Οι Απόκριες παλιά και οι… αριστοφανικοί Ποριώτες
Οι απόκριες μιας άλλης εποχής στον Πόρο άφησαν πίσω τους ιστορίες τρέλας και σουρεαλισμού. Ιστορίες από τα χρόνια της αθωότητας και του ξεφαντώματος. Του Ποριώτικου αυθεντικού χαβαλέ.
Γράφει ο Μπάμπης Κανατσίδης
Το διαχρονικό χαρακτηριστικό των Ποριωτών είναι το πηγαίο και αυθόρμητο χιούμορ τους. Μπορεί οι ντόπιοι να το βιώνουν στην καθημερινότητά τους και να το εκλαμβάνουν ως δεδομένο, όσοι όμως έχουν ζήσει από κοντά τους Ποριώτες –και έχουν ταξιδέψει και γνωρίσει άλλους τόπους και άλλες κοινότητες- είναι σε θέση να το επιβεβαιώσουν.
Οι Ποριώτες έχουν την ξεχωριστή ευφυΐα να αναγνωρίζουν αμέσως την αστειότητα μιας κατάστασης και να τη διακωμωδούν. Σου την έχουν στημένη στη γωνία και περιμένουν την γκάφα σου.
Είναι πάντοτε ετοιμόλογοι, ψαρωτικοί και αυθόρμητοι. Μη σου κάτσει η «στραβή», και σου κοτσάρουν ένα παρατσούκλι, που θα συνοδεύει ακόμη και τα εγγόνια σου. Τα ποριώτικα παρατσούκλια όμως είναι ένα ακόμη μεγάλο κεφάλαιο που δεν χωράει σε δύο αράδες.
Ταυτόχρονα, όμως, οι Ποριώτες διακρίνονται από μια αθωότητα και μια χιουμοριστική αισθητική, που τους προφυλάσσει από χοντράδες, χυδαιότητες και παρεξηγήσεις.
Η τρέλα των Αποκριών είναι στο DNA των Ποριωτών, που εκτονώνουν τα αριστοφανικά τους ένστικτά μέσα από την παράδοση.
Οι Απόκριες στον Πόρο ξεκινούσαν με το Τριώδιο, και το γλέντι συνεχιζόταν για τρεις Κυριακές. Την τελευταία Κυριακή, στο γιορτινό τραπέζι είχε καθιερωθεί η γαλοπούλα ή το κοκόρι. Οι ντόπιοι έσφαζαν τα τροφαντά γαλιά και οι νοικοκυρές τα μαγείρευαν κοκκινιστά με χειροποίητες χυλοπίτες. Από το τραπέζι δεν έλειπε το φουσαΐτικο κρασί.
Τα φτερά από τα σφαγμένα πουλερικά δεν πήγαιναν ποτέ χαμένα. Τα παιδιά τα μάζευαν για να μασκαρευτούν Ινδιάνοι, για να ξεκινήσει ο πόλεμος της Άγριας Δύσης, στις γειτονιές της Μπρίνιας με τους καουμπόηδες.
Οι μεγαλύτεροι μασκαρεύονταν παπάδες, οι γυναίκες άντρες με ψεύτικα γενομούστακα και οι άντρες γριές ή καλοστεκούμενες νοικοκυράδες. Άλλοι ντύνονταν πειρατές, άλλοι γυφτοπούλες και άλλοι καλόγριες.
Το μασκάρεμα ήταν επιβεβλημένο. Το ίδιο και το πείραγμα. Όλες οι πόρτες όμως ήταν ανοιχτές για τους μασκαράδες. Στις ταβέρνες το φουσαΐτικο κρασί έρεε άφθονο.
Στον Πόρο δεν καθιερώθηκε ποτέ καρναβάλι. Ίσως γιατί οι ντόπιοι δεν αισθάνθηκαν ποτέ την ανάγκη να μετατρέψουν τις αυθόρμητες πλάκες τους σε στημένη φιέστα. Για τους Ποριώτες οι Απόκριες χαρακτηρίζονταν από το στοιχείο του αιφνιδιασμού και της έκπληξης.
Παροιμιώδης έχει μείνει η ιστορία της… κηδείας.
Κάπου στα τέλη της δεκαετίας του ‘80, μια παρέα αποφάσισε να αναπαραστήσει μια κηδεία. Στο φέρετρο ο αγαπητός Α. Μποζαρέλος - που χρειάστηκε να πιει μερικά ούζα, γιατί ανατρίχιαζε να μπει στην κάσα, παριστάνοντας το νεκρό. Η «χήρα», από την μία και η «ερωμένη» από την άλλη, να χτυπιούνται και να οδύρονται για τον… χαμένο τους λεβέντη. «Μη μου τον βάλετε βαθιά» ούρλιαζαν. Η «κηδεία» πέρασε από όλα τα μαγαζιά του νησιού, προκαλώντας, στην κυριολεξία… λιποθυμίες.
Σε μια άλλη περίπτωση, οι ντόπιοι θέλησαν να αναπαραστήσουν τον βλάχικο γάμο. Όπως ήταν φυσικό, η νύφη ήταν ένα εύσωμο παλικάρι και ο γαμπρός μια μικροκαμωμένη Ποριώτισσα. Για την αναπαράσταση του γάμου, επιστρατεύτηκαν γαϊδούρια και μουλάρια του Πόρου. Το γλέντι κατέληξε στο μπαράκι της εποχής «Καρνάγιο».
Για να κορυφωθεί ο χαβαλές, έβαλαν τα μουλάρια και τα γαϊδούρια μέσα στο μαγαζί. Τότε κάποιος είχε τη φαεινή ιδέα να πετάξει δυναμιτάκι στην αίθουσα. Το τι ακολούθησε δεν περιγράφεται. Τα ζώα αφήνιασαν και κατέστρεψαν το μαγαζί, χωρίς ευτυχώς να τραυματιστεί κανείς. Το σκηνικό θύμιζε τη «Μαύρη γάτα, άσπρος γάτος» του Κουστουρίτσα.
