8/2/1981: 36 χρόνια από την τραγωδία της Θύρας 7
8 Φεβρουαρίου 1981. Ώρα: 16:58. Ο χρόνος σταματά για 21 νέους ανθρώπους. Το κόκκινο του πάθους, το κόκκινο της αγάπης, το κόκκινο του Ολυμπιακού, παίρνει την απόχρωση του αίματος.
γράφει ο Άκης Στρατόπουλος στο sdna.gr
Η πόρτα που φυλάκισε 21 ζωές
Αρκετές ώρες νωρίτερα, εκείνο το ηλιόλουστο μεσημέρι Κυριακής της 8ης του Φλεβάρη του ‘81 με τον ανοιξιάτικο τόνο, τίποτα δεν προϊδεάζει για το τι θα ακολουθήσει το απόγευμα. Ο Πειραιάς και το «Καραϊσκάκη» φορούν τα γιορτινά τους. Ο Ολυμπιακός υποδέχεται την ΑΕΚ και ο κόσμος ξεχύνεται στους δρόμους για να κατηφορίσει προς το φαληρικό στάδιο. Τα χρόνια εκείνα κυριαρχεί ακόμη ο ρομαντισμός και η αθωότητα. Ο κόσμος των δύο ομάδων πηγαίνει μαζί στο γήπεδο. Κάθεται μαζί, φωνάζει μαζί -ο καθένας για την αγαπημένη του ομάδα- αλλά κανείς δεν ξεφεύγει από τα όρια της λογικής. Τα περισσότερα μυαλά είναι ακόμη αγνά. Κανείς δεν μπορεί να διανοηθεί. Να φανταστεί. Να πιστέψει ότι ο στριγκός ήχος των ασθενοφόρων που θα άκουγαν σε 3-4 ώρες από τη στιγμή που έφυγαν από το σπίτι τους δεν θα ήταν «για να πάρουν τους λιπόθυμους ΑΕΚτσήδες» όπως ακούστηκε σε αρκετές παρέες για να ξεσπάσουν όλοι στα γέλια.
Ανάμεσα όμως στις ιαχές του θριάμβου, τις πλάκες και τα πειράγματα, πάσχιζαν να ακουστούν οι κραυγές του πόνου και ένα «πίσω ρε, μην κατεβαίνετε, η πόρτα είναι κλειστή» των παιδιών που προσπαθούσαν να σώσουν τη ζωή τους και τη ζωή των φίλων τους. Όμως το τέλος είχε έρθει. Εκεί, ανάμεσα στην έξαψη της νίκης και την αγωνία για μια μονάχα πολύτιμη ανάσα, πάνω σε λίγα παλιά μισοφαγωμένα τσιμεντένια σκαλιά μια σκοτεινής στοάς και πίσω από μια πόρτα και ένα τουρνικέ, γράφτηκε με το πιο βαθύ κόκκινο της φύσης το τέλος 21 ανθρώπων και της αθωότητας μιας ολόκληρης εποχής.
Ξεκίνησε σαν γιορτή
Είναι η 20η αγωνιστική του πρωταθλήματος. Ο Ολυμπιακός, πρώτος στη βαθμολογία, υποδέχεται την τρίτη ΑΕΚ, η οποία όμως βρίσκεται μόλις δύο βαθμούς πίσω. Λόγω της κρισιμότητας του ντέρμπι τα 35.450 εισιτήρια έχουν εξαντληθεί από τις αρχές της εβδομάδας, πολλά από αυτά στη «μαύρη αγορά». Στο «Καραϊσκάκη» δεν θα πέφτει καρφίτσα. Από τις 12 το μεσημέρι, τρεις ώρες πριν τη σέντρα, στις εξέδρες γίνεται χαλασμός. Ακόμη όμως και ο πιο αισιόδοξος δεν μπορεί να φανταστεί την εξέλιξη του παιχνιδιού, του απογεύματος και τελικά ολόκληρης της ζωής του με την ανάμνηση που θα έμελλε να κουβαλά μαζί του έκτοτε.
Ερυθρόλευκη «καταιγίδα»
Ο Ολυμπιακός ξεκινά καλύτερα το παιχνίδι και μετά από μισή ώρα αγώνα, στο 30΄, μπαίνει μπροστά στο σκορ με μονοκόμματο αριστερό σουτ του Γαλάκου από το ύψος της μικρής περιοχής. Το πρώτο ημίχρονο ολοκληρώνεται με αυτό το 1-0, όμως στο δεύτερο η καταιγίδα δεν αργεί να ξεσπάσει… Ένα πεντάλεπτο μετά την έναρξη της επανάληψης, ο νεαρός και άπειρος Στέλιος Μανωλάς, αγωνιζόμενος στη θέση του αριστερού μπακ τότε, αποβάλλεται με δεύτερη κίτρινη κάρτα. Η ΑΕΚ καταρρέει. Στο 53΄ ο Περσίας σεντράρει από δεξιά και ο Γαλάκος αφύλαχτος μέσα στην περιοχή πετάγεται και «τσιμπάει» την μπάλα με το αριστερό για το 2-0. Τα γκολ αρχίζουν να πέφτουν βροχή.
Στο 68΄ ο Νικολούδης βγάζει μια κάθετη μπαλιά, ο Καραβίτης δεν μπορεί να την ελέγξει και ο Κουσουλάκης που μπαίνει «σφήνα» πλασάρει, γράφοντας το 3-0. Το πλήθος αρχίζει να εκστασιάζεται. Ένα τέταρτο πριν τη λήξη του αγώνα, στο 75΄, ο Ορφανός βγαίνει τετ-α-τετ με τον Οικονομόπουλο, τον ντριπλάρει και σε άδειο τέρμα ανεβάζει τον δείκτη του σκορ στο 4-0. Πέντε λεπτά μετά, ο Βαμβακούλας θα προσφέρει την αφορμή για να ξεσπάσει η φρενίτιδα αφού θα ντριπλάρει την μισή ομάδα της ΑΕΚ πριν πλασάρει για το 5-0. Το τρίτο γκολ του Γαλάκου στο 84΄, έκτο συνολικά του Ολυμπιακού και πέμπτο μπροστά στην εξέδρα των φανατικών που παραληρεί, είναι απλά το κερασάκι στην τούρτα. Και έτσι, ξαφνικά, άρχισαν όλα…
