Το ελικόπτερο αυτό σχεδιάστηκε και κατασκευάστηκε στη Σοβιετική Ένωση, με σκοπό τη μεταφορά διηπειρωτικών πυραύλων (ICBM) με ταχύτητα και αποφεύγοντας τον εντοπισμό από τη Δύση σε απομακρυσμένες βάσεις. Ένα από τα μεγάλα προβλήματα των Σοβιετικών κατά τις αρχές του Ψυχρού Πολέμου ήταν η έλλειψη εξελιγμένου σιδηροδρομικού δικτύου, οπότε ο εντοπισμός νέων βάσεων κατά τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 ήταν σχετικά εύκολος, μέσω των νέων σιδηροδρόμων που κατασκευάζονταν για την υποστήριξή τους. Το 1959 Σοβιετικοί σχεδιαστές πρότειναν έναν νέο, πολύ βαρύ ελικόπτερο για τη μεταφορά πυρηνικών πυραύλων σε μακρινές βάσεις, χωρίς να γίνονται αυτές οι δραστηριότητες αντιληπτές από τα κατασκοπευτικά μέσα των ΗΠΑ (ειδικά το κατασκοπευτικό αεροσκάφος U-2). Έγκριση δόθηκε το 1962 και η πρώτη επιτυχής πτήση έγινε το 1968.
Το V-12 έκανε το διεθνές του ντεμπούτο στο Paris Air Show το 1971, και το ΝΑΤΟ του έδωσε τον προσδιορισμό «Homer». Στη Δύση προβληματίζονταν πως θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για υποστήριξη αερομεταφερόμενων δυνάμεων με τεθωρακισμένα- ωστόσο οι Σοβιετικοί κατασκεύασαν μόλις δύο. Ο λόγος για αυτό, σύμφωνα με σχετικό αφιέρωμα του καναλιού Mustard στο YouTube, ήταν πως οι αμερικανικοί δορυφόροι έγιναν ικανοί να παρατηρούν μεγαλύτερες εκτάσεις της ΕΣΣΔ και οι ICBM έγιναν πιο ελαφροί, ώστε να μπορούν να μεταφέρονται από φορτηγά. Επίσης, ρόλο πιθανότατα να έπαιξε και η τεχνολογία MIRV (multiple independently targetable reentry vehicles), η οποία επέτρεπε πλέον ένας πύραυλος να φέρει πολλαπλές κεφαλές, η καθεμία με άλλο στόχο- αυξάνοντας πολύ την ισχύ πυρός του κάθε πυραύλου και μειώνοντας σημαντικά την ανάγκη ύπαρξης πολλών στατικών βάσεων- και ως εκ τούτου της ανάγκης υποστήριξής/εφοδιασμού τους από τον αέρα. Η ανάπτυξη του γιγαντιαίου ελικοπτέρου σταμάτησε το 1974- ωστόσο το V-12 είχε πετύχει ήδη μια σειρά από παγκόσμια ρεκόρ, κάποια εκ των οποίων συνεχίζει να διατηρεί μέχρι και σήμερα.
