Τα θυμήθηκα όλα αυτά πέρυσι το καλοκαίρι, όταν η Αίγινα στέναζε, για τέσσερις μέρες, μέσα στο λιοπύρι του καλοκαιριού, χωρίς ρεύμα και νερόΤα θυμήθηκα όλα αυτά πέρυσι το καλοκαίρι, όταν η Αίγινα στέναζε, για τέσσερις μέρες, μέσα στο λιοπύρι του καλοκαιριού, χωρίς ρεύμα και χωρίς νερό, με τρόφιμα ληγμένα ή χαλασμένα, και τους επισκέπτες και τους τουρίστες να δραπετεύουν. Ο χαρισματικός και άκρως επικοινωνιακός δήμαρχος τότε, αντί να κρυφτεί μαζί με τους συμβούλους του και να αφήσει να διαρρέουν κάθε τόσο ανυπόστατες φήμες, ότι δήθεν σε μερικές ώρες θα επανέλθει το ρεύμα, μαζί «με όλα του κόσμου τα αγαθά», σήκωσε τα μανίκια και βγήκε στον κόσμο. Ζήτησε δημόσια συγνώμη για την απίθανη ταλαιπωρία, εγκατέστησε μερικές μικρές γεννήτριες για τις άμεσες τουριστικές ανάγκες, έστησε καντίνα στο λιμάνι, προσφέροντας αναψυκτικά σε όσους ξένους επέμεναν στη φυγή και χρηματοδότησε τέλος, «ιδίοις χρήμασι» μάλιστα(!), μια ορχήστρα νέων για να στηρίξει το ηθικό όλων! Ιδού λοιπόν και στην πράξη «Η ΔAΝΙΑ ΤΟΥ ΝΟΤΟΥ»!!! Άει χαθείτε, ρε. Όλοι μαζί. ΥΓ.: Για όσους ενδιαφέρονται, ιδού ο πίνακας εξόδων της νοτιοδανέζικης συμπεριφοράς του δημάρχου: • Ποτά, καφέδες κ.ά., αν και δεν προσφέρθηκαν από τους επιχειρηματίες, όπως έχει γίνει επανειλημμένως › € 5.000. • Εθελοντές (πάντα διαθέσιμοι στην Αίγινα) › € 0.000. • Μουσική (4 βραδιές) › € 2.000.* • Διάφορα μικροέξοδα › € 1.000. • Σύνολο › € 8.000. *Οι μουσικοί προσφέρθηκαν να παίξουν δωρεάν, αλλά ο δήμαρχος επέμενε να τους αποζημιώσει! ΥΓ.2: Το ποσό για τον δανεισμό των γεννητριών δεν είναι δυνατόν να υπολογιστεί, γιατί εκκρεμεί ακόμη η απόφαση να αγοραστούν οι γεννήτριες και να αποτελέσουν περιουσιακό υλικό του δήμου για τυχόν μελλοντικές ανάγκες. Βιογραφικό Ο Στέλιος Παυλίδης γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε στη Βιέννη Θέατρο στο MAX-REINHARDT-SEMINAR και κινηματογράφο στην ΑΚΑΔΗΜΙΑ ΠΑΡΑΣΤΑΤΙΚΩΝ ΤΕΧΝΩΝ. Εργάστηκε στη Γερμανία, στη Γαλλία και στην Ελλάδα για την τηλεόραση, τον κινηματογράφο και το Θέατρο. Τα τελευταία 15 χρόνια ζει μόνιμα στην Ελλάδα και διδάσκει υποκριτική θεάτρου. Το 2004, σε συνεργασία με το ΚΕ.Θ.Ε.Α., δημιούργησε το θεατρικό εργαστήρι στις γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού, με μέλη τις κρατούμενες γυναίκες. Το 2005 παρουσίασε την πρώτη θεατρική παράσταση σε κείμενα των κρατουμένων γυναικών και του ιδίου, στον προαύλιο χώρο του υπουργείου Δικαιοσύνης. Είναι η πρώτη φορά, παγκοσμίως, που κρατούμενοι βγήκαν και παρουσίασαν τη δουλειά τους «εκτός των τειχών». Τον Ιούλιο του 2007 στο Διεθνές Συμπόσιο των Δελφών, αφιερωμένο στη γυναίκα, παρουσίασε με την ίδια ομάδα δρώμενο με τίτλο «ΗΜΕΡΕΣ ΓΥΝΑΙΚΩΝ». Τον Οκτώβριο του 2009, μαζί με μικρή ομάδα φοιτητών, δημιουργεί το θεατρικό εργαστήρι ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΣΧΗΜΑ, με στόχο την αδέσμευτη παρουσίαση θεατρικών κειμένων.
«Αρτιμελής με… ένα γάντι»
Μια αναδρομή της μνήμης, λόγω κρίσης και με αφορμή ότι «θα γίνουμε η Δανία του Νότου». Του Στέλιου Παυλίδη
«Γδύσου και ξάπλωσε». Την κοίταξα λίγο αμήχανα. Κατάλαβε ότι ήμουν πρωτάρης. «Από τη μέση και πάνω μόνο. Και τις κάλτσες» συμπλήρωσε. Το καρδιογράφημα ήταν αιτία που βρέθηκα σε μεγάλο δημόσιο νοσοκομείο. Δεν είχα ξανακάνει και δεν ήξερα. Γδύθηκα λοιπόν και ξάπλωσα. Άρχισε με το γαντοφορεμένο δεξί να κολλάει σε διάφορα μέρη του σώματος μικρά βεντουζάκια. Το αριστερό της χέρι, γυμνό, έμενε κρεμασμένο στο πλάι. Παρακολουθούσα εντυπωσιασμένος, με πόση ευκολία και επαγγελματισμό ενεργούσε με το ένα χέρι. Μ’ άρεσε που η αναπηρία της δε στάθηκε εμπόδιο στην επαγγελματική της εξέλιξη. Δεν είμαι βέβαιος αν σε ιδιωτική κλινική θα προσλαμβάνανε άτομο με παρόμοιο πρόβλημα. Μπράβο, λοιπόν, στο Δημόσιο. Έψαχνα τρόπο να συγχαρώ και την ίδια για τις ικανότητές της, και τελικά το τόλμησα, όσο πιο κομψά μπορούσα. «Θαυμάζω την ικανότητά σας» είπα. «Μ’ ένα χέρι καταφέρνετε ό,τι εγώ θα δυσκολευόμουν και με τα δύο». «Δεν έχω άλλη επιλογή» απάντησε. Μαζεύτηκα. Τι το ’θελα! Προσπάθησα να διορθώσω. «Δε βαριέστε. Μην ξεχνάμε ότι υπάρχουν και χειρότερα» πέταξα την εξυπνάδα μου. Με κοίταξε, σχεδόν υποτιμητικά, και χαμογέλασε ειρωνικά. «Τα χειρότερα θα ήταν εις βάρος σας» είπε. «Γιατί, αν δεν είχα ούτε το ένα γάντι, δεν θα μπορούσατε εσείς να κάνετε την εξέτασή σας!» Η απάντησή της με μπέρδεψε ακόμα πιο πολύ. «Τι εννοείτε;» είπα. «Τι σχέση μπορεί να έχει το γάντι με την αναπηρία σας;» «Σε ποια αναπηρία αναφέρεστε; Εγώ δεν έχω κανένα πρόβλημα. Απλώς είμαι αναγκασμένη να χρησιμοποιώ μόνο το ένα χέρι για… οικονομία. Τα γάντια μάς λείπουν, όχι τα χέρια. Έτσι, με ένα ζευγάρι εξυπηρετώ δύο ασθενείς!... Πώς το είχε πει ο κύριος πρωθυπουργός πριν από τις εκλογές: «Θα γίνουμε η Δανία του νότου»!
Δεν γνωρίζω αν και στη Δανία του Bορρά λείπουν τα υλικά από τα χειρουργεία και σε καλωδιώνουν για το καρδιογράφημα με ένα χέρι, αλλά θυμάμαι ότι, όταν το 1978, πριν από τριάντα τρία χρόνια δηλαδή (!), επρόκειτο να ταξιδέψω με τρένο από την Κοπεγχάγη για το Βερολίνο και η αναχώρηση καθυστερούσε, λόγω στάσης εργασίας των σιδηροδρομικών για περίπου δύο ώρες, μαζί με την αναγγελία για την καθυστέρηση συνέβησαν τότε και τα εξής: Εμφανίστηκαν καμιά δεκαριά κινητές μονάδες πληροφοριών, αποτελούμενες από νέους ανθρώπους που μίλαγαν διάφορες γλώσσες, πρόθυμοι να πληροφορήσουν τον κόσμο για εναλλακτικούς τρόπους μετακίνησης. Μαζί τους, μια ομάδα γυναικών ντυμένες στα λευκά προσέφεραν, μαζί με τα χαμόγελά τους, αναψυκτικά, σνακ και καφέδες στους ταλαιπωρημένους ταξιδιώτες, και σε μια άλλη άκρη του σταθμού, μια μικρή μπάντα νέων μουσικών φρόντιζε να διασκεδαστεί η ταλαιπωρία. Ρώτησα να μάθω ποιος βρισκόταν πίσω από αυτή την πρωτοβουλία, και με μεγάλη μου έκπληξη πληροφορήθηκα τα εξής: Ο Δήμος της Κοπεγχάγης, σε συνεργασία με το συνδικάτο των σιδηροδρομικών, για να αμβλύνει τις όποιες αρνητικές εντυπώσεις μπορούσαν να προκύψουν για τη διοίκηση της πόλης, ήταν ο διοργανωτής αυτής της κίνησης, που κατάφερε σχεδόν να εξελίξει σε χάπενινγκ ένα δυσάρεστο γεγονός.
