Κοσμήματα, έργα τέχνης

Η Εριφύλη Κανίνια - Δημοπούλου μιλάει για το πάθος της με τα λαϊκά κοσμήματα και την αγάπη της για την Αίγινα. Της Σίλας Αλεξίου. Φωτό: Κατερίνα Λεούση Μια επίσκεψη στο Μουσείο Μπενάκη αποτέλεσε το έναυσμα. Και ... «έγινε η σπίθα πυρκαγιά». Στη θέα των κοσμημάτων λαϊκής τέχνης η νεαρή φοιτήτρια της Φιλοσοφικής ένιωσε για πρώτη φορά το πάθος που κρυβόταν μέσα της. «Παθιάστηκα με τα λαϊκά κοσμήματα και άρχισα να κάνω συλλογή, βραχιολιών κυρίως» λέει στο SM η Εριφύλη Κανίνια- Δημοπούλου, η οποία δεν εγκατέλειψε τη Φιλοσοφική για χάρη του χόμπι της. Παράλληλα με τις σπουδές της, που συνεχίστηκαν στο Παρίσι, στη Σχολή του Λούβρου (Μουσειολογία και Ιστορία της Τέχνης) και στη Σορβόνη, όπου έκανε μεταπτυχιακό για τους Γάλλους περιηγητές στην Ελλάδα τον 18ο αιώνα, «υπηρέτησε» την τέχνη του κοσμήματος με απόλυτο σεβασμό στην ιστορία του. «Όλα τα οφείλω στην καθηγήτρια της Λαογραφίας Κατερίνα Κορρέ, που μας πήγε τότε επίσκεψη στο Μουσείο Μπενάκη και μας έδειξε τα λαϊκά κοσμήματα. Όταν αργότερα βρέθηκα στο Λούβρο, το πάθος μου για το κόσμημα προκάλεσε και το δικό τους ενδιαφέρον. Τότε ήταν που γνώρισα μια σπουδαία Ελληνίδα, τη Μαρίνα Αθανασίου, η οποία συνεργαζόταν με τους μεγάλους οίκους μόδας Lanvin και Patou. Άρχισα να τη βοηθάω στα διάφορα που τους έφτιαχνε, και έτσι κατέληξα να συνεργάζομαι κι εγώ μαζί τους »μας διηγείται η Εριφύλη. Πίσω στην Αθήνα εκτελεί ένα εκπαιδευτικό πρόγραμμα στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης, ενώ λίγο αργότερα λαμβάνει μέρος στον διαγωνισμό για τη δημιουργία του Μουσείου του Θέρισου, στα Χανιά. «Πήρα τη δουλειά, έτρεξα και μάζεψα υλικό και στήθηκε το μουσείο. Μετά μπήκα στο υπουργείο Πολιτισμού και εργάστηκα στην Εθνική Πινακοθήκη, όπου είχε πραγματικά μεγάλο ενδιαφέρον »θυμάται. Ο δρόμος της όμως οδηγούσε στην Αίγινα. Η Εριφύλη Κανίνια ανέλαβε τη δημιουργία του Αρχαιολογικού Μουσείου Αίγινας και η επί μακρόν παραμονή της είχε ως αποτέλεσμα να γίνει σχεδόν Αιγινήτισσα, αφού τότε γνώρισε τον μετέπειτα σύζυγό της, τον Αλέξη Δημόπουλο, έναν από τους διακεκριμένους επιχειρηματίες του νησιού. Συγχρόνως απέκτησε στενές σχέσεις με τους εγκατεστημένους στην Αίγινα μεγάλους δασκάλους της Τέχνης, ενώ ανέλαβε και διεκπεραίωσε την καταγραφή των έργων του Νίκου Νικολάου. Το κόσμημα ωστόσο παρέμενε το μεγάλο της πάθος. «Επί τέσσερα χρόνια πήρα μαθήματα μικρογλυπτικής. Η Ειρήνη Βουρλούμη, με τα κοσμήματά της, αποτέλεσε για μένα μεγάλη πηγή έμπνευσης, όπως και η Μαρουλίνα στη Μύκονο, η κόρη της οποίας μου χάρισε όλα της τα υλικά. Στο μεταξύ, εγώ άρχισα να συλλέγω κουμπιά και κοσμήματα από τα παλαιοπωλεία. Έκανα συλλογή, την οποία πολλοί φίλοι και γνωστοί εμπλούτιζαν με διάφορα αντικείμενα που είχαν στο σπίτι τους ». Τα αγαπημένα υλικά της Εριφύλης είναι το ασήμι, οι πέτρες και το πλεξιγκλάς. «Μου αρέσει να αναμειγνύω το παλιό με το καινούργιο» μας λέει, δείχνοντάς μας τα κοσμήματα και τα αντικείμενα της συλλογής της, την οποία εξέθεσε φέτος το καλοκαίρι στο Λαογραφικό Μουσείο της Αίγινας, στο πλαίσιο του καθιερωμένου μπαζάρ που πραγματοποιείται κάθε χρόνο από τον Σύλλογο Φίλων του Λαογραφικού για την οικονομική του ενίσχυση. Τα μοναδικής έμπνευσης δημιουργήματα της Εριφύλης εκτίθενται στο Μουσείο Λαϊκής Τέχνης στην Αθήνα. Ο σεβασμός στην παράδοση και η πρωτοτυπία αποτελούν τα χαρακτηριστικά της συλλογής της. Τα κοσμήματά της, όπως και όλα τα αντικείμενα που κατασκευάζει, εντυπωσιακά και διακριτικά ταυτόχρονα, κατατάσσονται χωρίς υπερβολή στα έργα τέχνης. Η υψηλή αισθητική της άλλωστε, καθώς και η τριβή της με τον αρχαίο πολιτισμό, που αποτελεί την κύρια ενασχόλησή της, δεν θα μπορούσαν να έχουν διαφορετικό αποτέλεσμα ... Οι δραστηριότητές της άλλωστε δεν περιορίζονται στη μουσειολογία και στα κοσμήματα. Η Εριφύλη Κανίνια, εμπνευσμένη και από την άλλοτε καθηγήτριά της, την εξαίρετη Αιγινήτισσα ιστορικό Γεωργία Κουλικούρδη, αγαπάει και βοηθάει ό, τι κινείται στην Αίγινα. Το Διεθνές Μουσικό Φεστιβάλ Αίγινας, τα συσσίτια του Λεουσείου Ιδρύματος, το Λαογραφικό Μουσείο. «Οι ρίζες των φιστικιών είναι οι ρίζες των παιδιών μου. Της Αφαίαςκαι του Αλέξανδρου »λέει συγκινημένη.