Στον Ηλεκτρικό Σταθµό του Πειραιά…
Κατεβαίνεις στην καρδιά του λιµανιού. Στον Ηλεκτρικό Σταθµό, το «Σιδερένιο Ποτάµι», που εδώ και πάνω από έναν αιώνα συνδέει τον Πειραιά µε την Αθήνα.
Αφήνεις πίσω σου το περίεργο τριτοκοσµικό µείγµα µιας πλατείας, της Πλατείας Οδησσού, µε τους πλανόδιους και τη βρόµικη φουτουριστική γέφυρα µε τις κυλιόµενες σκάλες που δεν λειτουργούν, ενώ το επιβλητικό κτίριο του Εµπορικού Βιοµηχανικού Επιµελητηρίου Πειραιώς (ΕΒΕΠ) δεσπόζει, «συνοµιλώντας» –όπως λένε οι αρχιτέκτονες– µε το επίσης εντυπωσιακό κτίριο του Σταθµού. Όπως βλέπεις το κτίριο του ΕΒΕΠ, το «στρατηγείο» της οικονοµικής δύναµης (ή όσης έχει εναποµείνει τέλος πάντων) του Πειραιά, µε την πλάτη στη θάλασσα, διακρίνεις στο ισόγειό του αριστερά το υποκατάστηµα της Πανκρήτιας Τράπεζας – αναδυόµενη τράπεζα, κατά το οικονοµικό ρεπορτάζ, αλλά αυτό δεν έχει τόση σηµασία.
Πίσω σου το λιµάνι, η πηγή πλούτου για τον Πειραιά, αριστερά σου ο ΗΣΑΠ, η βασική σύνδεση µε την Αθήνα, µπροστά σου το µέγαρο-σύµβολο συσσώρευσης αυτού του πλούτου, το ΕΒΕΠ. Κάνεις λίγο αριστερά και αµέσως µετά δεξιά. Οδός Αλιπέδου, και όλα αλλάζουν. αρρείς ένα µονοπάτι στην άκρη της πόλης, έτσι που στη συνέχεια του εντυπωσιακού κτιρίου όπου στεγάζειται ο Ηλεκτρικός Σταθµός ένας ψηλός µαντρότοιχος φράζει το άνοιγµα της πόλης και της αγοράς, λες και «σκάει» εκεί πάνω. Οδός Αλιπέδου.
Παράλληλη στις γραµµές από την Πλατεία Οδησσού µέχρι πάνω, την Πλατεία πποδαµείας. Αριστερά, ανεβαίνοντας, είναι ο τοίχος-µαντρότοιχος, η κοίτη του «σιδερένιου ποταµού». εξιά βλέπεις κτίρια, και στα ισόγειά τους όσα µικροµάγαζα επιβίωσαν από δύο δεκαετίες σφύζουσας οικονοµικής ανάπτυξης. Οι φτωχοδιάβολοι του 50 και του 0 κάπου εδώ θα είχαν στριµωχτεί, φτιάχνοντας εργαστήρια και αποθήκες ψιλικών ή και άλλων ειδών, που έφεραν τη χώρα και την πόλη στα εντυπωσιακά επίπεδα οικονοµικής ανάπτυξης του 0 και του 0, πριν ολοκληρώσουν τον συγκεκριµένο οικονοµικό ρόλο τους.
Τις Κυριακές το παζάρι ανοίγεται και φτάνει µέχρι εδώ. Μια άλλη ζωή υπάρχει στην Αλιπέδου. Τις άλλες µέρες, τις καθηµερινές, η οδός, το όνοµα της οποίας παραπέµπει στους ιστορικούς χρόνους που ο Πειραιάς ήταν ακόµη νησί, δείχνει να ψυχορραγεί. Ένα έρηµο µονοπάτι στην άκρη της πόλης. Κλειστά µαγαζιά, έρηµα κτίρια, είδη αλιείας και κιγκαλερίας να προσπαθούν να ανασάνουν, δύο ιστορικά καταστήµατα µουσικών οργάνων, του Σιντζαρίδη και του Τσαλικιάν. Ειδικά το τελευταίο στεγάζεται στο ισόγειο ενός κτιρίου που κά
ποτε είχε µεγαλύτερες φιλοδοξίες. Ανεβαίνοντας δεξιά, η Κέκροπος και, αµέσως µετά, η ωκίωνος βγάζουν προς τη Γούναρη και την αγορά του Πειραιά, που ακόµη δείχνει πως χτυπάει η καρδιά της. Πριν φτάσεις στου Τσαλικιάν, ψηλά προς την πποδαµείας, σχεδόν απέναντι από τη ωκίωνος, οι σκάλες µιας γέφυρας, που περνάει πάνω από το «σιδερένιο ποτάµι» του Ηλεκτρικού, σε καλούν να τις ανέβεις. Να σε οδηγήσουν σε µια άλλη, κρυµµένη αυλή, πίσω από το µονοπάτι στην άκρη της πόλης. σως, αν σταθείς προς την Αλιπέδου, ψηλά στη γέφυρα αυτή, να δεις σαν από µια ασπρόµαυρη ταινία του 50 το κοντραµπάντο της εποχής.
Οι πρωταγωνιστές λίγο αλλάζουν, αλλά το σενάριο µένει το ίδιο. Ένας ξεπεσµένος, ή στα όρια της φτώχειας, Πειραιώτης θα έλθει µε το µηχανάκι του να αγοράσει λαθραία και, συνεπώς, φθηνότερα τσιγάρα. Ο πωλητής και ο τσιλιαδόρος συνεργός του πάνω στη γέφυρα είναι µάλλον Πακιστανοί, αλλά αυτό µικρή σηµασία έχει. Όπως άλλωστε µικρή σηµασία έχει και το γεγονός ότι, περνώντας από τη γέφυρα πάνω από το «ποτάµι» του Ηλεκτρικού και βγαίνοντας προς την άλλη πλευρά, προς την Κόνωνος, το µόνο που ακούς είναι το τρένο κάτω από τα πόδια σου. Έτσι κι αλλιώς, περπατώντας στην Αλιπέδου νιώθεις σαν να έχει παγώσει ο χρόνος. Και θέλεις πού και πού αυτό το ακαθόριστο «γκραπ-γκραπ, γκραπ-γκραπ» του Ηλεκτρικού να σε ξυπνά και να σου θυµίζει ότι περπατάς στον Πειραιά του 21ου αιώνα.
Αναγνώστης Κέντρος Αναδημοσίευση από το portnet.gr .
