ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

Ας ξανακοιτάξουμε το «μοντέλο» των Σπετσών - Άρθρο του Κώστα Αργυρού

 

Οι καραβιές των Αγγλων της δεκαετίας του '80, που ξεκινούσαν να πίνουν πριν καλά καλά πατήσουν το πόδι τους στο νησί ήταν τελικά ένα σωτήριο μάθημα για την «Πιτυούσα», που απελευθερώθηκε γρήγορα από τη λογική της κυριαρχίας της τουριστικής ποσότητας

 

 

Άρθρο του Κώστα Αργυρού

 

 

Ήμουν παιδί, όταν άκουγα στο περιβάλλον μου να επαινούν κάποιοι τη Μελίνα, επειδή είχε προωθήσει νόμο που απαγόρευε να χτιστούν στις Σπέτσες, όπως και σε άλλα νησιά κουτιά από τσιμέντο, σπίτια χωρίς την παραδοσιακή στέγη και να συμφωνούν όλοι ότι αυτό θα έσωζε την εικόνα του νησιού. Πρέπει να ήταν στα μέσα της δεκαετίας του '80, αν και στη Ντάπια είχαν προλάβει να σηκωθούν ήδη δύο ξενοδοχεία «πολυκατοικίες», που ακόμα αποτελούν παραφωνία στην εικόνα, που αντικρύζει όποιος φτάνει στο λιμάνι για πρώτη φορά. Ευτυχώς υπάρχουν οι ασπράμαυρες παλιές φωτογραφίες που πωλούνται στα μαγαζάκια τριγύρω και σου θυμίζουν πώς θα ήταν ακόμα η Ντάπια αν...

 

Ήταν την ίδια εποχή πάλι, που άκουσα να συζητιέται ότι για κάποιους Βρετανούς ανέργους της εποχής της παντοδυναμίας της Θάτσερ κατέληγε πιο οικονομικό να περάσουν ένα μήνα διακοπών με «πακέτο» στις Σπέτσες «επενδύοντας» το επίδομα ανεργίας από το να κάθονται στην βροχερή τους πατρίδα και να μοιρολογούν.

 

Εκείνα τα χρόνια οι αφίξεις των τουριστών έμοιαζαν με «απόβαση σε συνέχειες». Στον Άγιο Μάμμα οι Αγγλοι μαζεύονταν από νωρίς στο μικρό χώρο που πρόσφερε το «τρίγωνο» ανάμεσα στον Κλήμη και στο περίπτερο του Στέλιου και άρχισαν να παίζουν κάτι μεταξύ μπάλας και ράγκμπυ, μεθυσμένοι από νωρίς το απόγευμα μέσα στο λιοπύρι. Αργότερα θα συνέχιζαν να απολαμβάνουν το φτηνό αλκοόλ, καμια φορά έστηναν και κανένα καβγά με ντόπιους γόηδες στη «Disco Dolphins» για τα μάτια (ίσως και κάτι παραπάνω) μιας παραζαλισμένης από το αμφιβόλου προέλευσης αλκοόλ Αγγλιδούλας. Και μερικές φορές ακούγαμε για κάποιον τολμηρό, που το στοίχημα με την παρέα για νυχτερινό μπάνιο το... κέρδιζε μεν, αλλά δε μπορούσε να το εξαργυρώσει, όταν το επόμενο πρωί τον ξέβραζε το κύμα κάπου τριγύρω.

 

Ήταν η εποχή που οι Σπέτσες κινδύνευαν να γίνουν απλά μια φτηνή αποθήκη κορμιών, που ήθελαν απλώς να ξεδώσουν. Σκηνές που ζούμε ακόμα στο Λαγανά στη Ζάκυνθο και στον Κάβο στην Κέρκυρα, στην περιβόητη Αγία Νάπα στην Κύπρο και αλλού.

 

Αν θυμάμαι καλά το φαινόμενο αυτό δεν κράτησε παρά μερικά μόνο χρόνια. Δεν ξέρω πόσο συνειδητό ήταν αυτό, αλλά οι Σπετσιώτες μάλλον κατάλαβαν ότι αυτό το «μοντέλο» τουρισμού περισσότερο τους βλάπτει παρά τους ωφελεί. Και σχετικά γρήγορα απομακρύνθηκαν από αυτό. Οι Σπέτσες πλέον «μαζεύουν κόσμο», αλλά η λογική της κραιπάλης, των ανεξέλεγκτων καταστάσεων δεν είναι μέσα στο πρόγραμμά τους.

Και προφανώς αυτό μπορεί να τις βοηθήσει και τώρα σε μια χρονιά, που λογικά πολλές από τις ψευδαισθήσεις μας για την περιβόητη «βαριά μας βιομηχανία» θα πρέπει να έχουν καταρρεύσει. Σήμερα οι Σπέτσες διαθέτουν πολύ περισσότερα προσεγμένα μικρά καταλύματα από ότι δωμάτια κουτιά με ένα μισοσπασμένο κρεβάτι και ένα νιπτήρα. Εστιάζουν σε ποιοτικότερο τουρισμό, εσωτερικό (κυρίως) αλλά και εξωτερικό, φροντίζουν να παρατείνουν τη σεζόν με διάφορα events, προσπαθούν να εκμεταλλευτούν τα πλεονεκτήματά τους.

 

Δεν είμαι από εκείνους, που πιστεύουν ότι όλα γίνονται σωστά. Με ενοχλούν πράγματα όπως μια συχνά «επίπλαστη αυθεντικότητα», που τάχα προσφέρουν κάποιοι. Ή ότι ένα καλό πρωϊνό για μια οικογένεια στη Ντάπια μπορεί να κοστίζει όσο το εβδομαδιαίο εισόδημα ενός «ημιαπασχολούμενου». Οπως πιστεύω ότι δε μπορούν όλοι μας οι τουριστικοί προορισμοί να γίνουν Σπέτσες.

 

Αλλά δεν θέλω να σκεφτώ πώς θα είχαν εξελιχτεί οι Σπέτσες, αν είχαν αφεθεί να κατρακυλήσουν στο μονοπάτι της μετατροπής τους σε ένα θέρετρο αποθέωσης της βρετανικής κακογουστιάς. Αν είχαν παραμείνει υποταγμένες στον ολοκληρωτισμό της τουριστικής ποσότητας. Σε μια εποχή που το τουριστικό μας μοντέλο δέχτηκε σοβαρά ταρακουνήματα και το «μελετημένο σχέδιο» για άνοιγμα του τουρισμού στο «διάλειμμα» της πανδημίας αποδείχτηκε κακοφουσκωμένο μπαλόνι, καλό θα είναι οι κάθε λογής αρμόδιοι να σκεφτούν ότι συχνά «το λιγότερο είναι περισσότερο». Χρόνο όπως φαίνεται θα έχουν. Μέχρι το καλοκαίρι του '21. Που κανείς δε μπορεί να μας εγγυηθεί, ότι θα είναι πλήρως «αμόλυντο».

 

Διαβάστε επίσης

Ενοχή Σαρκοζί: Καταδίκη μιας ολόκληρης εποχής; - Άρθρο του Κώστα ΑργυρούΚώστας Αργυρός

Η απόφαση τριετούς φυλάκισης του Νικολά Σαρκοζύ αποτελεί ως ένα βαθμό και το ξεκαθάρισμα λογαριασμών της Γαλλικής Δημοκρατίας με μια εποχή που ξεκίνησε με πολλή λάμψη και κατέρρευσ...

Μπλόκο Μέρκελ-Μπορίσοφ, μισόλογα Μακρόν - Σχόλιο του Κώστα ΑργυρούΚώστας Αργυρός

H καγκελάριος της Γερμανίας Ανγκέλα Μέρκελ και ο πρωθυπουργός της Βουλγαρίας Μπόικο Μπορίσοφ ήταν οι πιο φανατικοί «αρνητές» της προοπτικής επιβολής κυρώσεων εναντίον της Τουρκίας ...

Το σύνδρομο του χαρτιού τουαλέτας - Άρθρο του Κώστα Αργυρού Κώστας Αργυρός

Σύμφωνα με τα γερμανικά μέσα τις τελευταίες ημέρες παρατηρείται αύξηση της κατανάλωσης του συγκεκριμένου προϊόντος, κάτι που ερμηνεύεται ως ένδειξη ανησυχίας της κοινωνίας που μοιά...

EE-covid19 - Ασσο στο ημίχρονο, δύο τελικό; - Άρθρο του Κώστα ΑργυρούΚώστας Αργυρός

Η υπερβολική αισιοδοξία που προσπάθησαν να μεταδώσουν ορισμένες κυβερνήσεις μετά την «νίκη» απέναντι στο πρώτο κύμα της πανδημίας είναι η βασική αιτία της χαλάρωσης που δίνει την ε...

Το επόμενο κύμα του... ευρωπαϊκού αλαλούμ - Άρθρο του Κώστα ΑργυρούΚώστας Αργυρός

  H εμφάνιση εστιών του ιού σε μια σειρά από περιοχές στην Ευρώπη οδηγεί πάλι σε σπασμωδικές αντιδράσεις και αντιφατικές αποφάσεις, που αρχίζουν να εξαντλούν τις αντοχές αλλά και τ...

Ανακουφισμένη, αλλά πληγωμένη η ΕΕ - Άρθρο του Κώστα Αργυρού Κώστας Αργυρός

Οι δυσκολίες για την εξεύρεση ενός αξιοπρεπούς συμβιβασμού στις Βρυξέλλες δίνουν μια πρόγευση για την «επόμενη ημέρα» της Ενωσης, που θα πρέπει να ζήσει με τα σημάδια που της κληρο...