Η αξιοθαύμαστη ψυχραιμία του Σεμπάστιαν Κουρτς - Ρεπορτάζ του Κώστα Αργυρού

Παρά το νεαρό της ηλικίας του και το εμφανές σοκ από την φονική επίθεση στη Βιέννη, ο Αυστριακός καγκελάριος έστειλε ένα σαφές μήνυμα ηπιότητας, αποφεύγοντας να υιοθετήσει θεωρίες περί «μάχης πολιτισμών ή θρησκειών».

Μπορεί κανείς να μην συμπαθεί ιδιαίτερα τον Σεμπάστιαν Κουρτς για τη στάση του σε άλλα ζητήματα, κυρίως σε ότι αφορά την ματαίως αναζητούμενη αλληλεγγύη προς την Ελλάδα στο προσφυγικό. Μπορεί επίσης να διαφωνεί μαζί του πολιτικά για μια σειρά από άλλα ζητήματα, αφού ο Αυστριακός καγκελάριος είναι μάλλον εκπρόσωπος μιας σκληρής νεοφιλελεύθερης σχολής. Και ανήκω κι εγώ σε εκείνους που τον έχουν επικρίνει σκληρά κατά καιρούς. Ωστόσο οφείλει να παραδεχτεί κανείς ότι παρά το νεαρό της ηλικίας του και το γεγονός ότι τα μεσάνυχτα της Δευτέρας έδειχνε πραγματικά εμβρόντητος και βαθιά σοκαρισμένος από όσα είχαν διαδραματιστεί τις προηγούμενες ώρες στο κέντρο της Βιέννης, η αντίδρασή του ήταν βαθιά πολιτική και κυρίως ψύχραιμη.

Ο Κουρτς τόνισε μεταξύ των άλλων ότι η τρομοκρατική επίθεση ενός (;) φανατισμένου νεαρού Ισλαμιστή δεν θα πρέπει να μας αφήσει να πέσουμε στην παγίδα εκείνων που με όπλο την τρομοκρατία επιχειρούν να
διασπάσουν την κοινωνία. «Ο εχθρός δεν είναι ούτε πληθυσμιακή ομάδα, ούτε μέλος θρησκευτικής κοινότητας. Ο εχθρός μας είναι ο εξτρεμισμός και οι τρομοκράτες, δεν πρόκειται για μια σύγκρουση μεταξύ χριστιανών και μουσουλμάνων, αλλά για ένα αγώνα μεταξύ πολιτισμού και βαρβαρότητας», επισήμανε στο μήνυμα του ο Αυστριακός καγκελάριος.

Κάποιοι εντυπωσιάστηκαν από την σαφήνεια αυτού του μηνύματος. Οταν μάλιστα λίγες μέρες νωρίτερα ο Εμανουέλ Μακρόν είχε χρησιμοποιήσει πολύ πιο σκληρούς τόνους που έδειχναν να κλείνουν το μάτι σε οπαδούς της θεωρίας περί «πολέμου των θρησκειών και πολιτισμών». Ο Κουρτς δεν θέλει να βρεθεί με μια κοινωνία βαθιά διχασμένη, σαν εκείνη της Γαλλίας. Δεν θέλει να δει τη χώρα του να μετατρέπεται σε πεδίο αντιπαράθεσης των φανατικών.

Η Βιέννη θεωρείτο πάντα μια από τις πιο ασφαλείς και ήρεμες πόλεις της Ευρώπης, όπου τα παιδιά μπορούσαν να τρέχουν ανέμελα στους πεζόδρομους και οι τουρίστες να μην έχουν το νου τους στην επίθεση κάποιου... καμικάζι.

Ακόμα και τα μικροαδικήματα, όπως οι κλοπές στο μετρό ή οι διαρρήξεις δεν κυμαίνονταν σε υψηλά επίπεδα. Σταθερά η αυστριακή πρωτεύουσα έβγαινε πρώτη, άντε το πολύ δεύτερη σε παγκόσμιο επίπεδο σε ότι αφορά την ποιότητα ζωής. Για αυτούς και για πολλούς άλλους λόγους την αγαπούν όσοι πέρασαν εκεί, όπως εγώ, αρκετά χρόνια της ζωής τους.

Στη Βιέννη υπήρχε επίσης πάντα έντονο το «άρωμα των Βαλκανίων», με εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες από την πρώην Γιουγκοσλαβία, την Τουρκία, και αργότερα από αρκετές γειτονικές ανατολικοευρωπαϊκές χώρες.

Προβλήματα ενσωμάτωσης υπήρχαν πάντα, αλλά όχι στο βαθμό που μπορεί να τα συναντήσει κανείς στα γκέτο των γαλλικών προαστίων ή ακόμα και του Βερολίνου ή άλλων γερμανικών βιομηχανικών κέντρων. Η συμβίωση ήταν στην πλειοψηφία των περιπτώσεων αρμονική. Για τον Βιεννέζο ήταν αυτονόητο ότι θα ψωνίσει στον Τούρκο μπακάλη της γειτονιάς, ότι θα φάει μια φορά τη βδομάδα στο κινέζικο κάτω από το σπίτι του και θα πάρει πίτσα σε πακέτο από τον «Ιταλό», που καμιά φορά γνώριζε ότι ήταν τελικά... Κούρδος.

Ο Κουρτς ήξερε λοιπόν ότι αν έστελνε χθες ένα μήνυμα ότι όλα αυτά θα αρχίσουν να αμφισβητούνται, να απειλούνται, το μόνο που θα κατάφερνε θα ήταν να εξυπηρετήσει τους στόχους των στυγερών δολοφόνων, που ονειρεύονται να φέρουν στα όπλα θρησκευτικούς εχθρούς. Η ελπίδα είναι ότι το μήνυμα του θα περάσει και οι πολίτες της χώρας δεν θα αρχίσουν να ζουν με το μίσος συντροφιά. Η ελπίδα είναι επίσης ότι από την ψύχραιμη αντίδρασή του μπορούν να βγάλουν χρήσιμα συμπεράσματα και άλλοι ομόλογοί του στην Ευρώπη. Στο κάτω κάτω Χριστιανοδημοκράτης είναι, όχι κανένας «κομμουνιστής-διεθνιστής».