέρι, ο δικός μου χάθηκε. Χαλάλι για την πατρίδα. Όταν τα πράγματα ησύχασαν -συνέχισε η γιαγιά να μου λέει με τρεμάμενη φωνή-μια μέρα μας έστειλαν ένα δέμα με κάποια δικά του πράγματα-έτσι μας είπαν- και μια σημαία Ελληνική.
Ο παππούς μου ένα πρωινό- δεν θυμάμαι πότε ακριβώς- πήγε στον Πειραιά για κάποια δουλειά, γύρισε το βράδυ και λέει στην γιαγιά'' Άκου Μπήλιω τι έγινε σήμερα πήγα στο σπίτι του Τούμπα στην Αθήνα, κτύπησα το κουδούνι , μου άνοιξε η ''υπηρέτρια'' της είπα ποιος είμαι και ζήτησα το Ναύαρχο, εκείνη με ρώτησε αν είχα ραντεβού της απάντησα όχι και μου είπε ''δεν είναι εδώ''. Εκείνος όμως Μπήλιω ήταν εκεί άκουσε ποιος είμαι και της είπε ''γι αυτόν τον κύριο το σπίτι είναι ανοιχτό οποιαδήποτε ώρα είναι πατέρας Ήρωα''. Φορούσε μια ωραία μακριά ρόμπα και καθόταν όρθιος στο πάνω σκαλί μιας σκάλας, άλλαξε, ήρθε κάθισε δίπλα μου σαν να ήταν φίλος μου και μιλήσαμε για τον πόλεμο και το παιδί μας''. Της είπε κι άλλα πολλά εγώ ήμουν μικρή και δεν τα θυμάμαι όλα. Θυμάμαι όμως ότι μιλούσαν και έκλαιγαν και δυο μαζί.
Αυτά θυμάται η Πελαγία από τα παιδικά της χρόνια και δεν ξεχνά να τα θυμίζει στα παιδιά της και στα εγγόνια της
