O Σαρωνικός στο πινέλο του Βασίλη Θεοχαράκη

«Μπαίνω σε ένα βαρκάκι με τα σύνεργά μου και πάω στο μέρος που θέλω να ζωγραφίσω. Στο Σαρωνικό κυρίως, Σπέτσες, Υδρα, Πόρο ακόμα και στα Τσελεβίνια… Και ζωγραφίζω, ζωγραφίζω. Βράχια κυρίως, τη θάλασσα που αγαπάω φουρτουνιασμένη ή το βυθό της» . ΓΡΑΦΕΙ Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΗΤΣΟΠΟΥΛΟΣ Γέννημα του Πειραιά ο πολυπράγμων επιχειρηματίας Βασίλης Θεοχαράκης, πέρασε τα παιδικά και εφηβικά του χρόνια στην Καλλιθέα. Ο ίδιος αναπολεί με νοσταλγία αυτά τα χρόνια… - Με πατέρα από τα Χανιά και μάνα Μυκονιάτισσα πώς να μην αγαπήσω τη θάλασσα; Θυμάμαι λοιπόν, ότι έπαιρνα το ποδήλατο και οδηγώντας μάλιστα χωρίς να κρατάω το τιμόνι, κουνώντας το σώμα μου δεξιά και αριστερά, κατέβαινα από την Καλιθέα, στη θάλασσα. Εκεί στο Φάληρο λοιπόν, οι ψαράδες είχαν φτιάξει ένα μόλο σε σχήμα «Π», για να προστατεύουν τις βάρκες τους. Αυτό μου είχε κάνει πολύ εντύπωση και ιδιαίτερα μια μέρα που είχε τρομερή φουρτούνα. Ε, αυτά έγιναν πίνακες το 1957. Τώρα πια αλωνίζω το Σαρωνικό με το σκάφος μου. Πόρο-κοντά στα νησάκια Τσελεβίνια πάω συχνά- Ύδρα και Σπέτσες, που μου αρέσουν πολύ και έχω φίλους. O Βασίλης Θεοχαράκης δεν έχει τον ελευθεριάζοντα χαρακτήρα ενός καλλιτέχνη και από το στόμα του δεν θα ακούσεις κάτι το προκλητικό που μπορεί να τον κάνει σύμβολο εποχής. Είναι όμως ένας σύγχρονος δανδής, που φαίνεται να ξέρει πρόσωπο και πράγματα, με μια μάλλον σχετική προτίμηση στα «πράγματα». Γνωστός στον πολύ κόσμο σαν «το αφεντικό» της NISSAN και μιας σειράς άλλων επιχειρηματικών δραστηριοτήτων, από τράπεζα και ασφαλιστική εταιρία, μέχρι νοσοκομεία και ναυτιλία. Έχει γευτεί ως το κόκκαλο την επιτυχία, αλλά και την αποτυχία, όπως με την παλιά ιστορία του εργοστασίου αυτοκινήτων στο Βόλο που έκλεισε. Η αναφορά για την προτίμησή του στα «εμπράγματα» προκύπτει, όχι απλά από την επιχειρηματική του δραστηριότητα. Είναι γιατί στα έργα του κυρίαρχο ρόλο έχει η τοπιογραφία, παρά τα έμψυχα πορτραίτα και οι εικόνες της ζωής. Ο ίδιος βέβαια δεν το παραδέχεται, ωστόσο διευκρινίζει ότι από νεαρή ηλικία τα ενδιαφέροντά του ήταν μεταφυσικά και συμπαντικά. «Φοβάμαι ακόμα και τώρα το σκοτάδια και τα φαντάσματα και στο δρόμο γυρίζω πίσω να δω ποιος με ακολουθεί», λέει. «Το μυαλό μου είναι στο δημιουργό μας και στην τελειότητα που μας περιβάλει». - Κάπου διάβασα ότι ζωγραφίζετε κάθε μέρα για τρεις ώρες.. -Όχι δεν είναι αλήθεια. Ζωγραφίζω πολύ περισσότερες ώρες. - Σήμερα λοιπόν τι θα ζωγραφίσετε; - Τώρα φτιάχνω έργα με φουρτουνιασμένες θάλασσες. - Δεν είναι όμως ρεαλιστική η απεικόνισή σας… -Όχι . Υπαινίσσεται κάποια πράγματα αλλά δεν είναι ρεαλιστική. Στα τελευταία έργα μου, που είναι κυρίως η πολύ φουρτουνιασμένη θάλασσα –που αν βρεθείς μέσα της είσαι χαμένος- καταδεικνύω αυτό που με τραβάει. Δηλαδή, αναρωτιέμαι ποιος δημιούργησε αυτό το σκηνικό; -Μήπως έχει κάποιο συμβολισμό αυτή η φουρτουνιασμένη θάλασσα; - Όχι δεν με απασχολεί φιλοσοφικά. Αλλά ποτέ δεν θα έχετε ξαναδεί τέτοιες θάλασσες και σε τέτοια απεικόνιση. -Ο θεατής των έργων σας όμως, δεν μπορεί να βρει εύκολα το ανάλογο πραγματικό σημείο για να κάνει αντιπαραβολή. - Στις ελαιογραφίες μου είναι πολύ δύσκολο. Στις ακουαρέλες μου ίσως. Αλλά δεν αντιγράφω αυτό που βλέπω, αλλά αυτό που θα ήθελα να δω σαν τελειομανής που είμαι. Αυτό είναι το ελάττωμα μου και κάτι που με κουράζει υπερβολικά στη ζωή. Δηλαδή για να καταλάβετε είτε ζωγραφίζω είτε επιχειρήσεις κάνω, την ίδια προσπάθεια καταβάλω. -Τώρα που είπατε για τις ακουαρέλες σας, αναφέρει ένας κριτικός των έργων σας ακριβώς αυτό.. Ότι δηλαδή η ακουαρέλα δεν επιδέχεται διόρθωση. Αυτό είναι και φιλοσοφία ζωής για σας; Ότι κάνετε αυτό είναι και δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς ή καλλίτερο; - Αν μπορώ να αποφύγω την διόρθωση την αποφεύγω. Γιατί φαντάζεστε τώρα να γυρίζεις πίσω και να διορθώνεις και μετά να ξαναδιορθώνεις… Μπλέκεις χωρίς να τελειώνεις. Όμως η ακουαρέλα θέλει πράγματι επιδεξιότητα - Και τελικά, όπως κι εσείς λέτε, αφήνετε τα έργα σας ημιτελή.. - Ναι, γιατί δεν θέλω να αντιγράψω, να φωτογραφίσω, θέλω να σημειώσω. Και να αφήσω τον θεατή του έργου μου να συμπληρώσει με τη δική του φαντασία αυτό που βλέπει. Αυτό με απασχολεί από νεαρή ηλικία. Θέλω να ψάχνω. Δεν ακολουθώ μία μορφή της τέχνης μου. Ψάχνομαι συνεχώς σε εναλλακτικές μορφές. - Και μάλιστα έχετε πει ότι κάθε πίνακας αποτελεί τη συνέχεια κάποιου άλλου. Δηλαδή είναι σαν να γράφετε ένα βιβλίο και κάθε πίνακας είναι ένα κεφάλαιο; - Όχι δεν είναι έτσι. Με την έννοια της εξέλιξης ναι, κάθε πίνακας πιθανώς προκύπτει από κάποια προηγούμενη εμπειρία. Αλλά υπάρχει αυτοτέλεια. Ένας πίνακας αφηρημένης τέχνης δεν μπορεί να έχει σχέση με κάτι άλλο. - Αφηρημένη τέχνη είπατε; Μήπως στην αφηρημένη τέχνη θέλετε να κρύψετε κάποιες από τις ιδέες σας; - Όχι να κρύψω, αλλά να αποκαλύψω. Αλλά αυτό δε γίνεται συνειδητά. Μάλιστα πολλές φορές μετά αναρωτιέμαι, «βρε συ, εγώ το έφτιαξα αυτό»; Μετά βλέπω να μου αφιερώνουν εκθέσεις όπως στο «Palazzo Venezia». …Και λέω κάτι κατάφερα. Το μυστήριο με τραβάει πολύ, όπως ας πούμε η θεματολογία μου με τα έργα μου για το βυθό της θάλασσας… - Πρακτικά πως το κάνετε αυτό; Φοράτε μάσκα και κοιτάτε το βυθό για να τον ζωγραφίσετε; - Όχι-όχι. Από το μυαλό μου τα φτιάχνω όλα. - Η ζωή που ζείτε σαν επιχειρηματίας έχει πολλά ανεβοκατεβάσματα που μπορούν να σας γδέρνουν τη ψυχή. Ωστόσο η επιλογή των χρωμάτων σας έχει μια γαλήνη. - Ξέρετε οι περισσότεροι πίνακες αποτελούν αναμνήσεις. Κι εκεί τα χαρακτηριστικά απαλύνονται. - Τραγουδάτε όταν ζωγραφίζετε; …Γιατί ξέρω ότι είστε και τενόρος. - Όχι δεν τραγουδώ εκείνες τις στιγμές, αλλά και δεν ακούω καν. Το σύμπαν να γκρεμίζεται εγώ είμαι απορροφημένος στο έργο μου. Ο Βασίλης Θεοχαράκης εκθέτει νέα έργα του με θέματα από τη θάλασσα και τα δάση, σε έκθεση που εγκαινιάστηκε στις 11 Δεκεμβρίου 2013, στις αίθουσες του Ιδρύματος Θεοχαράκη, στην οδό Βας. Σοφίας 9 & Μέρλιν 1.