Τα εν νήσω: Ο «ασύνορος» και το «δουλικό»
Γράφει ο Γιώργος Καλός -
Από µητέρα Ερµιονίτης, από πατέρα Σπετσιώτης ο Λουκάς. Σήµερα Πειραιώτης αµετάθετος κι αµετανόητος. Καπετάνιος στο εµπορικό ναυτικό, αρκετά φιλοσοφηµένος και καλοδιαβασµένος, βιβλιοφάγος από τα νιάτα του.
Τον γνωρίζω χρόνια κι εκτιµώ τη σκέψη του, ακούω τους προβληµατισµούς του µε ενδιαφέρον. Ηµέρες εορτών, µε συναντάει –πού αλλού;– µπροστά στη βιτρίνα πολυκαταστήµατος, έτοιµον για αγορές δώρων, σύµφωνα µε προσωπικό κατάλογο αρκετά µακρύ. Βρίσκει την ευκαιρία να µε επιτιµήσει:
– Κι εσύ στον υπερκαταναλωτισµό των ηµερών, στη χλιδή και στη φαντασµαγορία των εντυπώσεων ευτυχίας και άνεσης και χαράς; Καλοστολισµένα σπίτια, ολόγιοµα εορταστικά τραπέζια, κοσµικά ρεβεγιόν και λαµπερά γκαλά, πολύκοσµα πάρτι, γλέντια παραδοσιακά και λαϊκά µε µπόλικες κρασοκατανύξεις;
Κατάλαβα, είπα µέσα µου.
Τώρα θα βάλει και την κορνίζα της οικονοµικής κρίσης και θα πάρει όλα τα δίκια µε το µέρος του, επειδή αλήθεια λέει, το παρακάνουµε όλοι µας αυτές τις άγιες µέρες... Σαν να διάβασε τον συλλογισµό µου:
– ?εν θα µιλήσω για την καταραµένη κρίση που βιώνουµε σ αυτό τον τόπο. Άλλο θέλω να σου πω. Τον άφησα να µου το πει, αφού είχαµε φθάσει περπατώντας µέχρι το χριστουγεννιάτικο δένδρο της πλατείας Κοραή.
– Εσύ πηγαίνεις στην εκκλησία. ?εν µπορεί λοιπόν να µην άκουσες τον Απόστολο των Εθνών, τον Παύλο εννοώ, που αιώνες τώρα µας φωνάζει εκείνο που έγραφε στην επιστολή του προς τους πρώτους χριστιανούς των Φιλίππων (Φιλιππ. Κεφ. , ): Ο Ιησούς Χριστός «εαυτόν εκκένωσε, µορφήν δούλου λαβών, εν οµοιώµατι ανθρώπων γενόµενος...», που πάει να πει ότι εκείνη τη νύχτα στη Βηθλεέµ ο Θεός «µίκρυνε» µε τη θέλησή του τον εαυτό του και ταπεινώθηκε σε σχέση µε το µεγαλείο που είχε ως αληθινός Θεός, πήρε τη µορφή δούλου κι έγινε όµοιος µε τους ανθρώπους
– Σωστό.
Η αποθέωση της ταπείνωσης.
– Και γιατί να µη γιορτάζουµε ταπεινά; Να µη ζούµε αδειάζοντας τον εαυτό µας, για να γεµίσουµε µε αγάπη τους άλλους;
– ?ύσκολο.
– Καθόλου. Πάµε στα Καµίνια και στο Ρέντη να σου δείξω τον κυρ Γιώργη τον «ασύνορο» –παθολόγο απ’ τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα– που µέρα νύχτα σώζει ζωές. Ταπεινός, θα σου φανεί σαν αχθοφόρος του λιµανιού. Κι έπειτα να σου δείξω τον Κωνσταντίνο στα γραφεία του ΙΚΑ Πειραιά, που ώρες ατέλειωτες υπηρετεί τους πάντες (τον λένε και «δουλικό») σαν ακούραστος εργάτης τους. Αυτοί είναι πραγµατικά αντίγραφα του µεγάλου φτωχού της Βηθλεέµ.
Άκουγα µε προσοχή. Από το βάθος του δρόµου µού έγνεφε ο Παπαδιαµάντης...
