Ρακοσυλλέκτης;

Γράφει ο Γιώργος Καλός -  "Γυαλί, μέταλλο, χαρτί, πλαστικό…, γυαλί, μέταλλο...», σαν τραγουδάκι το σιγοψιθύριζε ξαναμμένος ο Νικόλας, γα να του δίνει εκείνο τον ρυθμό της δουλειάς που έκανε με προσοχή μεγάλη, δυσανάλογη προς τη μικρή του ηλικία, καθισμένος ανάμεσα σε τεράστιους κάδους συγκέντρωσης απορριμμάτων. Την ίδια ώρα τα χέρια του, έχοντας αφήσει πίσω τους την παιδική ηλικία, χάριν της δυναμικότερης εφηβείας, διαχώριζαν αστραπιαία το πλαστικό μπουκάλι από το τσίγκινο κουτί… Ένα παιδί με γάντια στην ανακύκλωση; Μα ναι, από το πετυχημένο πρόγραμμα σχολικής δράσης, τα δύο τελευταία χρόνια, είχε μάθει όλα τα μυστικά αυτής της τόσο χρήσιμης διαδικασίας διαχωρισμού των ανακυκλώσιμων υλικών μέσα από τόνους σκουπιδιών. Έτσι, τούτες τις Άγιες Μέρες της σχολικής αργίας, εδώ, στα μαγαζιά της Κεντρικής Αγοράς του Πόρου, είπε να βοηθήσει τα απογεύματα, βγάζοντας, βεβαίως, κι ένα καλό χαρτζιλίκι, αφού οι περισσότεροι μαγαζάτορες, που τον εμπιστεύονταν να καθαρίσει τους κάδους τους, θαύμαζαν κυριολεκτικά τον νεανικό δυναμισμό του. «Μικρό θαυματουργό μου πορτοφόλι» τον φώναζε με κρυφό καμάρι η μάνα του, αναγνωρίζοντας πόσο βοηθούσε την οικογένειά τους όλη. Και ποτέ δεν ρωτούσε να μάθει τι δουλειές έκανε ο μικρότερος γιος της, αφού του είχε απόλυτη εμπιστοσύνη· στο σχολείο –Α' Γυμνασίου– οι αριστείες του έπεφταν βροχή. Αν πεις για τα δύο μεγάλα αδέλφια του, άνεργα και τα δύο από τότε που απολύθηκαν απ’ τον στρατό, στ’ όνομα του συχωρεμένου του πατέρα τους, του αποδεκάτιζαν ανερυθρίαστα το χαρτζιλίκι, ως… μακροπρόθεσμο, λέει, κι άτοκο «δάνειο» των «μεγάλων» από την μπάνκα του «μικρότερου». Τις μέρες αυτές, παραμονές Χριστουγέννων, βρήκε την ευκαιρία ο νεαρός Νικόλας να προτείνει στα αδέλφια του μιαν ευκαιρία απασχόλησης, μπας και ικανοποιηθεί κι η μάνα τους, που δικαιολογημένα κλαιγόταν κάθε μέρα: «Τόσοι άνεργοι σ’ ένα σπίτι, Θεέ μου, βάλε το χέρι σου. Πώς να τα βγάλω πέρα πια…;». Χωρίς να της πει τίποτα σχετικά με τη δική του δουλειά στην ανακύκλωση για λογαριασμό των μαγαζιών της αγοράς, της πρότεινε να μπουν τα αδέλφια του – χρυσή ευκαιρία– σ’ ένα πρόγραμμα διαχωρισμού υλικών και συσκευών των δήμων της περιοχής. «Άσε, άσε, παιδάκι μου. Να πάνε να δουλέψουν, φυσικά συμφωνώ, αλλά να είναι σε μια δουλειά με αξιοπρέπεια ! Όχι να μου γίνουν ρακοσυλλέκτες στα σκουπίδια….» Δεν έμεινε εμβρόντητος ο μικρός Νικόλας, που ποτέ του δεν αισθάνθηκε… ρακοσυλλέκτης. Όμως, ανήμερα των Χριστουγέννων, πηγαίνοντας αξημέρωτα στη λειτουργία, άναψε το κερί του στην εικόνα του Θείου Βρέφους, παρακαλώντας το με ιδιαίτερη θέρμη να χαρίσει μια δουλειά στα αδέλφια του. «Θεέ μου, να είναι δουλειά αξιοπρεπής, όπως λέει κι η μάνα!» πρότεινε σεμνά. Κι αμέσως χαμογέλασε, επειδή του φάνηκε πως ο νεογέννητος Χριστός τού έκλεισε από τη Φάτνη με νόημα το μάτι, σαν να του έλεγε: «Ευλογημένη η δική σου αξιοπρέπεια, μικρέ μου φίλε!».