Ερμιόνη: Σαν καταπράσινο νησί...
Ένα γραφικό λιμάνι με όλα τα καλά του Αργολικού και τις γεύσεις της θάλασσας. Ρεπορτάζ - φωτό: Γιάννης Κελεσάκος
Το πολύωρο δρομολόγιο της γραμμής του Αργοσαρωνικού έφθανε στο τελευταίο λιμάνι. Έχοντας περάσει από την Αίγινα, τα Μέθανα, τον Πόρο, την Ύδρα και τις Σπέτσες, κατέληγε στην Ερμιόνη, από όπου έπαιρνε μετά από λίγη ώρα τον δρόμο της επιστροφής για το λιμάνι του Πειραιά. Ήταν τότε που η ακτοπλοΐα συνέδεε μεταξύ τους όλα τα νησάκια στις νησιωτικές περιοχές του Αργοσαρωνικού, καλλιεργώντας την αίσθηση της γειτονιάς.
Η βελτίωση του οδικού δικτύου ωστόσο, αλλά και τα «δελφίνια» που ξεκινούν από το λιμάνι του Πειραιά, καθιστούν την Ερμιόνη έναν από τους κοντινούς προορισμούς για μια μικρή ή και μεγαλύτερη απόδραση. Σε διάστημα δύο περίπου ωρών μπορεί να βρεθεί κανείς σε ένα «νησί» στη στεριά!
Η Ερμιόνη ανήκει διοικητικά στον νομό Αργολίδας και βρίσκεται στο νότιο άκρο της. Από την εύφορη αυτή περιοχή έχει πάρει όλα τα καλά που προσφέρει η γη της, έχοντας παράλληλα και τα προνόμια της παράκτιας πόλης. Παραλίες για κάθε επιθυμία, πευκοδάση, αξιοθέατα, καταδύσεις, πολύ ψάρι, άφθονα φρούτα, τυριά και καλό λάδι.
Η Ερμιόνη είναι χτισμένη αμφιθεατρικά και καταλαμβάνει τις δύο πλευρές μια στενής λωρίδας, κατάληξη της οποίας είναι το πευκοδάσος Μπίστι. Το Μπίστι στην αρχαιότητα ήταν οχυρό για την προστασία της πόλης, γεγονός που μαρτυρούν σήμερα κάποια κατάλοιπα κυκλώπειων τειχών. Στην περιοχή υπάρχουν επίσης ερειπωμένα κτίσματα, τα οποία ήταν κάποτε εργαστήρια επεξεργασίας πορφύρας. Το Μπίστι λοιπόν υποδέχεται τον επισκέπτη που φθάνει στην Ερμιόνη οδικώς, για να του προσφέρει μια ανάσα δροσιάς και διάθεση για να συνεχίσει την περιήγηση έως την κορυφή του λόφου, όπου υπάρχουν τα θεμέλια του αρχαίου ναού της Αθηνάς και του Ποσειδώνα. Από εκεί μπορεί να δει όλη την Ερμιόνη και –παρά το γεγονός ότι έχει φθάσει στην περιοχή διά ξηράς– να πιστέψει ότι βρίσκεται σε νησί.
Οι παραλίες της Ερμιόνης
Εκτός από το γραφικό λιμάνι της, που παραπέμπει κατευθείαν σε νησί, η Ερμιόνη προσφέρει στον επισκέπτη παραλίες που δεν τον αφήνουν να πλήξει. Μικροί κολπίσκοι, καθένας με τα δικά του χαρακτηριστικά, δίνουν τη δυνατότητα εναλλαγών και καθημερινής αναζήτησης. Η Κουβέρτα, η Πετροθάλασσα, το Σεντόνι, η Δάρδιζα και οι παραλίες γύρω από το Μπίστι, στη Θερμησία και στο Πλέπι, ικανοποιούν κάθε γούστο – άλλες χάρη στην ησυχία που εξασφαλίζουν στους λουομένους και άλλες με την πολυκοσμία τους, με βότσαλο ή με άμμο. Για τους πιο μυημένους ή και για εκείνους που θέλουν τώρα να γνωρίσουν τα μυστικά του βυθού, υπάρχει το καταδυτικό κέντρο που βρίσκεται στη νήσο Κάππαρη, όπου παρέχονται όλες οι σχετικές υπηρεσίες. Η Ερμιόνη ωστόσο δεν προσφέρει μόνο θάλασσα για μπάνιο. Στο παραλιακό Μαντράκι μπορεί κανείς να απολαύσει τον καφέ του και το ποτό του, και να διασκεδάσει μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες.
Βόλτες και εξερευνήσεις
Η ιστορία της Ερμιόνης από τους Ομηρικούς χρόνους έως και την Επανάσταση του 1821, έχει αφήσει τα ίχνη της στην περιοχή. Μέσα στην πόλη αξίζει να δει κανείς τα σπίτια του Οικονόμου και των Μητσαίων, σημαντικών αγωνιστών του 1821, ενώ σημαντικά ευρήματα σώζονται στο προαύλιο του Δημαρχείου, όπως και στον Μητροπολιτικό Ναό των Ταξιαρχών, που κτίστηκε τον 17ο αιώνα πάνω στα ερείπια του αρχαίου ναού της Χθονίας Δήμητρας. Εντυπωσιακό είναι και το κτίριο του Ιστορικού και Λαογραφικού Μουσείου Ερμιόνης, όχι μόνο λόγω της άψογης αναπαλαίωσης, αλλά και λόγω της ιστορίας του. Στο οίκημα αυτό πραγματοποιήθηκε το 1827 η Γ΄ Εθνοσυνέλευση, εξ ου και σήμερα δεσπόζουν στον κήπο οι προτομές των ηρώων του 1821.
Για τους λάτρεις των εξερευνήσεων, η Ερμιόνη διαθέτει πολλά αξιοθέατα.
Ξεκινώντας από τη Μονή Αγίων Αναργύρων –σε απόσταση 2 χλμ. από την Ερμιόνη–, της οποίας η ανέγερση χρονολογείται, όπως λέγεται, από το 1340 μ.Χ. και οφείλεται στον Ιωάννη τον ΣΤ’ τον Κατακουζηνό, ο επισκέπτης θα θαυμάσει τις βυζαντινές εικόνες και θα έχει την ευκαιρία να πιει νερό από τη στέρνα, ιδανικό –σύμφωνα με τους γνωρίζοντες– για τη θεραπεία ηπατικών ασθενειών.
Σε απόσταση πέντε και κάτι χιλιομέτρων, προς τα βορειοδυτικά της Ερμιόνης, ένα τοπίο θα καταπλήξει τον ταξιδιώτη. Πρόκειται για το φαράγγι Καταφύκι, με το εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου, χτισμένο το 1740. Σπηλιές που δημιουργήθηκαν στους βράχους με το πέρασμα του χρόνου, πυκνή βλάστηση και ένα γεφυράκι που οδηγεί στο πευκοδάσος με τα τρεχούμενα νερά, αποζημιώνουν τον εξερευνητή, ο οποίος περπατώντας φθάνει τελικά στο χωριό Φούρνοι.
Όμορφες παραλίες, πευκοδάση, αξιοθέατα, καταδύσεις, πολύ ψάρι, άφθονα φρούτα, τυριά και καλό λάδιΕύκολη είναι επίσης η πρόσβαση στον Μύλο, στο χωριό Κρόθι με το εκκλησάκι του Αγίου Γερασίμου, όπως και στο Μοναστήρι της Παντάνασσας, που βρίσκεται μέσα στα πεύκα στον δρόμο από Κρανίδι προς Πόρτο Χέλι. Στο μοναστήρι αυτό φυλάσσονται σπάνια έργα τέχνης και βιβλία, ενώ το επίχρυσο ξυλόγλυπτο τέμπλο του εντυπωσιάζει τον προσκυνητή. Αντίθετα, για να πάει κανείς στο Σπήλαιο Φράγχθι, που βρίσκεται στο χωριό Κοιλάδα, δυτικά του Κρανιδίου, πρέπει να αναζητήσει οδηγό, άνθρωπο που γνωρίζει τα κατατόπια. Η πρόσβαση είναι εφικτή με τα πόδια, αλλά και διά θαλάσσης και πρόκειται για ένα σπήλαιο στο οποίο, κατά την ανασκαφή πουδιήρκεσε από το 1967 έως το 1984, βρέθηκαν σκελετοί ανθρώπων και ζώων, όπως και αντικείμενα καθημερινής χρήσης από τη Νεολιθική Εποχή. Πώς θα πάτε Υπάρχουν δύο τρόποι: Διά ξηράς και διά θαλάσσης, που από πλευράς χρόνου δεν διαφέρουν. Και οι δύο διαδρομές απαιτούν περίπου 2 ώρες. Οδικώς από Αθήνα ακολουθείτε την Εθνική Οδό Αθηνών – Κορίνθου. Στον Ισθμό παρακάμπτετε για Επίδαυρο και, παρακολουθώντας τις πινακίδες που υποδεικνύουν την κατεύθυνση για Κρανίδι, Ερμιόνη, Πόρτο Χέλι, προς το χωρίο Κολιάκι, περνάτε μέσα από την Τραχιά και στη συνέχεια στα χωριά Δίδυμα, Φούρνους, Κρανίδι. Από το λιμάνι του Πειραιά φεύγουν ιπτάμενα δελφίνια που περνούν –αναλόγως του δρομολογίου– από τον Πόρο, την Ύδρα και τις Σπέτσες. Από την Αίγινα υπάρχει η δυνατότητα μετάβασης με φεριμπότ στα Μέθανα και από εκεί οδικώς για Ερμιόνη. Τα ατού της Ερμιόνης Πρώτα από όλα, το φρέσκο ψάρι. Η Ερμιόνη παραμένει ένας από τους λίγους καλούς ψαρότοπους, και συνεπώς διαθέτει πολλούς ψαράδες. Αυτό σημαίνει ότι ο επισκέπτης έχει τη δυνατότητα να τρώει φρέσκο ντόπιο ψάρι κάθε μέρα. Με δεδομένη την καλή ποιότητα του λαδιού που παράγεται στην περιοχή και τα άφθονα εσπεριδοειδή, η Ερμιόνη, αν και δεν διαθέτει δική της παραδοσιακή κουζίνα, υπόσχεται μια καλή και υγιεινή διατροφή στον ταξιδιώτη. Χωριάτικα κοτόπουλα, τυριά από τα τυροκομεία της Τραχιάς και ζυμαρικά τοπικής παραγωγής αποτελούν την εναλλακτική επιλογή για τους μη λάτρεις του ψαριού. Όλα τα τοπικά προϊόντα άλλωστε πωλούνται από τους παραγωγούς, και καλό είναι φεύγοντας να προμηθευτείτε ό,τι μπορείτε να μεταφέρετε. Διαμονή στην περιοχή της Ερμιόνης Αξιόλογη είναι η ξενοδοχειακή υποδομή της περιοχής, αφού έχει παράδοση χρόνων στον τουρισμό, όντας κάποτε ένας από τους βασικούς –λόγω εγγύτητας– προορισμούς για τους Αθηναίους. Δωμάτια θα βρείτε τόσο στην Ερμιόνη και στο Πόρτο Χέλι, όσο και στο Κρανίδι, στη Θερμησία και στην Κοιλάδα. Για περισσότερες πληροφορίες, τηλεφωνήστε στον Δήμο Ερμιόνης ή μπείτε στην ιστοσελίδα του Συλλόγου Ενοικιαζομένων Δωματίων Αργολίδας: http://www.argolida-guesthouses.gr/ Ένα όνομα με ιστορία... Η Ερμιόνη οφείλει το όνομά της στον μυθικό ήρωα Ερμίονα, γιο του Ευρώπου, ο οποίος ίδρυσε την αρχαία πόλη Ερμιώνα. Τα όρια της σημερινής επαρχίας της Ερμιόνης ταυτίζονται με την επικράτεια της αρχαίας Ερμιονίδας. Κέντρο αυτής της πόλης-κράτους ήταν η αρχαία Ερμιών, που τοποθετείται κάτω από τη σημερινή πόλη. Ήδη από τον 7ο-4ο π.Χ. αιώνα, μαζί με την πόλη των Αλιέων ήταν οι ισχυρότερες της Ερμιονίδας. Η Ερμιών συμμετείχε στις μάχες εναντίον των Περσών και αργότερα έγινε μέλος της Πελοποννησιακής Συμμαχίας τον 4ο π.Χ. αιώνα. Στις αρχές του 3ου π.Χ. αιώνα η πόλη των Αλιέων είχε σχεδόν εγκαταλειφθεί, και έτσι η Ερμιών έμεινε η ισχυρότερη πόλη της περιοχής. Προς τα τέλη του αιώνα εντάχθηκε στην Αχαϊκή Συμπολιτεία. Την περίοδο της ρωμαϊκής κυριαρχίας η πόλη ακμάζει και πάλι, μέχρι τον 7ο π.Χ. αιώνα, αν και το γειτονικό Κρανίδι αποτελεί πλέον την κυρίαρχη πόλη. Τότε περίπου η Ερμιών εγκαταλείπεται, για να εμφανιστεί ξανά τον 14ο αιώνα με το όνομα «Καστρί». Το 1537 περνά από τους Βενετούς στους Τούρκους, ενώ εγκαθίστανται στην περιοχή πολλοί Αρβανίτες. Αργότερα, από τον 18ο αιώνα και μετά, η Ερμιόνη αναπτύσσεται και αποκτά δικό της στόλο, με τον οποίο στηρίζει την Ελληνική Επανάσταση του 1821. Guide
