Τροία, δέκατο έτος του πολέμου, χειμώνας. Ο χρόνος μοιάζει παγωμένος για το στράτευμα των Αχαιών. Ανάμεσά τους και ο δεύτερος πιο γενναίος πολεμιστής τους: ο Τελαμώνιος Αίας, βασιλιάς της Σαλαμίνας. Που κατορθώνει να αποσπάσει από τους Τρώες το νεκρό σώμα του Αχιλλέα, αλλά βλέπει τους συμπολεμιστές του να του στερούν με δόλο τα όπλα του σκοτωμένου ήρωα, για να τα δώσουν τιμητικά στον εύστροφο και διαλλακτικό Οδυσσέα. Ο επονομαζόμενος και «τοίχος των Αχαιών» νιώθει υποτιμημένος, οργίζεται, δεν καταλαβαίνει τον νέο κώδικα αξιών. Κυριεύεται από την επιθυμία για εκδίκηση, όμως η θεά Αθηνά του θολώνει το μυαλό και εκείνος στρέφει τα όπλα του στα κοπάδια των Ελλήνων. Oταν συνέρχεται, η ντροπή είναι αβάσταχτη.
«Είναι ο τελευταίος μεγάλος ήρωας – έτσι τον χαρακτηρίζουμε με τον Αργύρη», λέει ο ηθοποιός Στάθης Σταμουλακάτος, που στις 29 και 30 Ιουλίου, στην Επίδαυρο, θα πρωταγωνιστήσει στον «Αίαντα» του Σοφοκλή, σε σκηνοθεσία του Αργύρη Ξάφη. «Μετά τον Αίαντα», συνεχίζει ο ηθοποιός, «άρχισε αυτό που λέμε “η εποχή της διπλωματίας”, η εποχή του Οδυσσέα. Πλέον, όλα περνoύν μέσα από ένα πρίσμα πονηριάς. Είναι δύο ξεκάθαροι κόσμοι εκείνοι του Αίαντα και του Οδυσσέα. Σήμερα διανύουμε ακόμα την εποχή της εξυπνάδας, της διπλωματίας. Και σε αυτή την εποχή, νομίζω ότι Αίαντας έχεις γίνει και εσύ κάποτε στη ζωή σου, όπως και εγώ. Ο Αίαντας έχει το δίκιο με το μέρος του, αλλά στο τέλος δίνει μία, ρίχνει την καρδάρα και έτσι βγαίνει αυτός ο φταίχτης. Συμβαίνει και σε μένα: να έχω δίκιο, αλλά να μην μπορώ να το βάλω κάτω, να μην μπορώ να το διεκδικήσω σωστά. Και έτσι, να τα κάνω όλα λίμπα».
«Μετά τον Αίαντα, άρχισε αυτό που λέμε “η εποχή της διπλωματίας”, η εποχή του Οδυσσέα».
Ενόψει πάντως της πρώτης του συμμετοχής σε αρχαία τραγωδία, και του ντεμπούτου του στην Επίδαυρο (και παρότι έγινε ευρέως γνωστός μέσα από ρόλους όπως ο εκρηκτικός και διεφθαρμένος πατέρας στην παράσταση «Στέλλα κοιμήσου» του Γιάννη Οικονομίδη ή ο σκληρός μαφιόζος στη σειρά «Σκοτεινή θάλασσα» του Γρηγόρη Καραντινάκη), ο Στάθης Σταμουλακάτος έχει ενεργοποιήσει πιο ειρηνικά συναισθήματα. «Με άγχωνε στην αρχή, όταν είπα το ναι στον Αργύρη», λέει ο ηθοποιός. «Τώρα έχω το καλώς εννοούμενο άγχος. Δεν μπορείς πια να κάνεις πίσω. Στο κάτω κάτω, έχεις δουλέψει, ρε παιδί μου, έχεις κολυμπήσει – κολυμπάς ακόμα. Εχω, βέβαια, την αγωνία μου. Δεν νομίζω ότι δεν έχει αγωνία όποιος ηθοποιός πηγαίνει στην Επίδαυρο. Αλλά είναι ωραίο άγχος, δημιουργικό».
Στην παράσταση, τη δεύτερη παραγωγή του Εθνικού Θεάτρου για το φετινό Φεστιβάλ Αθηνών – Επιδαύρου, συμμετέχουν ακόμη ο Δημήτρης Ημελλος ως Οδυσσέας, η Εύη Σαουλίδου ως η γυναίκα του Αίαντα, Τέκμησσα, η Δέσποινα Κούρτη που υποδύεται την Αθηνά, ο Νίκος Χατζόπουλος, που ερμηνεύει τον Αγαμέμνονα, ο Γιάννης Νταλιάνης ως Μενέλαος κ.ά.
Σε σύγκριση με αρκετούς ομοτέχνους του, ο Στάθης Σταμουλακάτος, εκτός από τις σπουδές στη δραματική σχολή του Κώστα Καζάκου, έχει και ένα ακόμη εργαλείο, μια ακόμη δεξαμενή έμπνευσης για την τέχνη του: τα αμέτρητα χιλιόμετρα που έχει διανύσει στον δρόμο ως ταχυμεταφορέας. «Μπήκα στη δουλειά 19 χρόνων και ξεκαβάλησα από το μηχανάκι στα 48 μου», θυμάται. «Οι κούριερ ήταν για χρόνια οι αόρατοι άνθρωποι που σκοτώνονταν και κανείς δεν έπαιρνε χαμπάρι. Και έπρεπε να γίνει όλο αυτό με την πανδημία για να βγουν από την αφάνεια. Δεν ήμουν εγώ “ήρωας”, όλα αυτά τα παιδιά ήταν, που μετά έγιναν μεσήλικες. Φυσικά, σε τροφοδοτεί όλο αυτό ως ηθοποιό. Η τριβή, κάθε μέρα, για τόσα χρόνια, με ανθρώπους, με καταστάσεις, με βία λεκτική και κανονική, σου αφήνει κάποια βιώματα. Και τα πιο πολλά έχουν να κάνουν και με καιρικές συνθήκες: με χιόνια, με βροχές, με κρύα. Και εσύ, εκεί. Δούλευες».
ΠΗΓΗ:kathimerini.gr
