Ερώτηση στη Βουλή από τη Μαρία Ρεπούση για το ΔΘΠ

Επίκαιρη ερώτηση προς τον υπουργό Παιδείας, Θρησκευμάτων και Πολιτισμού Κωνσταντίνο Αρβανιτόπουλο κατέθεσε η βουλευτής Α’ Πειραιά, της ΔΗΜΑΡ Μαρία Ρεπούση για τη λειτουργία του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά που έχει περάσει δια πυρός και σιδήρου αφότου αποφασίστηκε η ανακαίνιση και επαναλειτουργία του μετά από χρόνια εγκατάλειψης. Το θέατρο επρόκειτο να παραδοθεί τον περασμένο μήνα, αυτό όμως δεν συνέβη. Η κ Ρεπούση επισημαίνει ότι «η επαναλειτουργία του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά (ΔΘΠ) είναι ζωτικής σημασίας για την καθημερινότητα της πόλης όχι μόνο γιατί θα επανακαθορίσει την πολιτιστική δραστηριότητα της αλλά και γιατί έχει την προοπτική να συνεισφέρει στην ευρύτερη δραστηριοποίηση και συνοχή της. Ενώ η παραλαβή του κτηρίου έπρεπε να έχει ολοκληρωθεί μέχρι τις 9.2.2013, εντός δηλαδή έξι (6) μηνών από τη βεβαίωση περαίωσης του έργου που ολοκληρώθηκε στις 31.7.2012, ο Δήμος δεν έχει (επισήμως) παραλάβει το κτήριο και η υπογραφή της προγραμματικής σύμβασης από το Υπουργείο Παιδείας, Θρησκευμάτων, Πολιτισμού και Αθλητισμού (ΥΠΑΙΘΠΑ), την Περιφέρεια Αττικής και το Δήμο Πειραιά βρίσκεται ακόμα σε εκκρεμότητα. Σε ερώτηση που καταθέσαμε (Ρεπούση, Κυρίτσης, Γιαννακάκη) την 17η Οκτωβρίου 2012, ο αναπληρωτής υπουργός κ. Τζαβάρας δεσμεύθηκε να συζητήσει με το Δήμο Πειραιά προκειμένου να λυθεί το ζήτημα της παραλαβής και της επαναλειτουργίας του Δημοτικού Θεάτρου. Ο υπουργός ερωτάται, πού βρίσκονται οι συζητήσεις αυτές και γιατί καθυστερεί η παραλαβή του ΔΘΠ από το Δήμο Πειραιά και ποιο είναι το χρονοδιάγραμμα για τη στελέχωση και τη λειτουργία του ΔΠΘ; » Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ Το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά είναι ένα νεοκλασικό κτίριο, αρχιτεκτονικό κόσμημα, που βρίσκεται στο κεντρικότερο σημείο της πόλης του Πειραιά. Αποτελεί το αξιολογότερο επίτευγμα της δημοτικής δραστηριότητας από της εποχής της σύστασης του δήμου το 1835 μέχρι και σήμερα. Ειδικότερα για την εποχή της δημιουργίας του θεωρείται ασύλληπτου οραματισμού η ιδέα και μόνο της ανέγερσής του αν ληφθεί υπόψη ότι οι κάτοικοι του Πειραιά το 1883 έφθαναν τους 27.000 εκ των οποίων ζήτημα ήταν αν μόλις 200 εξ αυτών θεωρούνταν μορφωμένοι και ίσως ακόμη άλλοι τόσοι να γνώριζαν στοιχειώδη γραφή και ανάγνωση. Η απόφαση για την ανέγερση του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά πάρθηκε επί δημάρχου Τρύφωνα Μουτζόπουλου. Στις επόμενες εκλογές του 1883, δήμαρχος αναδείχθηκε ο Αριστείδης Σκυλίτσης – Ομηρίδης, ο οποίος υιοθέτησε το ζήτημα και επίσπευσε τον ίδιο χρόνο τις σχετικές εργασίες επιψηφίζοντας δάνειο 200.000 δραχμών για την ανέγερση, προκηρύσσοντας σχετικές δημοπρασίες. Έτσι ξεκίνησε η κατασκευή του μεγάλου και υπέροχου έργου στο οικόπεδο που χωροθετήθηκε στην Πλατεία Κοραή σε σχέδια που εκπόνησε ο Πειραιώτης αρχιτέκτονας Ι. Λαζαρίμος, καθηγητής του Πολυτεχνείου, με προϋπολογισθείσα δαπάνη 450.000 δραχμές που τελικά ανήλθε, παρά τις χαρακτηριστικές περικοπές της αρχιτεκτονικής πρόσοψης στο διπλάσιο, από τις οποίες οι 200.000 δραχμές είχαν διατεθεί μόνο για την εντυπωσιακή διακόσμηση. Το όλο όμως οικοδόμημα δεν ολοκληρώθηκε στην ίδια δημαρχιακή περίοδο, αλλά μετά από δώδεκα χρόνια, επί δημαρχίας Θεοδώρου Ρετσίνα, το 1895. Τελικά οι εργασίες ανέγερσης ολοκληρώθηκαν το 1895 και τα εγκαίνια αν και είχαν προγραμματιστεί για τη Δευτέρα του Πάσχα της ίδιας χρονιάς, έγιναν την Κυριακή του Θωμά. Μετά την τελετή του αγιασμού που τέλεσε ο αρχιμανδρίτης Ιερ. Βλαχάκης, έβγαλε πανηγυρικό λόγο ο δήμαρχος Θ. Ρετσίνας και ακολούθησε απαγγελία από τον ποιητή Γ. Στρατήγη. Στο τέλος και μέχρι το απόγευμα η Φιλαρμονική Ορχήστρα Πειραιά έπαιζε μουσική συνεχόμενα. Μορφολογικά, το Δημοτικό Θέατρο εκπροσωπεί πιστά την αμιγή κλασικιστική παράδοση και είναι επηρεασμένο από τη γερμανική σχολή που εκπροσωπούσε ο Ερνέστος Τσίλερ. Το κτίριο του θεάτρου είναι ορθογώνιου σχήματος, με διαστάσεις 34 Χ 45 μέτρων. Η ήρεμη και σχετικά συντηρητική αισθητική της όψης του τονίζεται από το πρόπυλο της κύριας εισόδου του, το οποίο αποτελείται από τέσσερεις κορινθιακούς κίονες και αέτωμα. Στη στέγη του κτιρίου υπάρχει δώμα με στέγη, η οποία έχει κι αυτή αέτωμα στην πρόσοψη. Στο εσωτερικό, η πεταλόσχημη αίθουσα κοινού, με πλατεία, θεωρεία και εξώστες σε τέσσερα επίπεδα, έχει χωρητικότητα περίπου 1.300 θέσεων. Την αίθουσα φώτιζε τεράστιος πολυέλαιος (σώζεται και σήμερα) που λειτουργούσε με γκάζι. Για τους ηθοποιούς είχαν προβλεφθεί άνετα καμαρίνια και ένα πολυτελές καθιστικό. Η σκηνή του θεάτρου διασώζεται σχεδόν αλώβητη: θεωρείται ένα από τα ελάχιστα ανάλογα σωζόμενα δείγματα της εποχής μπαρόκ στην Ευρώπη. Έχει διαστάσεις 20 Χ 14 μέτρων και διαθέτει προσκήνιο και χώρο ορχήστρας. Γύρω από το πέταλο της αίθουσας βρίσκεται το διώροφο φουαγιέ, στο οποίο αρχικά δίνονταν χοροεσπερίδες φιλανθρωπικών συλλόγων και διάφορες εκθέσεις σπουδαίων ζωγράφων. Επίσης, το θέατρο φιλοξένησε για μεγάλο χρονικό διάστημα τη Δημοτική Βιβλιοθήκη και τη Δημοτική Πινακοθήκη του Πειραιά. Το 1927 επί δημαρχίας Τ. Παναγιωτόπουλου έγιναν οι πρώτες επισκευές μετά από μεγάλες φθορές που είχε υποστεί όταν σ? αυτό είχε επιτραπεί με κυβερνητική τότε εντολή η εγκατάσταση οικογενειών προσφύγων από την Τουρκία. Τότε έγινε και η διαρρύθμιση της εξωτερικής πλατείας του θεάτρου. Το 1946-1947 επί δημαρχίας Γ. Χαραλαμπόπουλου έγινε η δεύτερη μεγάλη επισκευή του θεάτρου. Το 1952 επί δημαρχίας Γ. Ανδριανόπουλου το Δημοτικό Θέατρο απέκτησε σύγχρονες φωτιστικές και μηχανικές εγκαταστάσεις. Το 1962 επί δημαρχίας Π. Ντεντιδάκη αντικαταστάθηκαν τα θορυβώδη ξύλινα καθίσματα της πλατείας του θεάτρου με βελούδινα. Το 1968 επί δημαρχίας Αρ. Σκυλίτση έγινε ο ολοκληρωτικός εξωραϊσμός του θεάτρου (εξωτερικός και εσωτερικός) ως και του φουαγιέ. Τις τελευταίες δεκαετίες, περνάει περίοδο αναστήλωσης. Το 1980, ανακηρύχθηκε με Υπουργική Απόφαση, προστατευόμενο μνημείο ως «έργο τέχνης». Υπέστη ζημιές από τους σεισμούς του 1981 και του 1999. Τον Ιανουάριο του 2006, το έργο αποκατάστασης εντάχθηκε στα Περιφερειακά Επιχειρησιακά Προγράμματα Αττικής (Γ? Κοινοτικό Πλαίσιο Στήριξης) και αναμένεται την επαναλειτουργία τους επόμενους μήνες.