Τον έζησα και τον αγάπησα μαζί τους
Έζησε και αγάπησε τον Πόρο μαζί με τους γονείς της, που με μια φιλική παρέα ήρθαν στο νησί εδώ και 45 χρόνια, και μαγεύτηκαν από το φυσικό κάλλος, το φιλόξενο περιβάλλον και τους ανθρώπους του.
Περάσαν πάνω από 45 χρόνια από τότε που ο αείμνηστος πατέρας μου Γεώργιος Γ. Γόντικας, το Μιτσάκι του και μια φιλική παρέα περάσανε από τον Πόρο. Δεν είχαν ξαναπάει. Η τύχη ή το πεπρωμένο –ποιος ξέρει;– ήταν να φτάσουν διά θαλάσσης, ηλιοβασίλεμα. Η πρώτη τους μαγική εικόνα ήταν αυτός ο πορφυρός υδάτινος διάδρομος, άρρηκτα δεμένος με τα γύρω βουνά, τη βλάστηση και κυρίως τους ανθρώπους στην ακτή – μια εικόνα που περιώνυμοι ταξιδιώτες έχουν περιγράψει πολλές φορές.
Πριν το καταλάβουν, βρήκαν ένα παλιό ερείπιο απέναντι από το ιερό του Άη Γιάννη ψηλά στο Ρολόι, το ανακαίνισαν, το ονόμασαν τρυφερά «ο Ποράκος», και από τότε εκεί ξεκουράζονταν, εκεί φιλοξενούσαν τους φίλους τους, εκεί γιόρταζαν τον Άη Γιάννη κάθε 28 Αυγούστου. Εκεί έβρισκαν τη γαλήνη τους και τη χαρά.
Ανοικτός από παντού ο «Ποράκος», κάθε πλευρά του έχει τη δική της, ιδιαίτερη θέα. Από τη μία πλευρά είναι το ιερό του Άη Γιάννη με τα κυπαρίσσια του, από την άλλη το Ρολόι «μας», από μπροστά το κανάλι με τα πήγαινε-έλα και από το πλαϊνό μπαλκόνι η Πούντα και η Τσελεβίνα.
Και εμείς «τα παιδιά» από κοντά, φυσικά. Το 1994, μόλις γνώρισα τον μετέπειτα σύζυγό μου, τον αείμνηστο Γιώργο Ευθ. Βρυζάκη, πήγαμε στον Πόρο. Δέθηκε και αυτός... Ο «Ποράκος» έμελλε να βρει μια θέση και στην καρδιά του Γιώργου. Λάτρευε να κάθεται με τον πρωινό καφέ του στο μπροστινό μπαλκονάκι και να παρακολουθεί την κίνηση στο κανάλι (αλήθεια, πόσο λείπουν τα συμβατικά πλοία…). Μετά παίρναμε τους δρόμους…
Σημείο συνάντησης όλης της οικογένειας, όταν είχε καλό καιρό, η αυλή του «Ποράκου». Βγαίναν οι καρέκλες του καφενείου (δεν υπάρχουν πια), οι καρέκλες του σκηνοθέτη και τα τραπεζάκια. Από την κουζίνα έβγαιναν οι μεζέδες και τα «ντρινκς», και ξεκινούσαν τα κεράσματα και οι ευχές. Δεν θυμάμαι να υπήρξε φορά που να μην έγινε συζήτηση –και μάλιστα μεγάλη– για τη λεμονιά της Μίτσης. Μια λεμονιά που δεσπόζει σε όλον τον κήπο. Τότε μας την είχε φέρει μικρούλα ο Μίμης Αναστασίου, για καλωσόρισμα.
Τον χειμώνα πάλι, γύρω από το τζάκι στο σαλόνι, με την τηλεόραση και τις ειδήσεις της ημέρας – ιερή ώρα για τον πατέρα, ο οποίος καθόταν στην κουνιστή του πολυθρόνα, που πριν από χρόνια είχε φέρει από την Αμερική.
Πιστεύω ότι όλη αυτή η ζεστασιά που νιώθουμε στον «Ποράκο» δεν θα υπήρχε χωρίς το σπάνια φιλόξενο περιβάλλον του νησιού, και κυρίως τους ανθρώπους του και τους φίλους μας εκεί. Θυμάμαι ότι από την αρχή, και ακόμα και μέχρι σήμερα, μας υποδέχτηκαν λες και ήμασταν οι μακρινοί συγγενείς, και κάτι παραπάνω. Οι φίλοι μας στον Πόρο, τόσο η παλιά γενιά –που τώρα έχει φύγει (όπως η γειτόνισσά μας η Βούλα Ρήτου, η «δήμαρχος Άνω Πόρου», όπως την αποκαλούσαμε), λίγοι μένουν– όσο και η νεότερη –μεσήλικες και βάλε πια–, μας εμπιστεύτηκαν, μας αγκάλιασαν και μας μύησαν στην αύρα του νησιού. Εδώ βρίσκεις τη γαλήνη και την αίσθηση της απλής ολοκλήρωσης, χωρίς απαιτήσεις και στόμφο.
Ο ''Ποράκος'' έμελλε να βρει μια θέση και στην καρδιά του Γιώργου. Λάτρευε να κάθεται με τον πρωινό καφέ του στο μπροστινό μπαλκονάκι και να παρακολουθεί την κίνηση στο κανάλι (αλήθεια, πόσο λείπουν τα συμβατικά πλοία…). Μετά παίρναμε τους δρόμους...Και επίσης, τα πολιτικά μας. Έλα τώρα, πώς να μην έχεις γνώμη για το παραμικρό που αλλάζει ή δεν αλλάζει εδώ; Προσωπικά, εύχομαι πάντα η προσοχή μας να στρέφεται προς το καλαίσθητο, το σύγχρονο, αλλά και με σεβασμό απόλυτο στο περιβάλλον, στην ιστορία και στον πολιτισμό του νησιού. Αυτά είναι που το κάνουν τόσο μοναδικό. Εμείς υιοθετήσαμε τον Πόρο ή ο Πόρος εμάς; Τι σημασία έχει. Τώρα τα δικά μου αγαπημένα πρόσωπα, που θυμήθηκα και σήμερα, όπως κάθε μέρα, έχουν φύγει. Έφυγαν με μικρή απόσταση ο ένας από τον άλλον. Από τα πολλά που μου άφησαν, ξεχωριστή θέση έχει ο Πόρος μας. Τον έζησα και τον αγάπησα μαζί τους. Τους ευχαριστώ γι' αυτό το δώρο, όπως επίσης ευχαριστώ και όλους μας τους φίλους τους Ποριώτες για την αγάπη τους και τη στήριξή τους. ΑΝΤΙ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟΥ Η Μίρκα Γόντικα έχει διατελέσει ξένη ανταποκρίτρια δημοσιογράφος σε ελληνική εφημερίδα και στέλεχος του Κέντρου Πληροφοριών του ΟΗΕ στην Αθήνα.
