Ο θαλασσινός µας Άη Νικόλας

«Η Άγια Βαρβάρα µίλησε, ο Άη Σάββας αποκρίθη κι ο άγιος Νικόλας έρχεται στα χιόνια φορτωµένος». Mε τον ερχοµό του ?εκέµβρη µπήκαµε στον χειµώνα. Είναι ο τελευταίος µήνας του χρόνου και, εκτός από τις γιορτές των ριστουγέννων, µας φέρνει ένα γιορταστικό τριήµερο. Τρεις ακόµα σηµαντικές γιορτές, της αγίας Βαρβάρας, του αγίου Σάββα και του αγίου Νικολάου, τα «Νικολοβάρβαρα», όπως λέει ο λαός µας. Τον άγιο Νικόλα στην πατρίδα µου, την Ερµιόνη, οι κάτοικοί της τον εόρταζαν και συνεχίζουν να τον εορτάζουν µε µεγάλη λαµπρότητα. Ο προστάτης των ναυτικών µας, µε τη λευκή γενειάδα και το γλυκό πρόσωπο, αντικατέστησε τον θεό της αρχαιότητας Ποσειδώνα. Σε εκείνον τον άγιο, τον άγιό τους, προσέπεφταν οι ναυτικοί παρακαλώντας τον, όταν κινδύνευαν και... µαστιγώνονταν από τους καιρούς και τις θάλασσες. Αλλά και οι γυναίκες τους τα απογεύµατα άναβαν τα καντήλια του και προσεύχονταν για τους θαλασσοπόρους ταξιδευτές τους. «γιε Νικόλα, παρακαλώ σε, στα πέλαγα όλα λουλούδια στρώσε...» λέει ένα παλιό τραγούδι. Και το όνοµά του δεν αναφέρεται µόνο στα τραγούδια, αλλά οι ναυτικοί µας το έδιναν και στα πλεούµενά τους. Η βάρκα «παπαδιά» του πατέρα µου και των θείων µου είχε το όνοµα «γιος Νικόλαος». [caption id="attachment_44830" align="alignnone" width="415"] 1966: Μήτσου, Μαρόγιαννη, Βασιλική Οικονόµου.[/caption] Το εκκλησάκι του είναι χτισµένο στην είσοδο του πευκοδάσους µας Μπίστι, ανάµεσα στις αποχρώσεις του µπλε της θάλασσας, του πράσινου των πεύκων και στον µυρωδάτο αέρα που αποπνέουν οι φυλλωσιές τους. Το παλιό ξωκλήσι συντηρείται, φροντίζεται και είναι καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους φρεσκοασπρισµένο και καθαρό. Οι προετοιµασίες της γιορτής κρατούσαν µέρες, µε πρωτοπόρες τη µητέρα της Μαρίας Βεντουρή και τους επιτρόπους ψαράδες, που ήσαν στις µέρες µου ο Μήτσος Γκάτσος, ο Νίκος Νόνης, ο πατέρας µου Μίµης Σκούρτης και ο Γιάννης Φλεβαράκης. [caption id="attachment_44832" align="alignnone" width="628"] 1967: Γιώργος Γκάτσος, Μήτσος Γκάτσος, Μίµης Σκούρτης, Νίκος Νόνης, Γιάννης Φλεβαράκης.[/caption] Οι θαλασσινοί επέστρεφαν από τους αιγαιοπελαγίτικους τόπους στα σπίτια τους, για να ξεκουραστούν και να ετοιµάσουν τα εργαλεία τους, για να ξαναφύγουν όταν οι καιροί θα το επέτρεπαν. Πολλοί από αυτούς µάζευαν µε τα θαλασσοψηµένα χέρια τους τις ελιές από τις προίκες των γυναικών τους, που προέρχονταν από αγροτικές οικογένειες, ενώ κάποιοι άλλοι έπιαναν δουλειά στα λιοτρίβια του τόπου και πορεύονταν για λίγο στη στεριά και στη ζωή, µε τον ίδιο µόχθο και την αγιοσύνη τους. Ο εσπερινός και η λιτάνευση της εικόνας γίνονταν µε περισσή ευλάβεια και κατάνυξη από τους παρευρισκοµένους. [caption id="attachment_44831" align="alignnone" width="465"] 1957: Νίκος Φοίβας, Γιάννης Σκούρτης, Τζώρτζης Σκούρτης.[/caption] Η επόµενη µέρα για την Ερµιόνη και τις ναυτικές οικογένειες, µεταξύ των οποίων και η δική µου, ήσαν ηµέρα γιορτής, ηµέρα χαράς. Οι ετοιµασίες ήσαν ίδιες µε εκείνες της ονοµαστικής γιορτής του καραβοκύρη: ψάρια τηγανητά, ψάρια πηχτή µε µπόλικο ερµιονίτικο λεµόνι, που έπηζε στο βορινό παράθυρο του σπιτιού, και φυσικά εφόδια από καλό κόκκινο κρασί. χω αρκετά χρόνια να βρεθώ τούτη τη µέρα στην πατρίδα µου, και τη νοσταλγώ. Το έτος 009, µέσα από ένα σχέδιο εργασίας µε τίτλο «Μαθαίνω τα ξωκλήσια του τόπου µου», αναλάβαµε µε τα παιδιά του Νηπιαγωγείου να στολίσουµε την εικόνα του δικού µας η Νικόλα, όπως παραθέτουµε στις φωτογραφίες. «