Μεσοπέλαγα...

Μεταγραφές Η ΑΕΚ μοιάζει να δίνει τον τόνο στο μεταγραφικό παζάρι, που άρχισε νωρίς και θα προχωρά όπως διανύουμε το φετινό καλοκαίρι. Και από τις κινήσεις της ΠΑΕ φαίνεται πώς θα πορευτούν οι ομάδες που έχουν λίγα χρήματα και πολλές βλέψεις. Όχι τόσο για το αγωνιστικό κομμάτι, όσο για τις προσδοκίες να επιβιώσουν σε ένα περιβάλλον με οικονομικές δυσκολίες απίστευτες. Σιαλμάς, Κοντοές, Μπουγαΐδης: ονόματα που δεν λένε και πολλά, και άλλωστε σε παλαιότερες εποχές δεν θα χτυπούσαν καν την πόρτα των αποδυτηρίων της ΑΕΚ. Η ανάγκη, ωστόσο, ρίχνει και τον πήχη. Η έκπληξη αφορά τον Μπουγαΐδη. Με τραυματισμό (χιαστούς) στο γόνατο, στα 18 του κάνει τη διαδρομή από τον Άρη στην ΑΕΚ. Τον γνώριζε καιρό ο Δημητριάδης, τον είχε ανακαλύψει ο άλλοτε συμπαίκτης του Δαλκίδης, δόθηκε το «πράσινο φως», και ο πιτσιρικάς της Εθνικής Νέων υπέγραψε. Αν πιάσει, μαγκιά των διοικητικών. Αν όχι, μικρό το κακό και το ρίσκο που παίρνουν. Με τέτοιες μεταγραφές, το καράβι δύσκολα θα πέσει σε ξέρα... • • • ΣΚΑΛΙΑ Βρέθηκα για ένα τριήμερο στο Λονδίνο, με αφορμή τον τελικό του Champions League στο «Wembley». Αξέχαστη εμπειρία. Απίστευτη. Στο Hyde Park, στο φεστιβάλ που διοργάνωσαν οι υπεύθυνοι του τελικού, ένα ωραίο μείγμα Άγγλων, Ισπανών, Κινέζων ή Γιαπωνέζων. Επεισόδια; Κανένα. Τσακωμοί; Άγνωστη λέξη. Εκεί στο Λονδίνο, ο αθλητισμός, και δη το ποδόσφαιρο, είναι πολιτισμός. Σέβονται τον αντίπαλο, γιατί κυρίως σέβονται τους εαυτούς τους. Μια γιορτή, μια ατμόσφαιρα ωραίας τρέλας, που έκανε και τους πρεσβύτερους να νιώσουν για λίγο πιτσιρίκια. Αλλά παράλληλα και παράδοση, κάτι που είναι εξ ορισμού αγγλικό. Γιατί, όταν ανέβαιναν μετά τον τελικό οι παίκτες της Μπάρτσα και της Γιουνάιτεντ τα 107 σκαλιά στην εξέδρα των επισήμων για να πάρουν κύπελλο και μετάλλια, σε έπιανε δέος. Το τελετουργικό δεν έχει προηγούμενο. Με τους ποδοσφαιριστές των «μπέμπηδων» να χειροκροτούν τους αντιπάλους θριαμβευτές, τον κόσμο να μένει μέχρι το τέλος της γιορτής και τα πάντα να μην έχουν το παραμικρό ψεγάδι. • • • ΓΚΙΓΚΣ Και επειδή πιάσαμε και τις παραδόσεις, ναι μεν ο Γκιγκς ήταν το πρόσωπο του τελικού και ο Σερ Αλεξ πόνταρε ξανά πάνω στον Ουαλό, δίνοντάς του θέση στην ενδεκάδα, να πούμε όμως ότι ισχύει και το «ου γαρ έρχεται μόνον». Τα 38 χρόνια είναι βαριά στους, ούτως ή άλλως, αδύναμους ώμους του Γκιγκς. Με λιγότερη ταχύτητα συγκριτικά με το παρελθόν και δυνάμεις που δεν αποτελούν σύμμαχό του, ο Γκιγκς ήταν σκιά του εαυτού του. Ένας διευθυντής ορχήστρας χωρίς μπαγκέτα! Όσο για τον Φαν ντερ Σάαρ, μια από τα ίδια. Έσπασε ρεκόρ, πλησιάζει τα 41, αγωνίστηκε και τελικό, και φυσικά το «αντίο» του μετά ήταν αναμενόμενο και λυτρωτικό. Καλύτερα να σε ζηλεύουν παρά να σε λυπούνται! Έτσι δεν λένε; • • • ΟΙ ΙΣΠΑΝΟΙ ΠΟΥ... ΛΟΞΟΚΟΙΤΟΥΝ Το έχουν, φαίνεται, οι Σπανιόλοι προπονητές. Εργάζονται στα μέρη μας, αλλά δεν παραλείπουν να ρίχνουν κλεφτές, ή και ευθείες, ματιές στη μαμά-πατρίδα.  Αυτό το έργο το έζησαν για τα καλά στο Λιμάνι με τον Ερνέστο Βαλβέρδε. Ο Βάσκος το έπαιζε δύσκολος, τόσο στην πρώτη όσο και στη δεύτερη θητεία του στον Ολυμπιακό. Μάλλον, γιατί περίμενε κάτι «καλό» από την Ισπανία, γιατί είναι αλήθεια πως εκεί ονειρεύεται να κάνει καριέρα και να καθιερωθεί. Είδε και αποείδε όμως ότι μόνον ο Μαρινάκης τού δίνει καλά και εγγυημένα χρήματα σε συμβόλαιο, κατάλαβε πως δεν θα βρει τέτοιο νούμερο αλλού, και συνεχίζει. Τώρα, ο Χιμένεθ βαδίζει στα μονοπάτια του συναδέλφου και συμπατριώτη του. Μολονότι υπάρχει δέσμευσή του με την ΑΕΚ και συμβόλαιο για έναν ακόμη χρόνο, όταν μιλά σε μέσα της Ισπανίας αφήνει όλες τις περιπτώσεις ανοιχτές. Κοινώς, ο άνθρωπος το παίζει... διαθέσιμος, εν ολίγοις άνετος και ωραίος. Μέχρι να βρει την καλή πρόταση, ίσως και να πληρώσει κάποια ρήτρα στην ΑΕΚ και να αποχωρήσει. Γιατί, μην αμφιβάλλετε διόλου, κάτι τέτοιο έχει στο μυαλό του. Άλλωστε, το μπάτζετ πέφτει, οι βλέψεις δεν μπορεί να είναι ιδιαίτερα υψηλές, και θα ήταν κουτός να μην θέλει να κερδίσει την εκτίμηση των συμπατριωτών του. Όχι όμως και να μην αντιμετωπίζει με ειλικρίνεια τους συνεργάτες του... Κατά τα λοιπά, το όλο σκηνικό στο ποδόσφαιρο παραμένει ζοφερό. Ο Πιλάβιος  (πρόεδρος της ΕΠΟ) δηλώνει κυνηγημένος και νιώθει πως απειλείται η ζωή του. Ομάδες  και εταιρείες ιστορικές (ΟΦΗ και Ηρακλής) δεν μπορούν να πάρουν το χαρτί της αδειοδότησης. Στο παρασκήνιο, η μάχη της κασέτας μαίνεται και οι αποκαλύψεις συζητούνται ευρύτατα. Στο φως έρχονται ιστορίες διόλου κολακευτικές από το όχι και τόσο μακρινό παρελθόν. Ορισμένοι παράγοντες, εκτός από τα αποδυτήρια, συχνά πυκνά μυρίζουν και τους τοίχους των ανακριτικών γραφείων. Πού πάμε, αλήθεια; Ως πότε  το ποδόσφαιρο θα κινείται στην άμμο και μέχρι πότε θα ζούμε με την ψευδαίσθηση πως όλος ο κόσμος είμαστε εμείς, την ίδια εποχή που οι καλύτεροι παίκτες –αηδιασμένοι από την κατάσταση που επικρατεί– φεύγουν για το εξωτερικό;