Η Polly Samson στην Ύδρα. Φωτογραφία: Sarah Lee / The Guardian

Η συγγραφέας Polly Samson, περιγράφει με ένα εξαιρετικό άρθρο στον Guardian, την Ύδρα των ονειροπόλων... Την πηγή έμπνευσης, του τελευταίου της μυθιστορήματος "A Theatre for Dreamers". 

Ακολουθεί ολόκληρο το υπέροχο κείμενο της Polly Samson: 

Ύδρα, το ελληνικό νησί για τους ονειροπόλους

H συγγραφέας ενός νέου μυθιστορήματος εμπνευσμένου από τις έντονες μέρες του Leonard Cohen και του μποέμ του θέλει να επιστρέψει στο νησί με ζωντανά χρώματα και ιστορίες.

Τελευταία φορά που έφυγα από την Ύδρα - ήταν πριν από δύο μόλις μήνες.  Ήμουν προσεκτική και δεν ξέχασα να ρίξω κάποια νομίσματα στο λιμάνι από το πλοίο. Είναι μια δεισιδαιμονία που διάλεξα από την Didy Cameron - ενός πραγματικού χαρακτήρα του μυθιστορήματός μου, A Theatre for Dreamers - η οποία πίστευε ότι έτσι θα εξασφάλιζε την επιστροφή της. Εκτός από μια ημέρα που δεν είχε νόμισμα στο χέρι και, όπως μου είπε η εγγονή της, η Άλις, δεν το έφτασε ποτέ πίσω στο νησί. 
Το πρωί αφού έριξα τα νομίσματά μου και φύγαμε από την Ύδρα, η ελληνική κυβέρνηση έκλεισε όλα τα σχολεία της χώρας. Στο Ηνωμένο Βασίλειο, ωστόσο, η κόρη μου επέστρεφε στο σχολείο μετά την άδεια σπουδών. Αν παρέμενα λίγο ακόμα στο νησί, θα αναδυόμουν από τον εγκλωβισμό της καραντίνας, κάτω από τον ήλιο ενός πεντακάθαρου ελληνικού νησιού.

Στην Ύδρα, τα κοκόρια κράζουν όλη τη νύχτα. Το πρωί ηχούν πολλές καμπάνες. Αν και το νησί έχει μήκος μόλις 10 μίλια και το μεγαλύτερο μέρος του είναι ακατοίκητο, υπάρχουν περισσότερες από 300 εκκλησίες, οι περισσότερες με καμπάνες, καμία από αυτές δεν ηχεί όμορφα. Με τον καιρό μαθαίνεις να κοιμάσαι υπό τον ήχο τους.

Καθώς κατεβαίνουμε μέσω σκαλοπατιών στο λιμάνι της Ύδρας, τη μοναδική πόλη του νησιού, το άρωμα των λευκών λουλουδιών είναι σχεδόν πανίσχυρο. Ο "Κάτω", η μικρή γάτα του δρόμου που μας υιοθέτησε, πηδά από τον τοίχο, απέναντι από το σούπερ μάρκετ και μας ακολουθεί μέσα από την πλατεία, όπου τα πορτοκάλια ωριμάζουν στα δέντρα γύρω από τις προτομές των μεγάλων ζωγράφων του νησιού.

Θα είμαι ξυπόλυτη. Τις βροχερές μέρες του χρόνου, αυτοί οι δρόμοι και οι σκάλες, δημιουργούν καταρράκτες από το νερό από τα βουνά, γεγονός που καθιστά τις πέτρες πολύ λείες και πολύ ολισθηρές για σανδάλια. Αν και το όνομά της μπορεί να σημαίνει νερό, η Ύδρα είναι ξηρή, αλλά για μια χούφτα γλυκά πηγάδια και τα περισσότερα από τα σπίτια εξακολουθούν να έχουν δεξαμενές εργασίας για τη συλλογή βρόχινου νερού, αν και δεν είναι είναι πόσιμο σήμερα. Επειδή έχω περάσει τόσο πολύ χρόνο βυθισμένη στο νησί του 1960 - τη χρονιά που ξεδιπλώνονται τα δράματα του μυθιστορήματός μου - είναι πάντα μια έκπληξη για μένα που το νερό εξαντλείται από βρύσες και ακόμη υπάρχει ρεύμα.

Το μοναστήρι στο λιμάνι θα κουδουνίζει τις υπέροχες μισές ώρες της ημέρας και οι γάτες θα κυνηγούν στον ήλιο ανάμεσα στα περιστέρια. Θα υπάρχουν γατάκια στο μαρμάρινο μνημείο του Ναύαρχου Κουντουριώτη και του λιονταριού του, με τα εκπληκτικά ανθρώπινα αυτιά του και το πρόσωπο του Bertrand Russell - κάθε φορά που αυτή η παρατήρηση από τον μυθιστοριογράφο και τον κάτοικο της Ύδρας George Johnston μου έρχεται στο μυαλό με κάνει να γελάω.

Πήγα για πρώτη φορά στην Ύδρα πριν από έξι χρόνια, όταν ήταν απλά ένα όμορφο ελληνικό νησί και όχι ένα μέρος που πήγα να επικοινωνήσω με τα φαντάσματα του. Δεν νομίζω ότι ήξερα καν ότι ήταν το νησί στο οποίο είχε ζήσει ο Leonard Cohen και δεν ήξερε τίποτα για τον Charmian Clift, τον George Johnston και την μποέμ κοινότητα που ανέπτυξαν. Ήταν μέσα Μαΐου και θέλαμε μια χαλαρή εβδομάδα με φίλους και παιδιά - και εγγυημένη ηλιοφάνεια.

Η δημοσιογράφος Rosie Boycott μας συνέστησε την Hydra επειδή, όπως είπε, το νησί περιβάλλεται από το καθαρότερο νερό στο οποίο θα κολυμπήσουμε ποτέ. Δεν υπάρχουν αμμώδεις παραλίες. Αντίθετα, είναι ένας τόπος από όρμους με πεύκα, ζεστά ραγισμένα βράχια και, ναι, κρυστάλλινα νερά, όπου τα βότσαλα, σαν κοσμήματα, λάμπουν ακόμη και όταν είσαι μακριά από το βάθος πεδίου σου. Δεν έχει αεροδρόμιο και πολυώροφα κτίρια ή μεγάλα ξενοδοχεία. Τα σχέδια του Ρίτσαρντ Μπράνσον για ένα θέρετρο ξεκίνησαν πριν από πολλά χρόνια. 
Το καλύτερο από όλα, είναι ότι δεν υπάρχουν αυτοκίνητα στην Ύδρα ή ακόμα και ποδήλατα. Οι δρόμοι είναι πολύ απότομοι για τροχούς και αποτελούνται κυρίως από στενά δρομάκια και σκαλοπάτια κομμένα κατευθείαν στο βράχο. Όλα πρέπει να μεταφέρονται από το λιμάνι με τα πόδια ή από γάιδαρο. Υπάρχουν μερικές πραγματικά αρχαίες ψυχές που ζουν στο νησί, οι οποίες πιστώνουν την καλή τους υγεία στα 300 ή 400 σκαλοπάτια μέχρι τις πόρτες τους.

Μετά τις καμπάνες και τον καφέ, είναι πέντε λεπτά δρόμος προς τα βράχια στη Σπήλια. Ο ήλιος δυναμώνει και καθαρίζει από τα βουνά, σπάζοντας το δροσερό "δέρμα" της θάλασσας, επιτέλους μετά από μήνες. 
Θα προκαλέσω κυματισμό και θα κοιτάξω πίσω το νησί, προς το λιμάνι - «τίποτα δεν προσβάλλει το μάτι», όπως είπε κάποτε ο Cohen - και μερικές ψαρόβαρκες βγαίνουν από αυτό και πιο ψηλά τα πεύκα τόσο έντονα, πράσινα κοντρα στον γαλάζιο ουρανό. Και στα τείχη του ανεμόμυλου που χορεύουν με ηλιακά νομίσματα και έτσι συνδέονται αναπόφευκτα με τη Σοφία Λόρεν που ως μια φτωχή νησιωτοπούλα χωρίς πολλά ρούχα θα βγαίνει εκρηκτικά από την πόρτα της τραγουδώντας, στην πρώτη αγγλόφωνη της ταινία, "Το παιδί και το δελφίνι".

Ο Στάθης, μετά από την νυχτερινή βαρκάδα του, θα μας πει για τη ψαριά του. Έχει πιάσει κάποια μπαρμπούνια και θα τα μαγειρέψει για εμάς στην ταβέρνα που για εμένα, που έχω κολλήσει στο 1960, ονομάζεται "Γράφος" αλλά στην πραγματικότητα ονομάζεται Ostria. 
Το πρωινό πίνεις τον πιο γλυκός χυμό πορτοκαλιού (χωρίς πάγο, χωρίς καλαμάκι) στο λιμάνι και αυτό το νόστιμο απλό κέικ που η οικογένεια Κατσίκα σερβίρει με καφέ για όσο μπορεί να θυμάται κανείς. Μια madeleine της Ύδρας.

Ο ζωγράφος Bill Pownall θα είναι εκεί και θα είναι καλό να τα πούμε. Είναι ο μόνος που έχει απομείνει, που γνώριζε μερικούς από τους ανθρώπους του ενδιαφέροντος μου, όχι μόνο τον Leonard και τη Marianne, αλλά και τον Johnston και τον Clift. Ήρθε το 1963 και πέρασε τα πρώτα του Χριστούγεννα στο νησί μαζί τους. Η γαλοπούλα είχε πλούσιο στήθος, λέει. «Την ονομάσαμε Σοφία». Όπως το κέικ, έτσι κι ο Μπιλ, είναι η γραμμή που ενώνει εμένα και τα φαντάσματα της Ύδρας μου.

Ονειρεύομαι την επιστροφή μου, τη στιγμή που το Flying Dolphin στρίβει αριστερά στο λιμάνι της Ύδρας. Χρειάζεται περίπου μιάμιση ώρα από τον Πειραιά, ακριβώς νότια της Αθήνας. Το πρώτο θέαμα του νησιού από το πλοίο είναι οι μακριοί, γυμνοί "ώμοι" του ασυμβίβαστου, γκρίζου και άγονου βράχου. Και έπειτα, μετά τη στροφή έρχεται η μεγάλη αποκάλυψη, η νικηφόρα έξαψη, αυτή η λαμπερή ημισέληνος του λιμανιού και που ανεβαίνοντας το λόφο, είναι αδύνατο να μην περιγραφεί διαφορετικά από αμφιθέατρο, με λευκά σπίτια αλατιού που υψώνονται σαν κλιμακωτά καθίσματα στους θεούς με φόντο τον άδειο λόφο και τα βουνά. Σαν μαγικό τρικ, που σου αποκαλύπτεται κάθε φορά.

Αν μπορούσα να πάω αύριο, ξέρω πώς θα ήταν. Η ροζ, μαρμάρινη φλέβα των πετρών του λιμανιού και τα γαϊδούρια που περιμένουν στη σκιά, οι τέντες και οι σημαίες και τα υφάσματα και τα σχοινιά των μουλαριών που δεν περιπλέκονται με τα απίθανα φορτία - όπως τα πλυντήρια, για παράδειγμα.

Αναστενάζω. Η κόρη μου κοιτάζει ψηλά και ρωτά, "Τι συμβαίνει;" Και της λέω ότι φαντάζομαι πώς θα ήταν να φτάσω στην Ύδρα αυτή τη στιγμή.

«Ξέρω ακριβώς τι θα έκανες, τι θα έλεγες. Κάνεις το ίδιο κάθε φορά. Σταματάς και παίρνεις μια βαθιά μυρωδιά του αέρα και λες: «Έτσι μυρίζει ο παράδεισος».

Είναι περίεργο να δημοσιεύσεις ένα μυθιστόρημα σε μια εποχή που είναι αδύνατο να συναντήσεις κάποιον αναγνώστη σου, αλλά ήταν υπέροχη η επικοινωνία με εκείνους που με ενημέρωσαν ότι η εμπειρία της ανάγνωσής τους, ήταν ο,τι πιο κοντινό σε αυτό που θα φτάσουν να ονομάσουν διακοπές αυτό το έτος. 
Μου άρεσε πολύ να χάνομαι στην Ύδρα και λαχταρώ τα φαντάσματα του 1960.

Πηγή: theguardian.com