Cult ερωτικός κινηματογράφος: Η φωτογραφία της θρυλικής τρανς ηθοποιού Ajita Wilson στον Πόρο

O Πόρος έχει αφήσει το στίγμα του στον κινηματογράφο, από την χρυσή εποχή της δεκαετίας του 1960, αλλά και αργότερα τις δεκαετίες του 1970 και του 1980. Εκτός από τις θρυλικές ταινίες του χρυσού ελληνικού κινηματογράφου, γυρίστηκαν στο νησί και κάποιες παραγωγές ερωτικού κινηματογράφου, οι οποίες στις μέρες μας αποτελούν ταινίες - θρύλους για τους φίλους των cult παραγωγών. 

H Ajita Wilson, η μαύρη τρανς ηθοποιός των ελληνικών ερωτικών ταινιών των ’70s και ’80s
πέρασε σαν σίφουνας από τον ελληνικό κινηματογράφο, αφήνοντας άσβηστο στίγμα. 

Μια φωτογραφία της από τα γυρίσματα της ταινίας "Μαύρη Αφροδίτη" στον Πόρο, στην πλατεία Ηρώων το 1977, με φόντο το Ρολόι, μάλλον αποτελεί σήμερα ιστορικό κειμήλιο για την πλούσια κινηματογραφική ιστορία του νησιού και σημείο αναφοράς της εξωτικής καλλονής, που λατρεύεται από τους φίλους του cult ερωτικού κινηματογράφου.

Το ελληνικό core, ο ελληνικός «ρεαλιστικός κινηματογράφος, όπως τον έλεγαν τότε, ήταν αρκετά μπροστά – ιδίως στην δεκαετία του ’70 και στην soft εκδοχή του. Βασικά σε επίπεδο προθέσεων, αλλά και αυτό δεν ήταν λίγο, για το συγκεκριμένο είδος.
Παρά το γεγονός πως το φυσικό κάλλος της χώρας (και βασικά των νησιών) λειτουργούσε ως μοναδικός και αναντικατάστατος πρωταγωνιστής για την πλειονότητα των ταινιών, κάτι που δεν μπορούσε εύκολα να ανταγωνιστούν οι ξένες παραγωγές, οι επαγγελματίες μας δεν επαναπαύτηκαν σ’ αυτό, επιχειρώντας να προτείνουν και στο επίπεδο των θεμάτων (προβάλλοντας ιδιαιτερότητες), μα και των ηθοποιών.

Και κάπως έτσι η Ajita Wilson, που είχε ξεκινήσει την επίσημη κινηματογραφική διαδρομή της από την Ιταλία, που ήταν μαύρη, και άρα θα μπορούσε να εξιτάρει το αδηφάγο «ενήλικο κοινό», δίνοντας κάτι διαφορετικό, θα βρισκόταν πολύ σύντομα κάτω από ελληνικά σκηνοθετικά χέρια.
Σ’ ένα σύντομο βιογραφικό της που υπάρχει στο σάιτ IMDb, διαβάζουμε πως η Ajita Wilson είχε γεννηθεί στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης, το 1950, και κάποια στιγμή, πριν από τα μέσα της δεκαετίας του ’70, είχε κάνει επέμβαση επαναπροσδιορισμού φύλου, λίγο πριν ξεκινήσει την κινηματογραφική πορεία της.

Η άποψη αυτή, πως η Ajita Wilson ήταν τρανς δηλαδή, είναι κυρίαρχη – παρότι είναι διατυπωμένη και η άλλη εκδοχή, πως το βιολογικό της φύλο ήταν το θηλυκό. Η ίδια δεν φαίνεται να είχε μιλήσει ποτέ γι’ αυτά τα θέματα, στις ούτως ή άλλως ελάχιστες συνεντεύξεις της, αλλά υπάρχουν οι απόψεις των συνεργατών της, που είναι και αυτές κατά μίαν έννοια συγκεχυμένες – ενώ σε σχέση με αυτά που γράφονται στο δίκτυο, από fans κ.λπ., πραγματικά χάνεται η μπάλα.

Η συμπρωταγωνίστριά της στο “La Principessa Nuda” (1976) τού Cesare Canevari, η Αμερικάνα Tina Aumont, είχε εκφράσει την έκπληξή της όταν είχε ακούσει πως η Ajita Wilson ήταν τρανς, ενώ για τον σκηνοθέτη Jess Franco (η Wilson πρωταγωνιστούσε στο “Sadomania” του Franco, το 1980, μία από τις καλύτερες ταινίες της) δεν ήταν Αμερικάνα, καθώς για ’κείνον προερχόταν από την Αιθιοπία.

Το ότι δεν ήταν Αμερικάνα «παίζει» και αλλού, αφού fans υποστηρίζουν πως μάλλον ήταν Βραζιλιάνα (φαίνεται πως Βραζιλιάνα ήταν η μητέρα της), ενώ μία άλλη συμπρωταγωνίστριά της, η Lina Romay (έπαιζαν μαζί, το 1983, στο “Macumba Sexual” του Franco), δείχνει να μην αμφιβάλλει καθόλου για το ότι η Wilson ήταν τρανς.
Η Ajita Wilson ξεκινά την κινηματογραφική πορεία της στην Ιταλία το 1976, όπως είπαμε, παίζοντας σε σεξοκωμωδίες και θρίλερ βασικά, ενώ πολύ νωρίς, το 1977, έρχεται στην Ελλάδα, για να πρωταγωνιστήσει στην «Μαύρη Αφροδίτη» του Παύλου Φιλίππου.

Με τον ίδιο τίτλο, ως «Μαύρη Αφροδίτη», είχε προβληθεί στη χώρα μας και η πολύ καλή δραματική ταινία “Anna Lucasta” (1958) του Arnold Laven, με την σπουδαία Eartha Kitt, αλλά το 1977, είκοσι χρόνια αργότερα, ο τίτλος αυτός θα ήταν μάλλον ξεχασμένος. Το ότι υπάρχει και πιο νέα ταινία (από το 2010) με τον ίδιο τίτλο (σκ. Abdellatif Kechiche), που προβλήθηκε κι αυτή στην Ελλάδα, δείχνει απλώς πως το «μαύρη Αφροδίτη» είναι μία φράση, που μπορεί να κολλήσει εύκολα σε τελείως διαφορετικά φιλμ.

Ο Παύλος Φιλίππου ήταν βασικά οπερατέρ, δουλεύοντας στο σινεμά σε δεκάδες ταινίες, από τα τέλη του ’50 ήδη. Αρχίζει να ασχολείται με την σκηνοθεσία στα μέσα της δεκαετίας του ’60, αλλά κυρίως γίνεται γνωστός σαν σκηνοθέτης στο πρώτο μισό των σέβεντις πια, όταν φτιάχνει τις καλές περιπέτειες «Οι Εκβιασταί» (1972) με Λάκη Κομνηνό, Ανδρέα Μπάρκουλη, Ντίνο Ηλιόπουλο, Σάσα Καστούρα, Άννα Βαγενά, Δημήτρη Μπισλάνη κ.ά. (και με έξοχη μουσική του Γιάννη Σπανού) και «Οι Απάνθρωποι» (1973) με Λάκη Κομνηνό, Ανδρέα Μπάρκουλη, Σάσα Καστούρα, Γιώργο Βουτσίνο, Δημήτρη Μπισλάνη, Κώστα Καφάση, Νέλλη Γκίνη, Ζώρα Τσάπελη κ.ά. (επίσης με εξαιρετική μουσική του Γ. Σπανού).
Το 1977 είναι η χρονιά μιας ταινίας, που θα γράψει τη δική της ιστορία στο ελληνικό και ευρωπαϊκό σινεμά της εποχής – και λέμε φυσικά για την «Μαύρη Αφροδίτη» (ή “Afrodita Negra”, “Black Aphrodite”, “Schwarze Aphrodite” κ.λπ., στις προβολές στο εξωτερικό).

Επρόκειτο για μία ελληνική (Ανδρομέδα Φιλμς) και γερμανική (Atlas International) παραγωγή, ένα τυπικό-καλό sexploitation γυρισμένο από τον Παύλο Φιλίππου (ως Saul Filipstein!), με σενάριο γραμμένο από τους Βαγγέλη Φουρνιστάκη, Νίκο Αναγνωστάκη και Παύλο Φιλίππου, μουσική ξανά από τον Γιάννη Σπανό, και με πρωταγωνιστές Έλληνες και ξένους ηθοποιούς, με πρώτη όλων την Ajita Wilson (έπαιζαν ακόμη οι Χάρης Τρύφωνας, Άντα Βαρθολομαίου, Νότης Πιτσιλός κ.ά.).

Περιττό να πούμε πως η «Μαύρη Αφροδίτη» ήταν η ταινία εκείνη που θα έβαζε τα θεμέλια για τον μικρό, αλλά θαυμαστό μύθο τής Ajita Wilson.

Το στόρι, με δυο λόγια. Μία μεικτή ομάδα αμερικανών πρακτόρων στέλνεται σ’ ένα ελληνικό νησί, προκειμένου να συγκρουστεί με μια διεθνή σπείρα, που πουλάει όπλα σε τρομοκράτες στην Αφρική. Η επιχείρηση ονομάζεται «Μαύρη Αφροδίτη» και επικεφαλής της είναι η Ταμάρα, μία σέξι, μαύρη πρακτόρισσα (Ajita Wilson), που ερωτεύεται τον Στηβ (Χάρης Τρύφωνας), έναν από τους μισθοφόρους του γκρουπ, με μεγάλη εμπειρία σε τέτοιες αποστολές, ο οποίος πριν τα είχε με την Εντβίζ (Annik Borel), που ήταν αμφιφυλόφιλη, καθώς συνδεόταν και με την Τζούλι (Άντα Βαρθολομαίου).

Εν τω μεταξύ κάποια μέλη τής ομάδας έχουν εξοντωθεί νωρίς, πράγμα που σημαίνει πως ανάμεσα υπάρχει κάποιος δάκτυλος, ο οποίος δουλεύει για τον εχθρό. Η Ταμάρα με τον Στηβ είναι σίγουροι πως μπορούν να βρουν τον προδότη, εκπληρώνοντας την αποστολή τους – αν και όχι χωρίς δυσκολίες και συνέπειες...
Η ταινία έγινε πασίγνωστη στο εξωτερικό, είχε προβληθεί ακόμη και στο ανατολικό μπλοκ, εννοείται σε Δυτική Ευρώπη, ΗΠΑ και αλλού, ενώ και στην Ελλάδα θα βγει στους κινηματογράφους την τελευταία εβδομάδα του Οκτωβρίου 1977, κόβοντας, σε μια κακή εποχή για τις ελληνικές ταινίες, περίπου 25 χιλιάδες εισιτήρια στις αίθουσες πρώτης προβολής, Αθηνών, Πειραιώς και προαστίων, καταλαμβάνοντας την τέταρτη θέση στον σχετικό πίνακα (μετά από τις ταινίες «Οι Κυνηγοί» του Θόδωρου Αγγελόπουλου, «Ιφιγένεια» του Μιχάλη Κακογιάννη και «Το Βαρύ Πεπόνι» του Παύλου Τάσιου).

Επιστρέφοντας στην Ιταλία η Ajita Wilson θα παίξει σε διάφορες ταινίες «είδους», πριν αρχίσει να συνεργάζεται με τον Lucio Fulci (“Luca il Contrabbandiere”) και τον Jess Franco (“Sadomania”), δύο από τους πιο αναγνωρισμένους Ευρωπαίους σκηνοθέτες b-movies, εκείνων των χρόνων.

Επιστροφή στην Ελλάδα και γνωριμία τής Ajita Wilson, με τους σκηνοθέτες Ηλία Μυλωνάκο και Όμηρο Ευστρατιάδη. Με τον πρώτο θα γυρίσει τις ταινίες (δίνουμε ταυτόχρονα και μερικούς εναλλακτικούς ή και ξένους τίτλους) «Ερωτική Έκσταση» ή “Love Lust and Ecstasy” (1981), «Ερωτικό Πάθος» ή “Porno Erotic Passion” (1981) και «Όργια στην Κέρκυρα» ή «Δίδυμο Ηδονής» ή “The Pussycat Syndrome” (1983), ενώ με τον δεύτερο την ταινία «Η Ερωμένη» ή “Passionate Lovers” (1982).
Και σ’ αυτές τις ταινίες η παρουσία της ήταν σφριγηλή, εξωτική, αφοπλιστική θα λέγαμε, με το αγαλμάτινο παρουσιαστικό της να θαμπώνει σε κάθε εμφάνισή της.

Στην ταινία τού Ο. Ευστρατιάδη, που ήταν ένα από τα τελευταία, αν όχι το τελευταίο, ελληνικό soft core, είχε βρεθεί να παίζει μαζί με τον Ανδρέα Μπάρκουλη (αν και δεν συναντήθηκαν στην ταινία, όχι μόνο ερωτικά, αλλά και γενικότερα νομίζουμε – δεν υπάρχουν κοινά πλάνα τους), ενώ η τελευταία ταινία της με τον Ηλία Μυλωνάκο, το “The Pussycat Syndrome”, περιλαμβάνει και σκληρή σκηνή (με πρωταγωνίστρια την μαύρη καλλονή), καθώς είμαστε πλέον στο 1983, με το hard core να παίρνει κεφάλι στην ελληνική σχετική παραγωγή.

Το περίεργο μ’ αυτή την ταινία είναι πως έχει κάνει φήμη και στο χώρο των σάουντρακ, αφού η μουσική της, γραμμένη από τον Αυστριακό συνθέτη Gerhard Heinz, κυκλοφόρησε το 2015 σε βινύλιο, στην επίσης αυστριακή ετικέτα... Vagienna, περιλαμβάνοντας disco-funk και euro-lounge θέματα. Όχι τίποτα ιδιαίτερο, αλλά ο δίσκος είναι ήδη ακριβός, που σημαίνει ότι τον κυνηγάνε οι συλλέκτες.

Το “The Pussycat Syndrome” είχε υποτυπώδες στόρι, κάτι που δείχνει και τον ξεπεσμό αυτού του είδους των ταινιών, καθώς, και όπως αποδείχθηκε στην πορεία δηλαδή, ό,τι ήταν να δώσουν το είχαν δώσει (στην δεκαετία του ’70).

Με λίγα λόγια… H Ντόνα (Ajita Wilson) και η Γκλόρια (Tina Eklund) βρίσκονται στην Ελλάδα για κάποια φωτογράφιση, καταλήγοντας να κάνουν διακοπές σ’ ένα νησί. Γνωρίζουν δύο τύπους, κάνοντας έρωτα μαζί τους σε μια απόμερη και κάπως απόκρημνη παραλία, ενώ ένας ταξιδιωτικός πράκτορας τις προσκαλεί στο γιοτ ενός εκδότη (Herbert Hofer). Αργότερα τα δύο κορίτσια θα επισκεφθούν τη βίλα τού πλούσιου εκδότη, κάνοντας έρωτα και με τη σύζυγό του, αναζωογονώντας τη σεξουαλική ζωή του ζεύγους...

Από ’κείνο το σημείο και μετά η καριέρα της Ajita Wilson δείχνει να παίρνει μια τελείως διαφορετική τροπή. Προφανώς θέλει να επιβιώσει στο κύκλωμα των ερωτικών ταινιών –δεν υπάρχει πλέον κάτι άλλο κινηματογραφικό για ’κείνην– με αποτέλεσμα να προσχωρήσει στο κύκλωμα του σκληρού πορνό, παίζοντας, στο διάστημα 1983-1984, σε κάμποσες τέτοιες ταινίες, ελληνικές κυρίως.

«Ανώμαλοι Έρωτες στην Σαντορίνη» (1983) του Θανάση Μιχαηλίδη (Στράτος Μαρκίδης), «Ηδονές στο Αιγαίο» (1984) του Τόλη Τρίκκη (Απόστολος Τεγόπουλος), «Τα Μοντέλα της Ηδονής» (1984) του Angel Fournis (Βαγγέλης Φουρνιστάκης) κ.λπ.
Έχει χαθεί πλέον η σκηνική της γοητεία, η όλη εξέλιξη είναι πια πεζή και βιαστική, κάτι που δεν επηρεάζει μόνο τα παιξίματά της, αλλά και την ίδια την εμφάνισή της, καθώς οι κινήσεις του σώματός της και κυρίως των ματιών της είναι πλέον «κενές», χωρίς να υπονοούν τίποτα, και χωρίς να παίζουν με τις ενδόμυχες «ανάγκες» του θεατή, όπως συνέβαινε με τις ταινίες του ξεκινήματός της. Η ίδια έδειχνε να μην απολαμβάνει πλέον τη δουλειά της μπροστά από την κάμερα, αφήνοντας να εννοηθεί ίσως, κάπου, πέρα, πως έρχεται ένα τέλος.

Δεν μπορεί κανείς να ισχυριστεί, και μάλιστα εκ του μακρόθεν, χωρίς να ξέρει λεπτομέρειες, πως ο θάνατός της σε αυτοκινητικό δυστύχημα στη Ρώμη, τον Μάιο του 1987, στα 37 μόλις χρόνια της, υπήρξε μια λύτρωση για την Ajita Wilson –θα ήταν εντελώς απρεπές κάτι τέτοιο–, σίγουρα, όμως, βοήθησε στο να υφανθεί ένας θρύλος γύρω από το όνομά της, σ’ ένα υπόγειο, σ’ ένα cult κύκλωμα, ο οποίος καλά κρατάει ακόμη...

Με πληροφορίες από την LiFO