Όταν χιονίζει στην Αίγινα
Λευκές μέρες και νύχτες στην Αίγινα. Οι παλαιοί έχουν να διηγούνται και οι νεότεροι προσπαθούν να θυμηθούν, ενώ οι εικόνες από τον Γενάρη του 2017 ή του 2006 είναι ακόμα νωπές.
Του Γιώργου Μπήτρου
Σε τούτα τα νησιά, που στέκονται λες σα φύλακες της αττικής γης, έτοιμα να την προστατεύσουν από επιθέσεις κουρσάρων, η φύση είναι γλυκιά και ήρεμη. Ήσυχοι συνήθως και οι χειμώνες, με λίγο κρύο, μέτριους ανέμους και μπόλικο ήλιο. Και είναι θαύμα, όταν κάποιες χρονιές ο καιρός κάνει τη χάρη στον γερο-βοριά να ξεστρατίσει μέχρι τα χαμηλά βουνά της Αίγινας, του Πόρου και της Ύδρας, και να τα ασπρίσει με το χιόνι του. Να ’χουν κι αυτά, να μη ζηλεύουν τα αντικρινά ψηλά αδέλφια τους, της Πελοποννήσου. Και ο χιονιάς, σαν το αποφασίσει να επισκεφτεί την Αίγινα, κατεβαίνει πρώτα στο βουνό που οι αρχαίοι Αιγινήτες ονόμασαν Όρος, κι ας μην είναι τόσο αψηλό.
Εκεί επάνω, στο Όρος, σκεπάζει τις πέτρες του παλαιού ναού του Ελλάνιου Δία, παγώνει τις «σουβάλες», ασπρίζει τις στέγες στην Παχιοράχη και τον ανεμόμυλο στο Ανιτσαίο, και κατεβαίνει φουριόζος στον Κοντό. Σκαρφαλώνει στη βυζαντινή Χώρα, και τότε τα έρημα κι αλειτούργητα εκκλησάκια φοράνε τα άσπρα τους πρωτοχριστιανικά άμφια. Ζωντανεύουν οι μορφές των αγίων στους τοίχους κάθε εκκλησιάς κι αποζητούν τη φλόγα ενός αναμμένου καντηλιού. Παίρνει κι η «Αφαία» το λευκό μερτικό της, με τις κολόνες της να αστράφτουν στητές και περήφανες μέσα στα χιονισμένα πεύκα του δάσους του Μεσαγρού.
Ξαφνιασμένα κι άμαθα στο χιόνι, τα ζωντανά στο Σφεντούρι αποζητούν το μαντρί τους κι οι άνθρωποι του βουνού φουντώνουν τα χειροποίητα τζάκια τους. Στα πέτρινα φουρνάκια στριμώχνονται ξύλα από κλαδέματα ελιάς, που γρήγορα φουντώνουν και χαρίζουν ορμή και σβελτάδα στη φωτιά. Κι αν ο χιονιάς επιμείνει, τότε κατηφορίζει στα χαμηλά του νησιού, σε στέγες και καμπαναριά στον Ασώματο, στο Βαθύ και στην Κυψέλη. Τότε, η γυμνή φιστικιά ντύνεται στα λευκά και φαντάζει σα νυφούλα μέσα στο καταχείμωνο, δίπλα στη φουριόζα αμυγδαλιά, που ανθίζει από τον Γενάρη. Απροετοίμαστοι, οι κάτοικοι της πόλης και της ενδοχώρας μπαίνουν σε αυτοκίνητα, ανεβαίνουν σε μηχανές και ανηφορίζουν στη Χρυσολεόντισσα και στο Όρος, να γιορτάσουν τον ερχομό του χιονιά, που σπάνια σκορπά τις νιφάδες του στα μέρη μας.
Είναι καλοδεχούμενο το χιόνι σε τούτα τα νησιά. Ο ερχομός του φέρνει χαρά και γαλήνη στις καρδιές. Μαλακώνει τις ψυχές και τις ηρεμεί. Μια σπάνια ευλογία. Εικόνες μοναδικές και σπάνιες, που αποτυπώνουν το μεγαλείο και την αρχοντιά της φύσης, που, όσο κι αν την πληγώνουμε, εκείνη σα μάνα ξεχνά, συγχωρεί και γιατρεύει τις πληγές που εμείς της ανοίξαμε. Λευκές μέρες και νύχτες στην Αίγινα. Οι παλαιοί έχουν να διηγούνται για τον άγριο χειμώνα με τον χιονιά του ’41. Οι νεότεροι προσπαθούν να θυμηθούν τις χρονιές που η Αίγινα ντύθηκε στα λευκά. Εμείς έχουμε νωπές ακόμα τις εικόνες από τον Γενάρη του 2017 ή του 2006. Ιδιαίτερα από το 2017, που σε μερικά σημεία το χιόνι σκέπασε και τις βάρκες μέσα στο λιμάνι της Αίγινας, και μικροί και μεγάλοι έσπευσαν να στήσουν χιονάνθρωπους σε δρόμους και σε οροφές αυτοκινήτων. Γιατί, όταν χιονίζει στην Αίγινα, το χιόνι δεν κρατά πολύ. Λιώνει γρήγορα και μας αφήνει με τη γλυκύτητα της προσμονής της επόμενης φοράς.
