Η "Κυρά Καρδούλα" και ο Δάσκαλος

Γράφει ο Γιώργος Καλός -  Α?ν τον αγαπούσε;? Τον λάτρευε. Κάθε φορά που εκείνος ερχόταν στην Ύδρα, η κυρά Τασία είχε γιορτή. Το σπιτικό της έπρεπε να λάμπει, η πάστρα του ασβέστη και της ώχρας να στρογγυλοκάθεται βασίλισσα στο κέντρο της αυλής της. Βλέπεις, ήταν στον δρόμο του, έξω από την πόρτα της θα περνούσε οπωσδήποτε για ν?' ανηφορίσει προς το δικό του κονάκι ο υμνητής των χρωμάτων του Βράχου της Ύδρας, ο πρωτομάστορας της ακουαρέλας του φωτός, ο Παναγιώτης ο Τέτσης. Κι εκείνη ένιωθε καθήκον της να προσφέρει στον μεγάλο συμπατριώτη δημιουργό, που τον γνώριζε από τα νιάτα της, ένα ποτήρι δροσερό νεράκι κι έναν γλυκό λόγο. - Μισέρδε, καλώς όρισες, Δάσκαλε? Κόπιασε να πάρεις μιαν ανάσα, ο καφές και τ'? αχλαδάκι σου σε περιμένουν... - Καλώς σε βρίσκω, «Κυρά Καρδούλα» μου, να ?σαι καλά, φιλόξενη όπως πάντα... Ψιλόλιγνη αρχόντισσα, ανοιχτόκαρδη, έτοιμη ήταν να περιποιηθεί τους πάντες η γυναίκα που τη φώναζαν «Καρδούλιζα», επειδή με το επιφώνημα «ω καρδούλιζά μου» αγκάλιαζε στοργικά ντόπιους και ξένους. Είχε ολόλευκα μαλλιά, δεμένα σε σφιχτό κότσο, και μάτια που σπινθήριζαν νησιώτικη πολυπραγμοσύνη. Έμοιαζε κοντολογίς –άλλοτε φουρτουνιασμένη κι άλλοτε ατάραχη– με τη θάλασσα του κάβου της Ζούρβας... Κάπως έτσι θα την έβλεπε την κυρά Τασία κι ο μάγος της ζωγραφικής του βλέμματος, ο Τέτσης. Γιατί μια μέρα που εκείνη τον κάλεσε με υδραϊκη επισημότητα στο σπιτικό της να τον τραπεζώσει, κι έφτιαξε με τη δική της τέχνη γκόγκλιες –χειροποίητα ζυμαρικά του νησιού τους–, να τις προσφέρει μοσχομυριστές από το βούτυρο και τη μυζήθρα, γοητευμένος από τις γύρω εικόνες εκείνης της ώρας, τις τόσο γνήσιες και οικείες του, χτύπησε αυτός τα χρυσά του χέρια αποφασιστικά και της είπε? - Θα σε ζωγραφίσω, Τασία. Πώς και δεν το ?χω κάνει μέχρι σήμερα?; Πάγωσε εκείνη. Ποια ήταν για να αξιωθεί τέτοιας τιμής;? Να γίνει πορτρέτο, πίνακας με κορνίζα ολόχρυση, Θεός φυλάξοι – θα πει ο κόσμος πως πήραν τα μυαλά της αέρα. Κι αφού παιδιά-σκυλιά δεν είχε, περασμένα ογδόντα, πού να τον αφήσει τον πίνακα;? - Μα ζωγράφισες τον γέροντα Ιερόθεο, τον Άγγελο, τον παπά Ακίνδυνο, πρόσωπα σπουδαία. Άσε με εμένα τη φτωχή. Αν θες, ζωγράφισέ μου την Τσελεβίνα απέναντι... Πέρασαν χρόνια από τότε. Μόλις προχθές ο Τέτσης μετακόμισε στο ατελιέ των Αγγέλων, να ζωγραφίζει τοπία Παραδείσου με τον οίστρο του. Η Ύδρα τον έκλαψε. Η «Κυρά Καρδούλα» άφησε δύο κατακόκκινα γεράνια στον τάφο του. Έπειτα πήγε στον συμβολαιογράφο της συντετριμμένη? - Θέλω να δωρίσω, όπως ο Τέτσης, μετά θάνατον το σπίτι μου στην Εθνολογική Εταιρεία. Μπορώ?;