Έχω αλλάξει τη ζωή μου πολλές φορές, αλλά εδώ και έξι χρόνια η Αίγινα και οι ιδιόμορφοι άνθρωποί της είναι η ''τρελή'' επιλογή της δικής μου μεσήλικης ωριμότηταςΌμως, έχοντας αραδιάσει όλα αυτά τα όμορφα μεν αλλά σχετικά κοινότοπα δε, που σχεδόν όλοι γνωρίζουν και θαυμάζουν στην Αίγινα, αυτά και άλλα τόσα που θα μπορούσα να σκεφτώ, αντιλαμβάνομαι τώρα ότι ίσως αφήνω έξω το πιο άπιαστο, το πιο απερίγραπτο, αυτό που πρέπει να γίνεις, με έναν τρόπο, μέρος του για να το καταλάβεις...Αναφέρομαι φυσικά στους πολυδιάστατους, πολυτάλαντους, ενδιαφέροντες και ιδιαίτερους ανθρώπους που έχουν επιλέξει να ζουν σε αυτό το νησί μόνιμα, να το κάνουν σπίτι τους, έστω κι αν δεν κατάγονται από εδώ, αλλά και σε πολλούς ντόπιους που αποτελούν και αυτοί άρρηκτο κομμάτι αυτής της «παρέας». Σε αυτή την πολύχρωμη, ανομοιογενή και γεμάτη ζωντάνια κοινότητα, που δεν χωράει σε απλοϊκές κοινωνιολογικές αναλύσεις ούτε σε εύκολα διαγεγραμμένα πλαίσια, βρίσκεις καλλιτέχνες, ανθρώπους που δουλεύουν τον πηλό με τα χέρια τους, ζωγραφίζουν ή καλλιεργούν τη γη με περιβαλλοντική σύνεση και οικολογική συνείδηση. Βρίσκεις μουσικούς, εναλλακτικούς θεραπευτές, φυσιοδίφες και χορευτές. Βρίσκεις ανθρώπους που μαζεύονται για να τραγουδήσουν, να χορέψουν ή να κάνουν γιόγκα και να διαλογιστούν, ανθρώπους που καταγράφουν μονοπάτια στα βουνά και αντιστέκονται στην καταστροφή της φύσης, ανθρώπους που περιθάλπουν όλα τα αδέσποτα, ανθρώπους ονειροπόλους και φευγάτους... Υπάρχει μια αίσθηση ελευθερίας, όλα είναι λίγο πιο απλά, λίγο πιο χύμα... Λίγο λιγότερο hip ή mainstream ίσως, λίγο ρομαντικά ίσως, λίγο άπιαστα και αφελή ίσως, λίγο «χίπικα» ίσως..., αλλά υπάρχει χώρος για όλους, και αυτό για μένα είναι πια πολύ σημαντικό. Δεν προσπαθώ να εξιδανικεύσω τα πράγματα. Οι άνθρωποι είναι άνθρωποι σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, και οι ανθρώπινες αδυναμίες είναι οι ίδιες παντού. Αλλά είμαι πια σε μια ηλικία που έχω δει και έχω ζήσει αρκετά. Έχω αλλάξει τη ζωή μου πολλές φορές και με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους, αλλά εδώ και έξι χρόνια η Αίγινα και οι ιδιόμορφοι άνθρωποί της είναι η «τρελή» επιλογή της δικής μου μεσήλικης ωριμότητας. Κι αν δεν μπορώ να το εξηγήσω αυτό περιγραφικά σε όσους με ρωτάνε, είναι ίσως γιατί συχνά κάποια πράγματα πρέπει να αφεθείς να τα ζήσεις βιωματικά για να τα καταλάβεις. Βιογραφικό Η Μαρία Τριαντοπούλου γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Τελειώνοντας τη Νομική Σχολή Αθηνών και μετά το London School of Economics, εγκαταστάθηκε το 1988 στο Λονδίνο, όπου δίδαξε Νομικά στο Πανεπιστήμιο. Συγχρόνως δημιούργησε και διηύθυνε ένα ολοκληρωμένο κέντρο σπουδών για ενήλικες, όπου προσφέρονταν πληθώρα μαθημάτων γύρω από τον ελληνικό πολιτισμό και την ελληνική γλώσσα, καθώς και Foundation course για εκείνους που ενδιαφέρονταν να εισαχθούν σε κάποιο βρετανικό πανεπιστήμιο. Το 2000 επέστρεψε στην Ελλάδα, όπου μαζί με τη Λίλα Κορκολή έστησαν την εταιρεία πολιτιστικών παραγωγών ΕΛΧΙΣart, η οποία δραστηριοποιήθηκε στον χώρο κυρίως των μουσικών παραγωγών. Έχει δύο ενήλικα παιδιά και, από το 2010 που έκλεισε την εταιρεία, ζει μόνιμα στην Αίγινα και ασχολείται μερικώς με την ανάγνωση βιβλίων για γνωστό ελληνικό εκδοτικό οίκο.
Το πιο άπιαστο, η «παρέα» της Αίγινας!
Ζει μόνιμα εδώ και έξι χρόνια στην Αίγινα και απαντά στο γνωστό ερώτημα «Γιατί στην Αίγινα;».
Γράφει η Μαρία Τριαντοπούλου
Είναι συχνό το φαινόμενο, γι' αυτό το αναφέρω: Κάθε φορά που βρίσκομαι με φίλους από τα «παλιά», είμαι πια προετοιμασμένη να ακούσω την ερώτηση-επωδό κάθε μας συνάντησης: «Μα αναρωτιέμαι, πώς περνάς τον καιρό σου στην Αίγινα χειμωνιάτικα; Έχεις μετανιώσει; Περίγραψέ μου μια κλασική μέρα σου εκεί». Θα μπορούσε να πει κανείς ότι ίσως η απορία να είναι εύλογη για τους αμύητους, δεδομένου ότι υπήρξα πάντα άνθρωπος των πόλεων και των μεγαλουπόλεων και δεδομένου ότι η
μεγάλη μου καλοκαιρινή αγάπη παιδιόθεν ήταν και –με έναν τρόπο που θα εξηγήσω
ίσως κάποια άλλη φορά, αν μου δοθεί η ευκαιρία–- είναι οι Σπέτσες.
Κάθε φορά, για να απαντήσω στη συγκεκριμένη επαναλαμβανόμενη ερώτηση, χάνομαι σε έναν κυκεώνα περιπλεγμένων εξηγήσεων και περιγραφών που μοιάζουν σχεδόν σαν να απολογούμαι ή σαν να μην ξέρω ακριβώς τι να πω. Νιώθω ίσως άσχημα που δεν βρίσκω πάντα τα λόγια να περιγράψω τη φευγαλέα αίσθηση χαράς που νιώθω όταν οδηγώ μεν 10 χιλιόμετρα για να πάω στο σουπερμάρκετ να ψωνίσω, αλλά στη διαδρομή περνάω μέσα από πεύκα, που ευτυχώς ακόμα στέκουν στη θέση τους, βλέπω να διαγράφονται στον ορίζοντα επιβλητικές οι ακανόνιστες πέτρες και οι ερειπωμένες εκκλησιές της Παλιοχώρας, ενώ μόλις στρίψω προς την πόλη βλέπω τη θάλασσα κάτω μακριά και απέναντι τα βουνά της Πελοποννήσου, άλλοτε μπλε, άλλοτε μοβ ή γκριζωπά και άλλοτε κατακόκκινα... Ίσως να μην μπορώ να περιγράψω με επάρκεια αυτό το περίφημο αττικό φως που μάζεψε τόσους ζωγράφους στην Αίγινα. Το αττικό φως που υφίσταται και είναι όντως μαγικό και το οποίο πιο πολύ το νιώθεις παρά το βλέπεις (ποτέ δεν πίστευα στην ύπαρξή του, κουνώντας συγκαταβατικά το κεφάλι όταν μου το ανέφεραν οι λάτρεις του νησιού παλιότερα), ούτε την ευδαιμονία που νιώθω όταν το αντικρίζω. Ίσως, πάλι, δεν έχω την ικανότητα να τους μεταφέρω με λόγια αυτή τη νοσταλγική αίσθηση που αποπνέει η αύρα του νησιού και ώρες-ώρες σού προσφέρει τη στιγμιαία ψευδαίσθηση ότι έχεις βρεθεί σε άλλες, πιο αθώες εποχές, σαν αυτές που βλέπουμε στις ασπρόμαυρες ελληνικές ταινίες.
