Όταν το τορπιλοβόλο του Βότση έγινε υδροφόρα του Πειραιώς
Tου Στέφανου Μίλεση
Στις αρχές της δεκαετίας του '30 είχε καθιερωθεί πλέον ως έθιμο, η ηγεσία του Πολεμικού Ναυτικού να συγκεντρώνεται στην εξέδρα του Νέου Φαλήρου, προκειμένου να επιθεωρεί τον Στόλο που απλωνόταν έξω από τον Φαληρικό όρμο.
Ανάμεσα στην ηγεσία καλούνταν ως προσκεκλημένοι και ήρωες των Βαλκανικών πολέμων του 1912 - 13, που βρίσκονταν ακόμη εν ζωή. Έτσι, μέσω τέτοιων προσκλήσεων απέκτησε ο Νικόλαος Βότσης τη συνήθεια να κατεβαίνει στη δύση της ζωής του στο Νέο Φάληρο και από την φαληρική εξέδρα να αγναντεύει το πέλαγος.
Ο Βότσης ήταν μετά τον Παύλο Κουντουριώτη, ο πιο ξακουστός ήρωας του Βαλκανικού Πολέμου, τιμώντας κι αυτός την ιδιαίτερη πατρίδα του την Ύδρα. Το κατόρθωμά του είναι λίγο πολύ γνωστό. Στις 18 Οκτωβρίου 1912 στις δέκα τη νύχτα, ως υποπλοίαρχος Κυβερνήτης του Τορπιλοβόλου 11, πλέοντας με σβηστά τα φώτα πορείας, αφού πέρασε τα αβαθή του Αξιού, εισήλθε κρυφά στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης. Επρόκειτο για πράξη αυτοκτονίας, καθώς το λιμάνι φυλασσόταν από τα κανόνια του Καραμπουρνού και από νάρκες. Αψηφώντας τον κίνδυνο που ήταν τεράστιος, πέρασε πάνω από τα ναρκοθετημένα νερά και εξαπολύοντας τρεις τορπίλες, πέτυχε να βυθίσει το τουρκικό θωρηκτό "Φετίχ Μπουλέντ" (Φετχί Μπουλέν). Έκτοτε το όνομά του περιβλήθηκε με το μανδύα του θρύλου.
Κάθε φορά που κατέβαινε στο Φάληρο σε κάποιο από τα κοσμοπολίτικα σαλόνια των ξενοδοχείων, οι θαμώνες σηκώνονταν από τα τραπέζια προς ένδειξη σεβασμού, ενώ τα γκαρσόνια έτρεχαν αμέσως να τον σερβίρουν. Τόσο μεγάλη ήταν η φήμη γύρω από το όνομά του παρά τα χρόνια που στο μεταξύ είχαν περάσει.
Όμως ο Βότσης ήταν από τη φύση του σεμνός και δεν ήθελε τέτοιες τιμές, αποτραβιόταν σε μια γωνία ώστε να μην πολυφαίνεται. Ένας κοντινός του φίλος ο πειραιολάτρης Σπύρος Μελάς, θέλοντας να τιμήσει τον Βότση τον αποκάλεσε κάποτε Πιπίνο (Υδραίος πυρπολητής) προκαλώντας ταραχή στον Βότση.
- "Τι περισσότερο έκανε ο Πιπίνος από εσένα;" ρώτησε ο Μελάς τον Βότση. "Και ο Πιπίνος εισήλθε στο λιμάνι της Χίου κι έβαλε φωτιά στην τουρκική ναυαρχίδα".
Τότε ο Βότσης απάντησε:
- "Ο Πιπίνος πήγε στη Χίο με ένα σαπιοκάραβο, να κάψει μια ναυαρχίδα με μόνο όπλο του τον ηρωισμό του και με μόνο μέσο διαφυγής μια "σκαμπαβία" (βάρκα). Εγώ πήγα στη Θεσσαλονίκη με ένα μικρό αλλά σύγχρονο πολεμικό πλοίο, οπλισμένο με το τρομερό όπλο της τορπίλας. Επιπλέον είχα μηχανή που μου έδινε ταχύτητα μιλίων για να φύγω".
Αυτός ήταν ο Βότσης που ακόμη και στον φίλο του τον Σπύρο Μελά, δεν επέτρεπε τέτοια σύγκριση. Ο Βότσης επίσης ουδέποτε ξέχασε τους δύο ανθρώπους που τον βοήθησαν να πετύχει το ανδραγάθημά του. Τους καπεταναίους καϊκτσήδες Μιχάλη Κουφό και τον καπετάν Νικόλαο Βλαχόπουλο . Αυτοί του είχαν δείξει τα κατατόπια της εισόδου στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης.
Ο καπετάν Μιχάλης από το Λιτόχωρο δούλευε πάνω στο μικρό τρεχαντήρι του, την "Παρασκευούλα", όταν είδε μέσα στο σκοτάδι ένα μικρό πλοίο να τον πλησιάζει. Ήταν το τορπιλοβόλο 11 από την γέφυρα του οποίου ο Βότσης ζήτησε τη βοήθεια του έμπειρου καϊκτσή. Ο Καπετάν Μιχάλης αμέσως ανταποκρίθηκε στο αίτημα του Έλληνα Κυβερνήτη και τον ακολούθησε. Επιβιβαζόμενος στο μικρό τορπιλοβόλο, ζήτησε από τον Βότση να κάνουν μια στάση στο Λιτόχωρο για να πάρουν μαζί τους και τον Καπετάν Νικόλαο Βλαχόπουλο, που γνώριζε όλα τα "μονοπάτια" του λιμανιού. Έτσι κι έγινε. Έπιασαν στην ακρογιαλιά του Αγίου Θεόδωρου και χωρίς πολλά λόγια επιβιβάστηκε κι εκείνος. Και αφού χάρη στη βοήθεια των δύο έμπειρων καϊκτσήδων εισήλθαν στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης, αντίκρισαν μπροστά τους τη μαύρη φιγούρα του τουρκικού θωρηκτού.
- "Αυτό είναι;" ρώτησε ο Βότσης
- "Όπως με βλέπεις και σε βλέπω Καπετάνιο" είπε ο Καπετάν Μιχάλης.
