Ένας παράδεισος 50 λεπτά από τον Πειραιά
Μια επαγγελματική γνωριμία με το γραφικό νησάκιτου Αργοσαρωνικού που έγινε έρωτας και κρατάει χρόνια...
Κείμενο – φωτογραφίες: Δημήτρης Κραουνάκης
Βρέθηκα για πρώτη φορά στο Αγκίστρι το 2006 οργανώνοντας το καλλιτεχνικό μέρος των εγκαινίων του νέου λιμανιού στο Μεγαλοχώρι, για λογαριασμό της τότε Νομαρχίας Πειραιά.
Τον χειμώνα του 2007 αλλά και του 2008 ξαναπήγα. Μου άρεσε η ηρεμία του. Καμία σχέση με τους «τρελούς» ρυθμούς της Αθήνας.
Καλοκαίρι του 2009, και πάλι για λογαριασμό της Νομαρχίας Πειραιά έρχομαι στο Αγκίστρι, για μια συναυλία με τη Λένα Αλκαίου και την Κατερίνα Κούκα. Λίγο πριν το τέλος της συναυλίας έσβησαν τα φώτα σε όλo το νησί! Βλάβη στα καλώδια από τον Πόρο είπαν ή μήπως γκαντεμιά;
Χριστούγεννα του 2009 βρίσκομαι και πάλι στο Αγκίστρι. Χειμώνας, λίγος κόσμος, απόλυτη ηρεμία, ένα εστιατόριο ανοιχτό, το μπαράκι του Χρήστου στη Σκάλα για ένα ποτάκι το βράδυ, τίποτε άλλο.
Έχω αρχίσει να αγαπάω αυτό το νησάκι. Το λέω νησάκι γιατί είναι μόνο 13 τετρ. χλμ. και ζουν εκεί περίπου 700 άνθρωποι. Σε ελάχιστη ώρα με το ποδήλατο μπορείς να το γυρίσεις ολόκληρο, περνώντας μέσα από ελαιώνες και πεύκα που αγγίζουν τα καταγάλανα νερά του.
Εκείνο τον χειμώνα πρότεινα στον πρόεδρο της Κοινότητας να κάνουμε το καλοκαίρι του 2010 ένα «φεστιβάλ» στο νησί χωρίς καμία επιβάρυνση της Κοινότητας. «Φεστιβάλ Σαρωνικού» στο μικρότερο νησάκι του Σαρωνικού! Δύο μήνες με εκδηλώσεις, θέατρο, πολλές συναυλίες, εικαστικά, σινεμά, αλλά και κοινωνικά θέματα, όπως ολοήμερη εκδήλωση για τα ναρκωτικά και την προώθηση της δωρεάς οργάνων. Και φυσικά ήθελα και τη συμμετοχή ντόπιων που ασχολούνται με κάθε μορφή τέχνης. Είχα μάθει για τον παπα-Λευτέρη, τον εφημέριο του νησιού, έναν νέο άνθρωπο που ξεκλέβει χρόνο από τα καθήκοντά του για να παίξει κλασικό πιάνο σε συναυλίες για φιλανθρωπικούς σκοπούς στο Αγκίστρι καθώς και στην Αίγινα. Αλλά και τα παιδιά του δημοτικού σχολείου ήθελα να ζωγραφίσουν το νησί τους.
Όλη αυτή η ιστορία πίστευα ότι θα ήταν μια καλή αφορμή να ακουστεί το νησί – να πάψει να είναι απλώς ένας κοντινός προορισμός του Σαββατοκύριακου.
Το 1ο Φεστιβάλ Σαρωνικού, αν και όλα ήταν έτοιμα, δεν έγινε. Και ήταν δικό μου το λάθος...Για έξι μήνες «έτρεχα» για το Αγκίστρι… Ο τότε πρόεδρος του ΕΟΤ ενδιαφέρθηκε, ήθελε να βοηθήσει.Θυμήθηκε ότι στα νεανικά του χρόνια έκανε ελεύθερο κάμπινγκ στο νησί! Και ο τότε νομάρχης Πειραιά και αυτός θα βοηθούσε «αγοράζοντας» τρεις μουσικές εκδηλώσεις. Το ίδιο και ο τότε δήμαρχος της Αθήνας Νικήτας Κακλαμάνης, ο οποίος μάλιστα μας παραχώρησε αίθουσα του Πνευματικού Κέντρου της Αθήνας για την οργάνωση έκθεσης ζωγραφικής και φωτογραφίας, που θα σηματοδοτούσε την έναρξη των εκδηλώσεων του Φεστιβάλ. Ο πιο αδιάφορος ήταν ο καθ' ύλην αρμόδιος υπουργός Πολιτισμού Παύλος Γερουλάνος. Τον θυμάστε τον κ. Γερουλάνο; Όχι; Φυσικό είναι! «Έλαμψε διά της αδρανείας του» και του καταστροφικού για τον πολιτισμό «έργου» του!!! Μα με το Αγκιστράκι θα ασχολιόταν κοτζάμ υπουργός Πολιτισμού; Η μόνη του φροντίδα στη διάρκεια της θητείας του ήταν το Μουσείο Μπενάκη, το οποίο διευθύνει η μητέρα του. Εκεί να δείτε χρήμα... Εκατομμύρια ευρώ. Και εμείς θέλαμε τότε για ένα ολόκληρο νησί το πολύ 100.000 ευρώ! Όσο δηλαδή μια μέτρια παραγωγή του κατ' ευφημισμόν «Ελληνικού Φεστιβάλ ΑΕ»![caption id="attachment_13669" align="alignright" width="628" caption="Η παραλία της Χαλικιάδας"][/caption] Το 1ο Φεστιβάλ Σαρωνικού, αν και όλα ήταν έτοιμα, δεν έγινε. Και ήταν δικό μου το λάθος. Έπρεπε μετά από 34 χρόνια στην παραγωγή πολιτιστικών εκδηλώσεων να σκεφτώ ότι το «τζάμπα» κανείς δεν το εκτιμά σε αυτό τον τόπο! Για να σε εκτιμήσουν, πρέπει να ζητάς χρήματα – από το κράτος, από τους δήμους... Όσο περισσότερα χρήματα ζητάς, τόσο περισσότερο σε υπολογίζουν! Εγώ πρόσφερα αυτό το φεστιβάλ τζάμπα στο νησί και, όπως ήταν «φυσικό», κανένας ντόπιος «παράγοντας» δεν έδωσε τη σημασία που έπρεπε. Οι άνθρωποι στις «καρέκλες» σπάνια έχουν την ικανότητα να βλέπουν μακριά!! Ξεκινούσε τότε και η εφαρμογή του «Καλλικράτη», οι άνθρωποι έψαχναν να βρουν αν θα συνενωθούν με άλλο νησί ή θα γίνουν από κοινότητα δήμος. Με το φεστιβάλ θα ασχολούνταν; Θύμωσα. Χωρίς να μου φταίει το νησί, είπα ότι δεν θα ξαναέρθω εδώ. Ο θυμός μου κράτησε δύο χρόνια. Ξαναήρθα πριν από λίγες μέρες. Δυστυχώς, και τώρα έκανα το ίδιο λάθος. Ξαναπρόσφερα μια συναυλία για την πανσέληνο του Αυγούστου, τζάμπα! Ξέχασα το «δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού»! Μια συναυλία στο λιμάνι στο Μεγαλοχώρι με την κορυφαία τραγουδοποιό μας Αρλέτα, η οποία σπάνια πια εμφανίζεται. Έξι μέρες μετά την πρόταση, μου τηλεφώνησε ο δήμαρχος. «Θα το περάσω από το Συμβούλιο» μου είπε και μετά εξαφανίστηκε! Θυμάστε εκείνη την παροιμία «Κάποιου του χαρίζανε γάιδαρο και αυτός τον κοίταγε στα μάτια»; Και πάλι η ίδια αντιμετώπιση. Αδιαφορία. Καλά να πάθω! Αποφάσισα λοιπόν κι εγώ να μην ξανασχοληθώ ποτέ με τους «υπεύθυνους» του νησιού και να έρχομαι εδώ μόνο για ξεκούραση.
Όλη μέρα στη θάλασσα, καλό φαγητό και ουζάκι, βόλτες στο πευκοδάσος και κανένα ποτάκι το βράδυΕίχαν προηγηθεί δύο πολύ κουραστικοί μήνες με δύο παραγωγές: την επιστροφή της Αρλέτας στον Βόλο και το αφιέρωμα –στα Γιάννενα– στον μεγάλο Ηπειρώτη κλαρινίστα Τάσο Χαλκιά, 20 χρόνια μετά τον θάνατό του. Από τις πιο δύσκολες για μένα συναυλίες, με προβλήματα πολλά –όχι οργανωτικά–, που έπρεπε να τα αντιμετωπίσω. Πού αλλού θα μπορούσα να ξαναβρώ την ηρεμία μου; Μόνο στο Αγκίστρι! Όλη μέρα στη θάλασσα, καλό φαγητό και ουζάκι, βόλτες στο πευκοδάσος και στους ελαιώνες, και κανένα ποτάκι το βράδυ.[caption id="attachment_13672" align="alignright" width="471" caption="Από αυτόν τον μύλο πήρε το όνομά του το Μεγαλοχώρι ή Μύλος"][/caption] Και μια και είπα βράδυ και ποτάκι... Απέναντι από το «Μελτέμι» της Κατερίνας και του Παναγιώτη, όπου μένω πάντα στο Μεγαλοχώρι –τους οποίους όλο τους μαλώνω, γιατί πάντα καθυστερημένα ανοίγουν το ξενοδοχείο τους!– είναι ένα μπαράκι, η «Jamaica», μέσα στο καλοφροντισμένο ξενοδοχείο «Μύλος». Δεύτερο βράδυ στο Αγκίστρι, και ο ήχος ενός μπουζουκιού και μιας κιθάρας με τράβηξε. Επαγγελματική διαστροφή. Ανάμεσα σε δεκάδες τουρίστες που «συμμετείχαν» στο γλέντι, τρεις καλλιτέχνες –ο Γιάννης Λογοθέτης, με την κιθάρα και το τραγούδι του, και τα δύο όμορφα ανίψια του, ο Χρήστος Λογοθέτης με το μπουζούκι του και η Κατερίνα Λογοθέτη με τη φωνή της (που ενδιάμεσα σέρβιρε και τους πελάτες!)– έδιναν τον καλύτερο εαυτό τους, κόντρα στη μιζέρια που μας έχει πνίξει όλους, αλλά και στο «αφ' υψηλού» βλέμμα κάποιων τουριστών. «Πού βρίσκουν το κουράγιο οι καημένοι οι Έλληνες να τραγουδούν ακόμα;», σαν να μου φάνηκε ότι έλεγαν! Μου άρεσε αυτή η εικόνα. Όλη η οικογένεια δούλευε στην οικογενειακή επιχείρηση. Η Ελισάβετ, η μάνα και η «ψυχή» της οικογένειας, ο πατέρας με το θαλάσσιο ταξί του, τα τρία τους παιδιά, ο θείος Γιάννης... Όλοι μαζί, με κοινό στόχο. Να τα βγάλουν πέρα, να αντιμετωπίσουν την κρίση. Την κρίση που μας δημιούργησαν ανίκανοι πολιτικοί, που δυστυχώς βρέθηκε κόσμος και τους ξαναψήφισε! Είμαστε και εμείς οι Έλληνες άξιοι της μοίρας μας! Ίσως αυτή να είναι η λύση στην αντιμετώπιση της κρίσης, που ευτυχώς έφερε και ένα καλό. Ένωσε οικογένειες και φίλους, με κοινό στόχο την επιβίωση. Αξίζει τον κόπο να βρεθείτε αυτό το καλοκαίρι στο Αγκίστρι. (Εμένα μου αρέσει και ο χειμώνας εδώ.) Ένας πραγματικός παράδεισος μόλις 50 λεπτά από τον Πειραιά, με τα πολλά καθημερινά δρομολόγια των ιπτάμενων δελφινιών (δύο ώρες με το συμβατικό φεριμπότ). Δύο βασικούς οικισμούς έχει το Αγκίστρι. Τη Σκάλα και το Μεγαλοχώρι ή Μύλο. Το Μεγαλοχώρι για μένα είναι η πιο όμορφη και γραφική γωνιά του νησιού, αν και ο πολύς κόσμος πάει στη Σκάλα. Εκεί είναι η έντονη νυχτερινή ζωή, που τουλάχιστον εμένα δεν μου αρέσει ιδιαίτερα. Χθες βράδυ –Παρασκευή– έκανα μια βόλτα στη Σκάλα. Δεν μου άρεσε η εικόνα που αντίκρισα. Κακή αντιγραφή της...Μυκόνου! Το ένα μαγαζί δίπλα στο άλλο, με κακόγουστες επιγραφές και διακοσμήσεις, με τη μουσική του ενός μαγαζιού να καλύπτει τη μουσική του άλλου! Έφυγα... τρέχοντας! Στο Μεγαλοχώρι, απόλυτη ησυχία. Ελάχιστος κόσμος στα δυο-τρία μπαράκια. Το λάθος, πιστεύω, των ανθρώπων που έχουν μαγαζιά στο Μεγαλοχώρι είναι ότι τα λειτουργούν μόνο δύο μήνες το καλοκαίρι. Δεν μένουν τον χειμώνα μαζί με τους ντόπιους. Η πελατεία τους είναι ο τουρίστας του καλοκαιριού. Σαν να λένε στον ντόπιο: «Εσένα δεν σε υπολογίζουμε. Ανοίγουμε το καλοκαίρι για να τα... πάρουμε από τους ξένους!». Αποτέλεσμα να μην τα... παίρνουν από κανέναν, μιας και όλοι πηγαίνουν στη Σκάλα. Δικαιολογία τους είναι «ότι δεν υπάρχει κόσμος τον χειμώνα». Κανείς τους όμως δεν κάθισε έναν χειμώνα ανοιχτός και να το παλέψει. Μέσα από το διαδίκτυο γίνονται σήμερα θαύματα, αλλά κυρίως πλησιάζοντας τους ντόπιους.. Εγώ γνωρίζω πολύ κόσμο που τον χειμώνα, ευχαρίστως, θα έκανε ένα μικρό ταξίδι 50 λεπτών από την Αθήνα για να απολαύσει την ηρεμία που δεν έχει στην πρωτεύουσα. Αλλά γιατί να έρθει όταν ξέρει ότι δεν θα βρει ούτε μαγαζί να φάει; Εγώ, τα Χριστούγεννα του 2009 που έμενα στο Μεγαλοχώρι, αναγκαζόμουν να πάω στη Σκάλα –1,5 χλμ.– για να φάω και ξανά τα ίδια το βράδυ στο μοναδικό ανοιχτό μπαράκι! Ελπίζω να γίνουν κάποια πράγματα που θα φέρουν εδώ –και θα κρατήσουν– περισσότερο κόσμο. Το Μεγαλοχώρι αξίζει καλύτερη τύχη. [caption id="attachment_13675" align="alignnone" width="628" caption="Από τον Προφήτη Ηλία στο νησάκι Δορούσα. Απέναντι το Αγκίστρι"][/caption]
