Ταξίδι (ξανά) στο όνειρο

Ακόμη τη θυμάμαι εκείνη την ημέρα: 12 Ιουνίου του (μακρινού) 2004. Του Κώστα Κοφινά Είχα «προδώσει» την Αίγινα και βρέθηκα, Σάββατο απόγευμα, στην παραλία της Νέας Μάρκης. Σε ένα beach bar με γιγαντοοθόνη ενώπιόν μου. Βερμούδα, μπλουζάκι, μπίρες και τα συναφή που συνοδεύουν ένα σπουδαίο ματς. Και τι ματς: Πορτογαλία-Ελλάδα (1-2) για την πρώτη φάση του αξέχαστου Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος. Αυτές οι εικόνες έρχονται και ξανάρχονται στον νου με το Μουντιάλ της Βραζιλίας. Μία δεκαετία ονειρεμένη, ένα ωραίο παραμύθι να το διηγούνται όλοι οι Ελληνες στα παιδιά τους, να «ταξιδεύει» από γενιά σε γενιά. Η Εθνική, τότε του Ρεχάγκελ και τώρα του Σάντος, δίνει το «παρών» σε μεγάλες διοργανώσεις, όχι ως παρίας, αλλά ως πρωταγωνιστής. Στη Νότια Αφρική κάναμε την πρώτη νίκη σε τελική φάση Μουντιάλ, και τώρα ο (φανερός) στόχος είναι να περάσουμε στη δεύτερη φάση της διοργάνωσης. Γιατί όχι; Ο πήχης δεν μπαίνει ψηλά, καθόσον είναι μέσα στις δυνατότητες της ομάδας μια πρόκριση στους «16». Έβλεπες τις φάτσες των παικτών όταν παρακολουθούσες πρόσφατα τις προπονήσεις στον Άγιο Κοσμά, και αμέσως αντιλαμβανόσουν το καλό κλίμα. Την οικογένεια. Σχέσεις που σφυρηλατήθηκαν σταδιακά, σχέσεις που δεν χαλάνε τόσο εύκολα, ανεξάρτητα αν υφίσταται μια ψυχρότητα ανάμεσα σε Μανιάτη και Κατσουράνη μετά τα (γνωστά) γεγονότα της Τούμπας τη Μεγάλη Τετάρτη. Άλλωστε, ακόμη και στο πρόσφατο παρελθόν, παίκτες-ονόματα δεν μιλούσαν εκτός αγώνων, αλλά στο χορτάρι ή στο παρκέ λειτουργούσαν ως κρίκοι μιας δυνατής αλυσίδας. Να θυμηθούμε τον Γκάλη και τον Γιαννάκη στον Άρη; Ποδοσφαιριστές που ήταν «βαριά χαρτιά» στην ΑΕΚ την εποχή που σάρωνε τους τίτλους, εκεί στις αρχές της δεκαετίας του '90; Ασφαλώς. Η δύναμη της ομάδας μπορεί να ξεπερνά τα πάντα, η αύρα του Παγκοσμίου Κυπέλλου μπορεί να συνεγείρει τους πάντες και η καρδιά φτερουγίζει με την προσμονή της συμμετοχής. Το Μουντιάλ αρχίζει. Διαφορετικό σε σύγκριση με το παρελθόν, με δεδομένο ότι δεν υπάρχει πλέον η γοητεία του αγνώστου. Όλοι (και όλα!) είναι γνωστά. Παίκτες, συστήματα, προπονητές, αξία στο ποδοσφαιρικό χρηματιστήριο. Οι εποχές που σε κάθε διοργάνωση ξεπηδούσε ένας νέος αστέρας παρήλθαν ανεπιστρεπτί. Ακόμη κι έτσι, όμως, αυτή η διοργάνωση ανήκει στην παρέα. Στα παιδιά, στους μεσήλικες που ξαναγίνονται έφηβοι, στα κορίτσια που –όσο να 'ναι– ένα βλέφαρο θα ρίξουν στις τηλεοράσεις, για να δουν τα γαλάζια μάτια του Μπουφόν ή τους κοιλιακούς του Κριστιάνο Ρονάλντο. Ναι μεν δεν μας ενώνει πια και δεν μας δονεί η φωνή του (σπουδαίου) Γιάννη Διακογιάννη, ωστόσο όλα συνηγορούν ότι το θέαμα θα έχει την τιμητική του. Και όχι, αυτή τη φορά θα είμαι πιστός: Αίγινα, στο νησί που είδα τα περισσότερα Μουντιάλ της ζωής μου!