Μπλόκο Μέρκελ-Μπορίσοφ, μισόλογα Μακρόν - Σχόλιο του Κώστα Αργυρού

H καγκελάριος της Γερμανίας Ανγκέλα Μέρκελ και ο πρωθυπουργός της Βουλγαρίας Μπόικο Μπορίσοφ ήταν οι πιο φανατικοί «αρνητές» της προοπτικής επιβολής κυρώσεων εναντίον της Τουρκίας σύμφωνα με τα ρεπορτάζ μεγάλων ευρωπαϊκών ιστοσελίδων.

Το γεγονός αυτό θα πρέπει να προβληματίσει σοβαρά την ελληνική διπλωματία και για το μέλλον αφού μιλάμε για δύο χώρες στις οποίες η Ελλάδα είχε κατά καιρούς ποντάρει πολλά. Την ισχυρότερη χώρα της ΕΕ και ένα «γείτονα» με τον οποίο θεωρητικά πάντα διατηρούσες καλές σχέσεις. Αρνητικοί για το ενδεχόμενο κυρώσεων κατά της Αγκυρας ήταν επίσης οι αρχηγοί κρατών χωρών του Νότου, όπως η Ιταλία, η Ισπανία και η Μάλτα αλλά και ο Ούγγρος πρωθυπουργός Βίκτορ Ορμπαν, ο οποίος διατηρεί άλλωστε εξαιρετικές σχέσεις με τον Ερντογάν. Δεν χρειάστηκε πάντως να πουν πολλά αφού το θέμα θεωρείτο λήξαν εκ προοιμίου.

Σύμφωνα με το ίδιο ρεπορτάζ η μόνη χώρα, που φαίνεται να στήριξε την θέση Ελλάδας και Κύπρου για αυστηρότερες κυρώσεις προς την Τουρκία ήταν η Αυστρία, ενώ ο Εμανουέλ Μακρόν μάλλον χρησιμοποίησε ηπιότερους τόνους ή κατά το λαϊκότερον «μισόλογα». Βεβαίως πρέπει να είναι σαφές ότι ο Αυστριακός Σεμπάστιαν Κουρτς ήξερε ότι μιλούσε εκ του ασφαλούς και ουσιαστικά απευθυνόταν στο κοινό στο εσωτερικό της χώρας του.

Ολα αυτά θα πρέπει να δημιουργήσουν σοβαρό προβληματισμό στην Αθήνα, η οποία για μια ακόμα φορά βρέθηκε χωρίς ουσιαστικές συμμαχίες. Οταν μάλιστα έχεις μηδενική υποστήριξη από το αποκαλούμενο «μπλοκ του Νότου», τότε δεν μπορείς να έχεις και πολύ μεγάλες προσδοκίες για επιτυχίες στα «εθνικά θέματα». Αλλά οι συμμαχίες δεν κτίζονται σε μια νύχτα. Χρειάζονται... χιλιάδες χιλιόμετρα διπλωματίας και στόχευση προς τα έξω και όχι προς τα Μέσα του εσωτερικού.

Βεβαίως η σύνοδος απέδειξε ότι η ΕΕ μπορεί να διατείνεται ότι την απασχολεί το κράτος δικαίου και οι δημοκρατικές αξίες, αλλά αυτή τη φορά αποκαλύφθηκε πόσο κενή είναι συχνά αυτή η ρητορική. Τη μέρα που ο Ερντογάν παρακολουθούσε πολεμική παρέλαση στο Μπακού, μαζί με τον πρόεδρο του Αζερμπαϊτζάν οι Ευρωπαίοι του έδιναν ακόμα ένα τρίμηνο για να «συνέλθει». Λες και έχει επιδείξει ποτέ τέτοια διάθεση.
Αλλά τεράστια ήταν η υποχώρηση και απέναντι στους εκβιασμούς Ουγγαρίας και Πολωνίας με αίτημα την αποσύνδεση του σεβασμού των αρχών του κράτους δικαίου από την πρόσβαση στα κοινοτικά κονδύλια.

Μπορεί η άρση του βέτο από τις δύο χώρες να ανοίγει το δρόμο για την υλοποίηση του Ταμείου Ανάκαμψης, το οποίο τόση ανάγκη το έχουν οι χώρες που επλήγησαν από την πανδημία, ανάμεσά τους και η Ελλάδα, αλλά σε επίπεδο πολιτικών συμβολισμών πρόκειται για μια μεγάλη υποχώρηση της γερμανικής προεδρίας απέναντι σε δύο καθεστώτα που έχουν συχνά χαρακτηριστεί ως «ανελεύθερα». Και αν μια ισχυρή προεδρία όπως η γερμανική είναι τόσο ευάλωτη σε εκβιασμούς, τότε οι οιωνοί για το μέλλον δεν είναι και τόσο αισιόδοξοι..