Από το Οχάιο στην Αίγινα...

Δυνατές αναμνήσεις από αξέχαστα παιδικά καλοκαίρια, μαζί και οι μυρωδιές της θάλασσας, στο κάδρο μιας... προαναγγελθείσας επιστροφής. Του Σήφη Χαριτωνίδη Κοιτάω έξω από το παράθυρο, και έχει στρώσει το χιόνι για καλά. Φυσάει, και οι νιφάδες στροβιλίζουν ανέμελα αλλά σταθερά προς τον τελικό τους προορισμό. Απορροφιέμαι από το θέαμα, και ασυναίσθητα η σκέψη μου πηγαίνει εκεί που έχω αφιερώσει σχεδόν ολόκληρη την ακαδημαϊκή μου ζωή: στις τυρβώδεις ροές. Όντας πειραματικός ερευνητής και δουλεύοντας με αεροσύραγγες, προσπαθώ να καταλάβω τη συμπεριφορά των ροών, τυρβώδων και μη, κάνοντας μετρήσεις στον αέρα. Αλλά δεν μπορώ να δω τίποτα! Ενώ με το χιόνι... Φτιάχνω καφέ και γυρνάω στο σαλόνι. Συνεχίζει να χιονίζει, και το θέαμα με υπνωτίζει... και σε λίγο μισοκοιμάμαι. Η σκέψη μου πάει 8.500 χιλιόμετρα μακριά· από το Οχάιο, όπου βρίσκομαι, στην Αίγινα. Συνειρμοί –βλέπεις–, κάπου θα σε οδηγήσουν. Ίσως γιατί αυτό που μου έλειπε στο Οχάιο ήταν η θάλασσα. Από ποτάμια και λίμνες άλλο τίποτα, αλλά άλλο η θάλασσα. Ένας γνωστός ήχος με ξυπνάει, και είναι το κάλεσμα του Skype. Είναι ένας φίλος από την Ελλάδα, και νοερά πια βρίσκομαι πάλι γύρω από την Αίγινα, τη θάλασσα, τα σκάφη... Σχεδόν μυρίζω τη θάλασσα, και η φωτογραφική μου μνήμη (δυστυχώς, μόνο όσον αφορά τη φύση) με μεταφέρει –μακριά από τα χιόνια και το κρύο– στο καλοκαίρι, και ας είναι μέσα Ιανουαρίου. Είμαι πvιγμένος από δουλειά με μαθήματα, φοιτητές και έρευνα, αλλά ήδη ονειρεύομαι και προγραμματίζω τις διακοπές μου... Όταν ήμουν δέκα χρονών, οι γονείς μου με έστειλαν ένα καλοκαίρι να μείνω με έναν μακρινό συγγενή του πατέρα μου. Έμενε στο σπίτι του Νίκου Πέππα, εκεί που ήταν το παγωτατζίδικο, μετά το Beach. Πέρασα ένα αξέχαστο καλοκαίρι, και η εμπειρία μου ώθησε τους γονείς μου να με στείλουν για κάμποσα καλοκαίρια ακόμη, μέχρι που και αυτοί αγάπησαν την Αίγινα και άρχισαν να νοικιάζουν σπίτι, ώστε να ερχόμαστε πια οικογενειακά. Στις αρχές του '60 αγόρασαν το σπίτι που μένω τώρα στα Πλακάκια, ενώ στα μέσα του '90 το ανακαίνισαν και πήρε τη σημερινή του μορφή. Η σχέση μου με τη θάλασσα μάλλον οφείλεται στο DNA μου, καθότι η μητέρα μου ήταν από τη Νέα Ζηλανδία, και –όπως είναι γνωστό– οι Νεοζηλανδοί είναι παθιασμένοι με τη θάλασσα και την ιστιοπλοΐα. Ίσως βοήθησαν και οι θείες μου, οι οποίες, όταν μέναμε στην Εκάλη, με παρελάμβαναν από το λεωφορείο που με άφηνε στην πλατεία Κάνιγγος και με πήγαιναν –πάλι με το λεωφορείο– για μπάνιο στον Άλιμο. Το μόνιμο πρόβλημα ήταν πώς να με πείσουν να βγω από τη θάλασσα. Άντε, να συνεννοηθείς με ένα εξάχρονο τρελαμένο με το νερό.

Η σκέψη μου πάει 8.500 χιλιόμετρα μακριά· από το Οχάιο, όπου βρίσκομαι, στην Αίγινα. Συνειρμοί –βλέπεις–, κάπου θα σε οδηγήσουν. Ίσως γιατί αυτό που μου έλειπε στο Οχάιο ήταν η θάλασσα. Από ποτάμια και λίμνες άλλο τίποτα, αλλά άλλο η θάλασσα

Τα πρώτα χρόνια περιφερόμουν στην περιοχή γύρω από το Ακρογιάλι και πήγαινα παντού με τα πόδια. Πού και πού καβαλάγαμε τον πίσω άξονα περαστικής άμαξας και πηγαινοερχόμασταν έτσι, μέχρι που μας έπαιρνε χαμπάρι ο αμαξάς, και άρχιζε να δουλεύει το καμουτσίκι πάνω από το κουβούκλιο. Αργότερα, όταν πια είχα ποδήλατο, ο χώρος μου και της παρέας επεκτεινόταν από την Αύρα μέχρι τον Άγιο Βασίλη. Το κέντρο του κόσμου ήταν το «Αιάκειο» και ιδίως η ταράτσα. Όπως και τώρα, πάντα επιβλέπουσα (τι θα έχουν δει τα μάτια της...) ήταν η κυρία Ντόλη. Πάντα χαμογελαστή και καλοσυνάτη. Από τα πρώτα χρόνια μου στην Αίγινα ήμουν «αμφίβιος» και έφτιαχνα, αρχικά, μικρά σκάφη για να παίζω και αργότερα μεγαλύτερα με κουπιά και πανιά για μένα. Πενήντα χρόνια αργότερα, έχω ένα φουσκωτό 7,4 μ. και σε λίγο ένα αρκετά μεγαλύτερο, ένα σπίτι στο νερό. Όνειρο ζωής που επιτέλους πραγματοποιείται. Επίδειξη πλούτου, λέει ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά το σπίτι που πούλησα για να το αγοράσω δεν ήταν επίδειξη πλούτου; Όλη η παρέα μαζευόταν στην Αύρα για μπάνιο, στην ξέρα. Μερικές φορές μαζευόμαστε στον Άη Νικόλα και βουτούσαμε στην μπούκα του λιμανιού, για να βγούμε απένατι στο Κε (ΝΟΑ). Οι καλοκαιρινοί κινηματογράφοι «Ακρογιάλι» και «Γλάρος» ήταν και αυτοί μέρος του κόσμου μας, όπως η «Καβουρίνα» και το «Οινόη» στον Φάρο και το «Κε» στο λιμάνι. Άλλες εποχές, χωρίς τα προβλήματα των μεγάλων ή, ακόμα χειρότερα, τα σημερινά. Τα σημερινά προβλήματα, τώρα που γύρισα, λύνονται καθημερινά έξω από την Άγκυρα, δίπλα στην Alpha, στο «Αιάκειο», στο «Εν Πλω», στης Τασίας και στο ΝΟΑ. Αλλά ποιος μάς ακούει; Και ποιοι είμαστε εμείς; Πολλοί, τώρα, συνταξιούχοι, μερικοί ακόμη εργαζόμενοι, άλλοι λαθρεπιβάτες. Σε μερικά συμφωνούμε, σε άλλα διαφωνούμε (έντονα καμιά φορά), αλλά ένα έχουμε κοινό: αγαπάμε και νοιαζόμαστε για το νησί. Τελικά, είναι περισσότερα και σημαντικότερα αυτά που μας ενώνουν παρά αυτά που μας χωρίζουν. Βιογραφικό Ιωσήφ (Σήφης) Χ. Χαριτωνίδης Μεγάλωσε στην Αθήνα και έκανε όλες τις πανεπιστημιακές του σπουδές στην Αμερική. Ήταν καθηγητής στο Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Μασαχουσέττης (MIT) και στο Πανεπιστήμιο του Οχάιο (OSU), με ειδικότητα στη μηχανική των ρευστών (αεροδυναμική, τυρβώδεις ροές). Συνεχίζει την έρευνα και σήμερα στη θάλασσα, και ειδικότερα μεταξύ Αίγινας και Μετώπης.