Γιάννης Ρίτσος, ο ποιητής που αγαπούσε τον Πόρο

Ο Γιάννης Ρίτσος στο Λιμανάκι της Αγάπης (1938).Από το αρχείο του αρχιτέκτονα Νίκου Δημητριάδη. Σαν σήμερα 11 Νοεμβρίου του 1990 έφυγε από τη ζωή ένας σπουδαίος ποιητής, ο Γιάννης Ρίτσος. Ο ποιητής που αγαπούσε τον Πόρο και πέρασε κάποια καλοκαίρια της ζωής του, στο όμορφο νησί. Ο Γιάννης Ρίτσος αναφέρεται στον Πόρο: «Οι θεοί ξεχνιούνται και αν απόψε θυμηθήκαμε τον Ποσειδώνα, γυρίζοντας στους έρημους γιαλούς της Καλαυρείας, είναι γιατί εδώ πέρα στο ιερό αλσύλλιο, μια νύχτα του Ιουλίου…, εδώ, σε τούτο το πευκόφυτο, πήρε το δηλητήριο ο Δημοσθένης». Η Καίτη Δρόσου, στενή φίλη του Γιάννη Ρίτσου και μετέπειτα σύζυγος του Αρη Αλεξάνδρου, ξεδιπλώνοντας τις αναμνήσεις της από τον μεγάλο έλληνα ποιητή, σε συνέντευξη της στην «Ελευθεροτυπία» το 2009, θυμάται εκείνο το καλοκαίρι του ’48, που μοιράστηκε με τον Γιάννη Ρίτσο και τον συνομήλικό της Αρη Αλεξάνδρου στον Πόρο -«έξω από κάθε κοινωνικοπολιτική σύμβαση», «όλη μέρα μέσα στη θάλασσα, πού να προλάβεις να ντυθείς, δηλαδή να βάλεις το μαγιό σου», «φλογισμένοι, διάτρητοι, ποτισμένοι με αλάτι, ανυστερόβουλοι», όπως γράφει. Το ίδιο καλοκαίρι και συγκεκριμένα τον Ιούλιο του ’48, ο Γιάννης Ρίτσος συλλαμβάνεται και εξορίζεται στη Λήμνο. Με αφορμή τα 23 από τον θάνατο του, δημοσιεύουμε μια σπάνια φωτογραφία του ποιητή από τον Πόρο, από το αρχείο του αρχιτέκτονα Νίκου Δημητριάδη, η οποία εκτέθηκε στην έκθεση φωτογραφιών – που διοργανώθηκε από τον Σύνδεσμο των των Εν Αθήναις και Πειραιεί Τροιζηνίων – με τον τίτλο «Ο παλιός μας Πόρος» που στεγάστηκε, τον Αύγουστο στο κτήριο Συγγρού. Στη φωτογραφία διακρίνεται ο Γιάννης Ρίτσος στο Λιμανάκι της Αγάπης (1938) -πίσω, αμυδρά το σπίτι της Μίνας Διαμαντοπούλου. Ο Γιάννης Ρίτσος (Μονεμβασιά 1 Μαΐου 1909 – Αθήνα 11 Νοεμβρίου 1990) ήταν κορυφαίος Έλληνας ποιητής. Δημοσίευσε πάνω από εκατό ποιητικές συλλογές και συνθέσεις, εννέα μυθιστορήματα, τέσσερα θεατρικά έργα και μελέτες. Πολλές μεταφράσεις, χρονογραφήματα και άλλα δημοσιεύματα συμπληρώνουν το έργο του. Το 1921 άρχισε να συνεργάζεται με τη «Διάπλαση των Παίδων». Συνεισέφερε επίσης ποιήματα στο φιλολογικό παράρτημα της «Μεγάλης Ελληνικής Εγκυκλοπαίδειας» του Πυρσού. Το 1934 εκδόθηκε η πρώτη ποιητική συλλογή του με τίτλο «Τρακτέρ», ενώ ξεκίνησε να δημοσιεύει στον «Ριζοσπάστη» τη στήλη «Γράμματα για το Μέτωπο». Την ίδια χρονιά γίνεται μέλος του ΚΚΕ, στο οποίο παρέμεινε πιστός μέχρι τον θάνατό του. Το 1935 κυκλοφορούν οι «Πυραμίδες», το 1936 ο «Επιτάφιος» και το 1937 «Το τραγούδι της αδελφής μου». Έλαβε ενεργά μέρος στην Εθνική Αντίσταση, ενώ κατά το χρονικό διάστημα 1948-1952 εξορίστηκε σε διάφορα νησιά. Συγκεκριμένα συλλαμβάνεται τον Ιούλιο του 1948 και εξορίζεται στη Λήμνο, κατόπιν στη Μακρόνησο (Μάιος 1949) και το 1950 στον Άγιο Ευστράτιο. Μετά την απελευθέρωσή του τον Αύγουστο του 1952 έρχεται στην Αθήνα και προσχωρεί στην ΕΔΑ. Το 1954 παντρεύεται με την παιδίατρο Γαρυφαλλιά (Φαλλίτσα) Γεωργιάδη κι ένα χρόνο αργότερα γεννιέται η -μοναδική- κόρη τους Ελευθερία (Έρη). Το 1956, τον ίδιο χρόνο δηλαδή, τιμήθηκε με το Α΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης για τη «Σονάτα του Σεληνόφωτος». Το 1968 προτάθηκε για το βραβείο Νόμπελ, το οποίο δεν πήρε διότι θεωρήθηκε στρατευμένος ποιητής (δηλαδή ήταν μέλος του ΚΚΕ). Το 1975 αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτορας του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και το 1977 τιμήθηκε με το Βραβείο Ειρήνης του Λένιν. ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ POROSNEWS.GR