Ιστορική μαρτυρία για το πότε και πώς περιήλθε η νησίδα Σαν Τζόρτζι στην Ύδρα

Ο Άγγλος φιλέλληνας, Edgar Garston που πέρασε από την Ελλάδα το 1825 και ξαναταξίδεψε στην Ύδρα το 1840, έκανε μια σαφή και πολύ ενδιαφέρουσα αναφορά για τη νησίδα Άγιος Γεώργιος (Σαν Τζόρτζι), στο βιβλίο του «Greece revisited and sketches in Lower Egypt in 1840, with thirty-six hours of a campaign in Greece in 1825». London: Saunders & Otley, που εκδόθηκε το 1842.

Σελ.206-208: (Εν πλω από τη Μήλο προς τον Πειραιά, στις 26 Μαρτίου του 1840) Γύρω στις 8 το πρωί ήμασταν κοντά στο νησί του Αγίου Γεωργίου. Από εκείνη την ώρα το αεράκι, που φρεσκάριζε όλη τη νύχτα, είχε πέσει αρκετά κι έτσι δεν επρόκειτο να είμαστε στο λιμάνι του Πειραιά πριν από το βράδυ. Ο Άγιος Γεώργιος είναι ένα βραχώδες νησί, μήκους περίπου δυόμισι μιλίων, και πλάτους ενός μιλίου, νοτιοδυτικά του Κάβο Κολόνες [=Σουνίου]. Δεν έχει λιμάνι, υπάρχει όμως μια παραλία, πέρα από την οποία υπάρχει αγκυροβόλιο για μικρά σκάφη για την περίπτωση που επικρατεί μπουνάτσα. Το νησί κατοικείται μόνο από μία οικογένεια ενός Υδραίου που είναι και ο ιδιοκτήτης του. Παραχωρήθηκε στον πατέρα του από κάποιον Καπουδάν Πασά [=αρχηγό του οθωμανικού στόλου], στον οποίο είχε προσφέρει σημαντικές υπηρεσίες. Ο Καπουδάν Πασάς έδωσε εντολή στον Υδραίο να του ονοματίσει την ανταμοιβή που, λόγω της εξουσίας που είχε, θα μπορούσε να του παράσχει. Ο Υδραίος ζήτησε ως ανταμοιβή αυτό το νησί που τότε ήταν ακατοίκητο, ενώ στην παράκλησή του συμφώνησε αμέσως ο πασάς, ο οποίος και εξέφρασε την έκπληξή του για την ολιγάρκεια του Υδραίου. Η δωρεά επικυρώθηκε από την Πύλη και δεν αμφισβητήθηκε ποτέ παρ’ όλες τις κατοπινές πολιτικές αλλαγές. Ο γιος του αρχικού δωρεοδόχου εισήγαγε την καλλιέργεια σε μεγάλο μέρος του νησιού, το οποίο παράγει τώρα σιτηρά, κρασί και σύκα σε μεγάλη αφθονία, εκτός του ότι τρέφει τετρακόσια ή πεντακόσια κεφάλια πρόβατα και γίδια. Τα αρνιά και το τυρί του Αγίου Γεωργίου εκτιμώνται ιδιαίτερα για την υψηλή τους ποιότητα, ενώ με αυτά τα προϊόντα ο ιδιοκτήτης συνεχίζει το προσοδοφόρο εμπόριο με το νησί που είναι και η γενέτειρά του, την Ύδρα. Αυτός ο «αφέντης του νησιού» έχει μία σύζυγο και οικογένεια με πολλά παιδιά, κι έτσι μάλλον είναι περισσότερο «πατριάρχης» παρά ερημίτης. Κατά τη διάρκεια των χειμερινών μηνών οι ευκαιρίες για επικοινωνία με τη στεριά ή με τα γειτονικά νησιά είναι πολύ σπάνιες. Το χειμώνα κατοικεί ένα σπίτι που έχτισε σε μια προφυλαγμένη τοποθεσία στην ανατολική πλευρά του νησιού. Κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού ανεβάζει το κατάλυμά του σε ένα κτήριο που μοιάζει ευρύχωρο και είναι χτισμένο στο υψηλότερο σημείο του νησιού. Κοντά σε αυτό βρίσκεται ένα μικρό εκκλησάκι. Όταν βρεθήκαμε στα ανοιχτά του νησιού, μπορέσαμε με τη βοήθεια ενός τηλεσκοπίου να διακρίνουμε τον «πατριάρχη» και την οικογένειά του να κατευθύνονται από το εκκλησάκι προς το σπίτι τους, πιθανόν κατά την επιστροφή τους από τις πρωινές λατρευτικές τους εκδηλώσεις. Πόσο πιο αγνή και βαθιά μπορεί να είναι η ευλάβεια ενός ανθρώπου που ζει έτσι σε σχέση με έναν κάτοικο μιας πολυάνθρωπης πόλης! "Η φωνή της Ύδρας", Έντυπη έκδοση