Το επόμενο κύμα του... ευρωπαϊκού αλαλούμ - Άρθρο του Κώστα Αργυρού
H εμφάνιση εστιών του ιού σε μια σειρά από περιοχές στην Ευρώπη οδηγεί πάλι σε σπασμωδικές αντιδράσεις και αντιφατικές αποφάσεις, που αρχίζουν να εξαντλούν τις αντοχές αλλά και την εμπιστοσύνη των πολιτών.
Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή καταγράφει αυτές τις ημέρες με ανησυχία την εμφάνιση εστιών covid-19 στο σύνολο σχεδών των χωρών της Ευρώπης: Από τη Βουλγαρία μέχρι το Βέλγιο και από τη Βόλφγκανγκζέε της Αυστρίας, μέχρι τη Βαρκελώνη. Και απευθύνει εκκλήσεις προς τα κράτη μέλη να προετοιμαστούν κατάλληλα, για να μπορέσουν να αντιμετωπίσουν αυτή τη φορά πιο «ενωμένα», ή τουλάχιστον στοιχειωδώς πιο συντονισμένα ένα πιθανό δεύτερο κύμα της πανδημίας.
Οι εκκλήσεις αυτές πέφτουν προς το παρόν στο κενό. Εντάξει η Βρετανία δεν είναι μέλος της ΕΕ και μπορεί να αποφασίζει παρορμητικά, όπως ταιριάζει στον πρωθυπουργό της το άνοιγμα και κλείσιμο των συνόρων. Τόσο παρορμητικά, που μέχρι και υπουργοί και βουλευτές της, που βρίσκονται στην Ισπανία να μαθαίνουν από τα ΜΜΕ, κάτι που δεν ίσχυε όταν έφευγαν: ότι όταν επιστρέψουν θα είναι υποχρεωμένοι να μπουν σε καραντίνα. Αλλά δεν είναι μόνο οι Βρετανοί.
Αν κάποιος αποφασίσει να καταγράψει τι (διαφορετικό) ισχύει για τις απευθείας μετακινήσεις πολιτών μεταξύ των χωρών της ΕΕ, αν κάτσει και κάνει τους αμέτρητους συνδυασμούς, που προκύπτουν φτιάχνοντας τα πιθανά ζευγάρια μεταξύ 27 χωρών θα χρειαστεί μερόνυχτα. Και δεν μιλάμε καν για τις επιπρόσθετες παρακάμψεις μέσω «ενδιάμεσων σταθμών». Οταν θα έχει τελειώσει το μέτρημα θα πρέπει ίσως να αρχίσει από την αρχή, αφού στο μεταξύ πολλά θα έχουν αλλάξει. Κάθε χώρα ανακοινώνει διαφορετική αντιμετώπιση για τις υπόλοιπες, ανάλογα με το καθημερινό δελτίο κρουσμάτων. Η σημερινή «ασφαλής χώρα», εύκολα βαφτίζεται σε «υψηλού ρίσκου» μέσα σε λίγα εικοσιτετράωρα. Μερικές νοιώθουν αδικημένες, κάποιες αφήνουν υπονοούμενα για τις άλλες, που παρουσιάζουν χαμηλά νούμερα, κρύβοντας τα στοιχεία κάτω από το τραπέζι. Το παράπονο των «τιμίων» είναι κοινό από το Λουξεμβούργο έως την Ισπανία και συνολικά σε όλες τις χώρες, όπου φαίνεται να υπάρχει αναζωπύρωση ή απλώς μια πιο καλά οργανωμένη καταγραφή κρουσμάτων.
Το ποιός θα βγει τελικά κερδισμένος από τη διαφορετική στρατηγική ανίχνευσης κρουσμάτων θα φανεί τους επόμενους μήνες. Οπως και το ποιός θα ομολογήσει πρώτος ότι η προσπάθεια επιστροφής στην «κανονικότητα» δεν ήταν τελικά και τόσο επιτυχής. Η ελεγχόμενη κινητικότητα εξαιτίας της ανάγκης να αποφευχθεί μια ολική οικονομική κατάρρευση, ειδικά στον τομέα του τουρισμού αποδεικνύεται δυσεπίλυτος γρίφος, όσο και αν κανείς δεν θέλει να το παραδεχτεί.
Μέσα σε όλα αυτά υπεισέρχονται και άλλοι παράγοντες, που κάνουν ακόμα πιο δύσκολο να χαρτογραφήσει κανείς την κατάσταση πανευρωπαϊκά. Γιατί για παράδειγμα αλλιώς αντιμετωπίζονται οι κάτοικοι μιας χώρας, που γυρνούν από διακοπές, αλλιώς οι τουρίστες που σε μερικούς ταξιδιωτικούς προορισμούς έχουν επίσημα ανακηρυχθεί σε «προστατευόμενο είδος» και αλλιώς οι εποχικοί εργάτες από την Ανατολική Ευρώπη. Δεν είναι ακριβώς ίδια τα μέτρα ελέγχου, αλλά και προστασίας