Ο Παναγιώτης (Τάκης για τους φίλους του) Δέγλερης δεν είναι μόνο ένας καταξιωμένος δικηγόρος και ενεργός πολίτης του Πειραιά, που έχει αφήσει το στίγμα του στην πόλη, αλλά επιπλέον έχει να επιδείξει ένα πλούσιο συγγραφικό έργο. Σε λίγες μέρες κυκλοφορεί από τις εκδόσεις "Σάκκουλα" το τελευταίο βιβλίο (11ο στη σειρά!) με τον απόλυτο εύγλωττο τίτλο: «Η προβληματική στέγαση της Δικαιοσύνης στον Πειραιά – Η ομόφωνη άρνηση των Πειραιωτών στη μεταφορά των Δικαστηρίων εκτός πόλης – Η δικαστική μάχη στο ΣτΕ (2013 – 2015)».
Το Portnet εξασφάλισε και προδημοσιεύει σήμερα τον πρόλογο του βιβλίου που υπογράφει η καθηγήτρια Νομικής Αθηνών, Γλυκερία Π. Σιούτη:
Η μετεγκατάσταση των κτιρίων των δικαστηρίων ως αγώνας για την ψυχή της πόλης του Πειραιά
Ένα πραγματικό γεγονός : Η αιφνίδια κρατική απόφαση μεταφοράς των δικαστηρίων του Πειραιά εκτός της πόλης. Η πεισματική κοινωνική αντανακλαστική αντίδραση : η ομόθυμη συλλογική εναντίωση όλων των θεσμικών και κοινωνικών φορέων και πολιτών. Ένας επιτυχής δικαστικός αγώνας : η δικαίωση στο Συμβούλιο της Επικρατείας. Αυτό είναι το υλικό για την καινούργια μελέτη του Τάκη Δέγλερη, που αυτή τη φορά δεν εκφράζεται μόνον ως έγκριτος δημοσιολόγος ή ως μελετηρός ακαδημαϊκός δάσκαλος αλλά επιχειρεί επιπλέον μια κοινωνιολογική προσέγγιση και ανάλυση της σχέσης ανθρώπου και πόλης.
Με εμφανή ζέση και πάθος, ο συγγραφέας ανατρέχει στην ιστορική συγκρότηση της πόλης του Πειραιά, στη διαμόρφωση της ισχυρής τοπικής συνείδησης της και στη διεκδίκηση της αυτονομίας της, ιδίως έναντι της πόλης των Αθηνών. Σε αυτό το πλαίσιο, εντάσσει την αστική οργάνωση του δημόσιου χώρου και υπογραμμίζει τη σημασία της λειτουργίας των θεσμών της και συγκεκριμένα των δικαστηρίων στο κέντρο της. Ανατρέχει στην αξία του ιεραρχημένου χώρου κατά το Ιπποδάμειο ρυμοτομικό σύστημα, με βάση το οποίο είναι σχεδιασμένη η πόλη του Πειραιά , στο οποίο προέχει ο εξορθολογισμός της κοινωνικής οργάνωσης της πόλης και η ευκολία προσπέλασης των δημόσιων χώρων της, μεταξύ των οποίων τα δικαστήρια κατέχουν μια προέχουσα θέση.
Το ακόμη πιο ενδιαφέρον είναι ότι συνδέει την προβληματική αυτή με την δημοκρατική άσκηση της εξουσίας, με βάση το σκεπτικό ότι μόνον σε έναν εύκολα προσπελάσιμο, κεντροβαρικό δημόσιο χώρο, πόσω μάλλον στον χώρο οπου απονέμεται η δικαιοσύνη, μπορεί το σύνολο των πολιτών να εκφραστεί με ισότητα και δημοκρατία.
Κατά πολύ εύστοχο τρόπο, ο συγγραφέας εισάγει τον αναγνώστη του στο πλαίσιο της προβληματικής του, ανατρέχοντας διεξοδικά σε αυτό που αποκαλεί περιπέτεια της στέγασης της Δικαιοσύνης στη σύγχρονη πόλη του Πειραιά. Εκκινεί από το 1918, με την ίδρυση των πρώτων δικαστηρίων και στη συνέχεια εντοπίζει τον κορμό της έρευνας και ανάλυσης του στην απόφαση μεταφοράς των δικαστηρίων εκτός της πόλης, το 2013, στο κτίριο των πρώην καπναποθηκών Κεράνη. Με νομική ακριβολογία αλλά και γλαφυρότητα, η οποία ηθελημένα δεν αφήνει απέξω τον μη νομικό αναγνώστη, διεκτραγωγείται το χρονικό αυτής της απόπειρας μετεγκατάστασης και απομάκρυνσης των δικαστηρίων από το κέντρο της πόλης του Πειραιά, το οποίο η συλλογική συνείδηση της πόλης αντιμετώπισε ως πλήγμα στην ανεξαρτησία και ορθολογική λειτουργία της και τελικώς αποσόβησε, με την οριστική δικαστική νίκη της το 2015 στο Συμβούλιο της Επικρατείας.
Ο συγγραφέας αναλύει διεξοδικά τα ενδιαφέροντα νομικά ζητήματα του δικαστικού αγώνα, που οδήγησε στην ματαίωση της μετεγκατάστασης των δικαστηρίων, λόγω σοβαρών πλημμελειών στην περιβαλλοντική αδειοδότηση τους. Σε αυτό το εκτενές τμήμα της μελέτης του γίνεται αυστηρά νομικός επιστήμονας, παραθέτοντας και αναλύοντας όλα τα επιμέρους σημαντικά σημεία της δικαστικής αυτής διαμάχης, την οποία υπηρέτησε και έφερε σε ευτυχές πέρας συγχρόνως ως διάδικος και ως νομικός υπερασπιστής της πόλης του.
Το ζήτημα βεβαίως της μετεγκατάστασης των δικαστηρίων του Πειραιά παραμένει ανοιχτό και ζέον. Οι χώροι, όπου σήμερα απονέμεται η Δικαιοσύνη στον Πειραιά, όχι μόνον δεν ανταποκρίνονται στην προβληματική που αναπτύσσει ο συγγραφέας, όχι μόνον δεν εκφράζουν και δεν υπηρετούν την ορθολογική λειτουργία μιας δημοκρατικής πόλης αλλά αφενός απάδουν στην ιερότητα της απονομής της Δικαιοσύνης και στην αξιοπρέπεια των λειτουργών της και αφετέρου δεν βοηθούν τους πολίτες και γενικά τα άτομα να κατανοήσουν και να σεβαστούν την βαρύτητα της δικαστικής κρίσης.
Η μεγάλη συνεισφορά αυτής της μελέτης του Τάκη Δέγλερη είναι, κατά την άποψη μου, διπλή : αφενός, έχει αναδείξει τη σημασία της επιλογής του χώρου ίδρυσης των Δικαστηρίων γενικά και αφετέρου, ειδικότερα, έχει καταστήσει αναντίρρητη την ανάγκη προσεκτικού σχεδιασμού και λήψης υπόψιν της συλλογικής επιθυμίας της πόλης του Πειραιά για την μετεγκατάσταση και στέγαση των δικαστηρίων της.
Μέσα από τις γραμμές αυτού του βιβλίου, και πέρα από τη νομική εμβρίθεια του συγγραφέα του, εικονογραφείται η ανάλυση της μελέτης «Πόλη και Ψυχή» του Γκέοργκ Ζίμμελ : αναδύεται η παθιασμένη αξίωση της πόλης του Πειραιά αλλά και ατομικά των πολιτών της να διατηρήσουν την ατομικότητα τους απέναντι στις συνθλιπτικές δυνάμεις του κράτους, της ευρύτερης κοινωνίας και της καθημερινότητας και να επιβεβαιώσουν την προσωπικότητα τους, μέσα στις διαστάσεις της σύγχρονης πόλης. Αναδεικνύεται έτσι η πόλη και μάλιστα η μεγαλούπολη, γιατί αυτό είναι η πόλη- κύριο λιμάνι της χώρας, ως το αυθεντικό πεδίο του πολιτισμού , το οποίο ο άνθρωπος επικαλείται για να διασώσει τη μοναδικότητα και τον πιο προσωπικό του πυρήνα.
Τις επόμενες ημέρες το Portnet θα έχει την τιμή να φιλοξενήσει εκτενή προδημοσίευση από τη επιστημονική και πολύ συγκροτημένη νέα δουλειά του Παναγιώτη Δέγλερη που έχει αποδείξει με την πολιτεία του, ότι -αν μη τι άλλο;- τολμά!
Καλοτάξιδο!
ΠΗΓΗ; portnet.gr
