Το ρολόι του χρόνου που δεν θα σταματήσει...

Κάποτε ένας Αμερικανός δημοσιογράφος, τον οποίο είχα γνωρίσει στην Ύδρα, είχε γράψει 15 χρόνια πριν στην εφημερίδα στην οποία αρθρογραφούσε, ότι στο νησί μας μοιάζει να έχει σταματήσει το ρολόι του χρόνου. Φυσικά τότε μου είχε ακουστεί λίγο απόκοσμος ο χαρακτηρισμός, γιατί δεν είναι ωραίο να γράφεται κάτι τέτοιο και μάλιστα στον τίτλο του άρθρου, καθώς θα μπορούσε να δημιουργήσει στον αναγνώστη ακόμα και αντιφατικές σκέψεις. Όμως πίσω από αυτή τη φράση, κρύβεται εν μέρει μια μικρή αλήθεια, σχετικά με την καθημερινότητά της. Η Ύδρα εξακολουθεί με κάποιο μαγικό τρόπο να κρατά σταθερές και αναλλοίωτες κάποιες παλιές παραδοσιακές συνήθειες, με έναν αέρα φυσικά ήπιου εκσυγχρονισμού. Όπως το ξεφόρτωμα των εμπορευμάτων στην παραλία του νησιού, που φαίνεται πως αν ανατρέξει κανείς σε παλιές φωτογραφίες ή φιλμογραφία της εποχής, θα δει και σήμερα κάποια κοινά χαρακτηριστικά. Αλλά ακόμα και η συνεχής ύπαρξη των ιπποειδών, που φορτώνουν και ξεφορτώνουν, που τα βλέπουμε να κυκλοφορούν και να μεταφέρουν στα ψηλά του οικισμού εμπορεύματα ή υλικά οικοδομής. Και επιπλέον έχοντας αναλάβει έναν ρόλο υπεροχής, που κρατάει μακριά τα οχήματα. Ας δούμε όμως και τα υδροταξί που εξακολουθούν να κάνουν τα δρομολόγια στις γύρω περιοχές, με μεγαλύτερη ταχύτητα πλέον, που αντικατέστησαν βέβαια τις παραδοσιακές βάρκες, με τον «Ταξιάρχη» να αποτελεί ένα σκαρί που φαίνεται πως μάχεται πεισματικά τη σβελτάδα της εποχής, και αφήνεται στους παλιότερους χαλαρούς ρυθμούς. Ας κοιτάξουμε τα ψαροκάικα που κρατάνε την ξύλινη μορφή τους και συνεχίζουν να προσεγγίζουν το λιμάνι μας, φέρνοντας την πολύτιμη «λεία» τους. Με τα ψάρια, διαχρονική αξία, να σπαρταράνε στα κασόνια τους. Και να που τώρα βλέπουμε να ξεμυτίζουν κυρίως άντρες που τα πλησιάζουν, για να αγοράσουν τα ψάρια της ημέρας ή ακόμα και για να αντικρίσουν από περιέργεια το νεοφερμένο φορτίο. Η εικόνα θυμίζει τα παλιά εκείνα χρόνια, που οι άντρες ήταν αυτοί που φρόντιζαν για τις προμήθειες του σπιτιού. Και φυσικά παρατηρούμε τις γάτες να ακολουθούν το ίδιο σενάριο μιας αλλοτινής εποχής, περιμένοντας ένα ψαράκι σαν να είναι το «φιλοδώρημα» για την εκεί σταθερή παρουσία τους. Όσο για τα γλαροπούλια πετούν αδιάκοπα πάνω από τα ψαροκάικα, δημιουργώντας μια χαρούμενη αίσθηση προαπαντήματος. Μοιάζουν με αεικίνητους μαντατοφόρους. Όλα αυτά, εξακολουθούν να συμβαίνουν και το 2016 στη χειμωνιάτικη Ύδρα, που έχει τουριστικοποιηθεί αρκετά και έχει επενδύσει σε μια μορφή τοπικής οικονομίας, που όμως αποδίδει καρπούς μόνο λίγους μήνες τον χρόνο. Πίσω από το «παραβάν» μιας Ύδρας που τη λατρεύει ο επισκέπτης για τη διαφορετικότητά της και την επιλέγει κυρίως από την Άνοιξη και μετά, οι ρυθμοί εξακολουθούν να είναι ήρεμοι, με την Ύδρα να αποτελεί ένα νησί που κινείται με βήματα που αντιστέκονται στον χρόνο και τη φθορά. Που το ρολόι της όμως συνεχίζει να χτυπά με τη βροντερή καμπάνα του και που φυσικά δεν έχει σκοπό να σταματήσει ούτε λεπτό... Ελένη Χριστοδούλου http://fonitisydras.com/