Η Ύδρα του Αργοσαρωνικού, του καλοκαιριού και του βότσαλου!
Το αρχοντικό νησί που θα έπρεπε να συστήνεται από τους γιατρούς ως ένας προορισμός για την καταπολέμηση της μοναξιάς και της κατάθλιψης.
Σε διάστημα έξι μηνών έφυγαν από τη ζωή τρία άτομα από στην οικογένεια μου... Τότε ήταν που πρωτοήρθα στην Ύδρα.
’Ηταν το καλοκαίρι της διοργάνωσης των Ολυμπιακών Αγώνων στην Ελλάδα, ένα καλοκαίρι γεμάτο αισιοδοξία, με την Υδραία Έλενα Βότση να έχει επιμεληθεί τον σχεδιασμό του μεταλλίου των Ολυμπιακών Αγώνων, τους ντόπιους να πανηγυρίζουν για τη νίκη στο Euro κι εμένα... ουρανοκατέβατη σε ένα μικρό νησάκι του Αργοσαρωνικού χωρίς να γνωρίζω «ψυχή».
Η πρώτη γνωριμία με το νησί ήταν έρωτας κεραυνοβόλος. Εδώ έχει νόημα η ζωή σου, γιατί τη μοιράζεσαι με ένα ολόκληρο νησί. Χαρές και λύπες. Ήθελα να ξανάρθω και να μοιραστώ το συναίσθημα της προστασίας και της ηρεμίας, που βίωσα με όσα περισσότερα άτομα μπορούσα.
«Πες το και θα γίνει»
Η πρώτη γνωριμία με το νησί ήταν έρωτας κεραυνοβόλος. Εδώ έχει νόημα η ζωή σου, γιατί τη μοιράζεσαι με ένα ολόκληρο νησί. Χαρές και λύπεςΤέσσερα χρόνια αργότερα, επέστρεψα για να μείνω. Για καλή μου τύχη, ο μεγιστάνας Richard Branson, στην προσπάθειά του να διαπραγματευτεί με την ελληνική πραγματικότητα, δεν κατάφερε να πραγματοποιήσει το όνειρό του και να κάνει την Ύδρα Μonte Carlo. Η όλη του επένδυση πέρασε σε ελληνικά χέρια και ένα μέρος της, το ξενοδοχείο «Ύδρα», πέρασε στην αρμοδιότητά μου. Η ‘Υδρα δεν απέκτησε την αίγλη της γαλλικής Ριβιέρας, απέκτησε ωστόσο ένα στολίδι ακόμα: ‘Ενα μικρό ξενοδοχείο, το οποίο στεγάζεται σε ένα κτίριο 200 ετών! Σε ένα κτίριο όπου μέχρι σήμερα δεν απεβίωσε άνθρωπος, και για πολλά χρόνια –στις αρχές του 20ού αιώνα– λειτουργούσε το σχολείο του νησιού. Σε ένα κτίριο μέσα από το οποίο, από τότε που το ανέλαβα, βγαίνουν σχεδόν κάθε Σαββατοκύριακο του καλοκαιριού νύφες και γαμπροί, και με συνοδεία οργάνων περπατούν προς την εκκλησία. Γιατί εδώ όλοι περπατάμε! Όταν στον υπόλοιπο πλανήτη η κατάσταση είναι ανεξέλεγκτη με τραμπουκισμούς, επιθετικότητα, βία και βανδαλισμούς, στην Ύδρα ζούμε τη δική μας ιστορία. Η Ύδρα θα έπρεπε να συστήνεται από τους γιατρούς ως ένας προορισμός για την καταπολέμηση της μοναξιάς και της κατάθλιψης.Εδώ βιώνει κανείς μια καινούργια αλήθεια. Όπως σε ένα μεγάλο σπίτι το βραδάκι μαζεύεται η οικογένεια (παλαιού τύπου) στο σαλόνι να ανταλλάξει τα νέα της ημέρας, έτσι και στην Ύδρα, την ώρα που δύει ο ήλιος, μαζεύονται όλοι συν γυναιξί και τέκνοις στα καφέ τριγύρω από το λιμάνι. Και, αν περνάς από το Καμίνι και κάτι σου θυμίζει το κόκκινο κτίριο εκεί κοντά στις βαρκούλες... Ναι! Είναι η ταβέρνα του Γιακουμή, όπου τραγουδούσε η Μάρθα Καραγιάννη επάνω από τα κεφτεδάκια: «Ο άντρας που θα παντρευτώ θα είναι από σόι». Άλλοι παρομοιάζουν την πόλη σαν αμφιθέατρο, κάποια λένε ότι μοιάζει με πέταλο. Εμένα μου μοιάζει σαν μια αγκαλιά που σε καλωσορίζει και, όταν την αποχαιρετάς, θέλεις να αφήσεις πίσω σου καρδούλες και να γεμίσουν το κάθε της πλακόστρωτο σοκάκι. Οι επισημάνσεις μου για το νησί • Δεν τρέχει κανείς. Γιατί δεν υπάρχουν δρόμοι. • Όλοι γνωρίζουν ανά πάσα ώρα και στιγμή τι ώρα είναι και αν πέθανε κάποιος. Γιατί χτυπά το ρολόι του καμπαναριού. • Μέσα σε 1 ώρα έχεις κάνει τον γύρο του νησιού, αν είσαι ομιλητικός, έχεις γνωρίσει τουλάχιστον 5 άτομα, και έχεις κάνει και μια βουτιά σε κάποια από τις 6 παραλίες. • ΜΗ ΡΩΤΗΣΕΙΣ ΠΟΤΕ ΣΕ ΝΤΟΠΙΟ «τον ξέρεις τον τάδε;». Θα εισπράξεις μια λοξή ματιά, γιατί θα πιστέψει ότι τον ειρωνεύεσαι. Εδώ όλοι οι κάτοικοι του νησιού γνωρίζονται μεταξύ τους: από το σχολείο, από τα καταστήματα, από τη γειτονιά τους ή είναι απλά σόι. • Όλοι είχαν έναν παππού, μια γιαγιά, έναν ξάδερφο, έναν γείτονα που συμμετείχε στα γυρίσματα των ταινιών «Το παιδί και το δελφίνι», «Οι γαμπροί της ευτυχίας», «Το κορίτσι με τα μαύρα» και «Γοργόνες και μάγκες». Βιογραφικό 1965 Θεσσαλονίκη Αποφοίτησα από το Πειραματικό Σχολείο Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (1983). Μετά το πτυχίο στο Τμήμα Διοίκησης Επιχειρήσεων (1987), εργάστηκα για ένα σύντομο χρονικό διάστημα (1986-1987) ως συνοδός εδάφους στην τότε Ολυμπιακή Αεροπορία στο τότε αεροδρόμιο της Μίκρας Θεσσαλονίκης. 1988 Λονδίνο Με υποτροφία της τότε ΕΟΚ, μετακόμισα για μία δεκαετία στο Λονδίνο και εργάστηκα σε ελληνικό ναυτιλιακό γραφείο (Polembros shipping ltd / Λογιστήριο). 1998 Αθήνα Eπιστροφή στην Ελλάδα. Κι επειδή η στέρηση οδηγεί σε ακρότητες, αποφάσισα να γεμίσω τη ζωή μου με πολύ ήλιο, μιας και τόσο τον είχα στερηθεί στο Λονδίνο! Για μία δεκαετία ταξίδεψα σχεδόν στα δύο τρίτα των ελληνικών νησιών και συνεργάστηκα την καλοκαιρινή περίοδο με ξενοδοχειακές μονάδες, όπως το «Elounda Beach» στην Κρήτη (υπεύθυνη Δημοσίων Σχέσεων, 2001) και το «Santa Marina» στη Μύκονο (2006). Συνεργάστηκα εποχιακά για μία δεκαετία, ως συνοδός ταξιδιωτικών γκρουπ για ταξίδια σε όλα τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, με το ταξιδιωτικό γραφείο «ΜΑΝΟΣ ΤΟURS». 2008 Ύδρα Διεύθυνση ξενοδοχείου «ΥΔΡΑ». Το «8» είναι καθοριστικός αριθμός στη ζωή μου. Τα ξενοδοχείο όπου εργάζομαι βρίσκεται στην Π. Βούλγαρη 8 και έχει μόνο 8 δωμάτια!!!
