Το μεθυστικό κίτρινο πέπλο
Γράφει η Ελένη Χριστοδούλου -
Είναι καλοκαίρι και η Ύδρα τον Ιούνη φαίνεται να σε παίρνει από το χέρι και να σου αποκαλύπτει τη σαγηνευτική της φύση.
Σ' ένα πανέρι που μοσχοβολάει θάλασσα, βλέπω λογιών-λογιών ψάρια να συνωστίζονται χωρίς διακρίσεις και σειρά.
Τα παρατηρώ να μεταμορφώνονται σε ασημένια λαχτάρα που σπαρταράει. Να διεκδικούν τη φυγή με μάτια καθάρια και λέπια διάφανα. Έτσι τυλιγμένα με θαλασσινή αλμύρα και υπέροχη ευωδιά, μοιάζουν δελεαστικά αλλά όμως και παγιδευμένα.
Παράμερα στέκουν πάνω στις πλάκες τα δίχτυα, σχεδόν αδειανά με φορεμένα καλαδούρια και βαρίδια. Πάνω τους φαίνεται πως ζει ακόμα ένας ιππόκαμπος σαν λάφυρο ξεχασμένο. Μοιάζει κρυμμένος κι άκαμπτος να προσπαθεί να λησμονήσει. Διώχνει μακριά τη βραδινή εικόνα, τότε που με νωχελικές κινήσεις το μεθυστικό κίτρινο πέπλο σφράγισε την ελευθερία του.
Μέσα του δείχνει να ελπίζει καθώς μια ανάσα δίπλα του απλώνεται η θάλασσα. Η θάλασσα που τον μαγνητίζει και τον ελκύει. Που μαζί με το ελαφρό κύμα και το αεράκι, φτάνει και η αύρα της που τον αγγίζει και τον ανασταίνει!
Φωνή της Ύδρας
