Κώστας Βαξεβάνης: Ποιος ήταν ο Γιώργος Ροΐδης
Με ένα μακροσκελές κείμενο στο προσωπικό του λογαριασμό, αποχαιρέτισε ο δημοσιογράφος Κώστας Βαξεβάνης τον Τροιζήνιο Ναύαρχο Γιώργο Ροΐδη που έφυγε πριν λίγες μέρες από τη ζωή.
"Ποιος είναι ο Ροΐδης" με ρώτησε η καλή μου όταν με είδε να διαβάζω το πρωί συγκινημένος το κείμενο του Δήμου Βερύκιο που παραβρέθηκε στην κηδεία του. Η περιπέτεια της Ανάκρισής μου που συνεχίστηκε μέχρι χθες το βράδυ , δεν με άφησε να αποχαιρετίσω τον φίλο Γιώργο στο Γαλατά. Σε όσα χρεώνω στον Μητσοτάκη, συμπεριλαβάνω πλέον και αυτό.
Λίγες μέρες αφού ξεκίνησε η δίωξη μου, ξεκίνησε και η δίωξη του Γιώργου από τον αδυσώπητο εχθρό που δεν μπόρεσε να αντιμετωπίσει αυτός ο μεγάλος μαχητής. Ο Γιώργος έπαθε καρδιακό, διεκωμίσθη στο νοσοκομείο αλλά υπήρξαν άλλες επιπλοκές. Οι γιατροί με τους οποίους μιλάγαμε για την υγεία του, εναπόθεταν τις ελπίδες σε αυτό που ήταν ο Γιώργος, ένας δυνατός μαχητής.
Ποιος ήταν λοιπόν για μένα ο Γιώργος Ροΐδης, ένας από τους κόκκινους ναυάρχους του Πολεμικού Ναυτικού;
Τον γνώρισα πριν πολλά χρόνια. Νεαρός τότε δημοσιογράφος τον αποκαλούσα δημοσιογραφική πηγή στο Στρατό, αλλά ήξερα από πολύ νωρίς ότι ήταν φίλος. Βαθιά Δημοκράτης, με αίσθηση του καθήκοντος, δεν χαριζόταν ούτε υπέκυπτε σε ένα σύστημα που τον ήθελε συντηρητικό και μονόχνωτο. Γέλαγε συχνά από το ύψος που στεκόταν και δεν εννοώ μόνο το μπόι του. Έδωσε μάχες ως νεαρός αξιωματικός στο χουντικό και μεταχουντικό στράτευμα και παρότι όταν τον γνώρισα ή Ελλάδα και μαζί και το στράτευμα είχαν γυρίσει την πλάτη στο βαθύ σκοτάδι εκείνης της περιόδου, ο Γιώργος έδινε πάντα τη μάχη για να είναι τα "πράγματα αλλιώς".
Όταν υπηρέτησα τη θητεία μου, ο Γιώργος ήταν υπασπιστής του Γεράσιμου Αρσένη. Με πρόσεχε όπως έλεγε διακριτικά από μακριά για "να μην μου κάνουν καμιά ζημιά με την τρέλα που κουβαλάω".
Θυμάμαι ένα περιστατικό με το Γιώργο το 1997 στην Αλβανία. Εγώ ήμουν απεσταλμένος του Mega και κάλυπτα την ένοπλη εξέγερση που είχε ξεκινήσει και ο Γιώργος είχε έρθει για να κάνει ως ανώτερος αξιωματικός αποτίμηση της κατάστασης πιθανής εμπλοκής της Ελλάδας. Έμαθε οτι βρισκόμουν στη Βλώρα και ήρθε να με συναντήσει με μια μεγάλη ωραία Mercentes. "Ρε θα μας φάνε με τη λιμουζίνα που κουβάλησες" του είχα πει. Μιλήσαμε για την κατάσταση και τι γινόταν στην Αλβανία, για όσα μάλλον δεν μπορούσαν να καταλάβουν ως κίνδυνο στην Ελλάδα και μετά πιάσαμε τα δικά μας. Πάνω στην καλύτερη φάση και ενώ ο Γιώργος είχε αρχίσει να γελά με εκείνο το γέλιο που λες και άπλωνε γύρω του, πέσαμε σε ένα μπλόκο με ενόπλους κουκουλοφόρους. Παγώσαμε. Ξέραμε πως δεν έχουμε να κάνουμε με οργανωμένο στρατό, ούτε με κανόνες. Το αποτέλεσμα ήταν εντελώς απρόβλεπτο. Ο Γιώργος σταμάτησε στην άκρη του δρόμου και άρχισε να τους ρωτά με φυσικότητα από πού πάμε για Φιερι σα να μην ήμασταν απειλούμενοι. Εγώ πήγα σε ένα ένοπλο και του ζήτησα τσιγάρο αν και δεν κάπνιζα. Χωρίς να έχουμε συνεννοηθεί, είχαμε επιλέξει την τακτική της οικειότητας. Σε δέκα λεπτά είχαμε αποχωρήσει από το μπλόκο αφού σχεδόν αγκλαλιαστήκαμε και φιληθήκαμε με αυτούς που μας απειλούσαν. Μόλις απομακρυνθήκαμε αρκετά, ο Γιώργος γύρισε, με κοίταξε και αντί να σχολιάσει αυτό που είχε συμβεί, γελώντας μου λέει "α ρε Βαξεβάνη, θα γράψω στο βιογραφικό μου δίπλα στους βαθμούς πως έκανα τον οδηγό του Βαξεβάνη στην Αλβανία".
Και εγώ Γιώργο έχω γράψει στο βιογραφικό μου πως ήμουν φίλος σου. Καλό ταξίδι στο δρόμο της μνήμης μας.
