Όταν οι φθινοπωρινοί συνειρµοί σε οδηγούν στον Πόρο. Το νησί που ενέπνευσε τους δύο µεγάλους ποιητές.
Η µελαγχολία του φθινοπώρου σε παραπέµπει στην ποίηση, και αυτή µε τη σειρά της σε παραπέµπει στον όµορφο Πόρο. Τη διετία 1946-1948, στη φωτιά του Εµφυλίου και µε ανοιχτές τις πληγές του Παγκόσµιου Πολέµου, ο Πόρος έγινε «καταφύγιο» δηµιουργικότητας και έµπνευσης για δύο από τους µεγαλύτερους Έλληνες ποιητές: Έναν νοµπελίστα και έναν που θα έπρεπε να είναι νοµπελίστας.
Φέτος συµπληρώθηκαν 76 χρόνια από τις 31 Οκτωβρίου του 1946, που ο Γιώργος Σεφέρης ολοκλήρωσε την ποιητική σύνθεση «Κίχλη» στη βίλα «Γαλήνη» του Πόρου. Εµπνευσµένη από την αύρα και το φως του Πόρου, η ποιητική συλλογή «Κίχλη» θεωρείται η δυσκολότερη (όσον αφορά την προσέγγιση και την ερµηνεία) ποιητική σύνθεση του Σεφέρη. Ο ποιητής, νιώθοντας ακόµη την πληγή του πολέµου (Β’ Παγκόσµιος, Εµφύλιος), και µε όχηµα την καταβύθιση στο αρχαιοελληνικό λογοτεχνικό παρελθόν και στο νησιώτικο φυσικό τοπίο του Πόρου, διαπερνά το βασίλειο του θανάτου (νέκυια κάθοδος στον Άδη) και φτάνει στην αποκαλυπτική λύτρωση. συµφιλίωση του ανθρώπου µε τις αντιθέσεις της ζωής νοείται ως η συνύπαρξή του µε τις φωτεινές αλλά και µε τις σκοτεινές όψεις της. εναλλαγή «αγγελικού και µαύρου» φωτός συγκροτεί την εντονότερη αίσθηση του υπαρξιακού ταξιδιού.
Ήταν φθινόπωρο όµως κι όταν «έφυγε» από τη ζωή ένας ακόµη ποιητής που αγάπησε και έγραψε για τον Πόρο. Στις 11 Νοεµβρίου συµπληρώθηκαν 32 χρόνια από τον θάνατο του Γιάννη Ρίτσου. Του ποιητή που αγαπούσε τον Πόρο και πέρασε κάποια καλοκαίρια της ζωής του στο καταπράσινο νησί. Ο Γιάννης Ρίτσος αναφέρεται στον Πόρο «Οι θεοί ξεχνιούνται και, αν απόψε θυµηθήκαµε τον Ποσειδώνα, γυρίζοντας στους έρηµους γιαλούς της Καλαυρείας, είναι γιατί εδώ πέρα στο ιερό αλσύλλιο, µια νύχτα του Ιουλίου…, εδώ, σε τούτο το πευκόφυτο, πήρε το δηλητήριο ο Δηµοσθένης». Η Καίτη Δρόσου, η σύζυγος του Άρη Αλεξάνδρου, η οποία «έφυγε» από τη ζωή τον Φεβρουάριο του 2016, υπήρξε στενή φίλη του Γιάννη Ρίτσου και πέρασαν µαζί το καλοκαίρι του 1948 στον Πόρο. εδιπλώνοντας τις αναµνήσεις της, σε συνέντευξή της στην «Ελευθεροτυπία» το 2009, θυµάται εκείνο το καλοκαίρι, που µοιράστηκε µε τον Γιάννη Ρίτσο και τον µετέπειτα σύζυγό της Άρη Αλεξάνδρου στον Πόρο «έξω από κάθε κοινωνικοπολιτική σύµβαση», «όλη µέρα µέσα στη θάλασσα, πού να προλάβεις να ντυθείς, δηλαδή να βάλεις το µαγιό σου», «φλογισµένοι, διάτρητοι, ποτισµένοι µε αλάτι, ανυστερόβουλοι», όπως γράφει.
Το ίδιο καλοκαίρι, και συγκεκριµένα τον Ιούλιο του ’48, ο Γιάννης Ρίτσος συλλαµβάνεται και εξορίζεται στη Λήµνο. Όµως, εκείνο το καλοκαίρι δεν ήταν η πρώτη φορά που βρέθηκε ο Γιάννης Ρίτσος στον Πόρο. Δέκα χρόνια νωρίτερα, το καλοκαίρι του 1938, λίγο πριν ξεσπάσει ο Β’ Παγκόσµιος Πόλεµος, ο Ρίτσος είχε φωτογραφηθεί επάνω σε ένα βραχάκι στο Λιµανάκι της Αγάπης, µια φωτογραφία που διασώζεται στο αρχείο του αρχιτέκτονα Νίκου Δηµητριάδη.
