Ραδιόφωνο - Ένας παλιός καλός φίλος...

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ραδιοφώνου στις 13 Φεβρουαρίου, δημοσιεύουμε το χρονογράφημα του Νίκου Σάνση αφιερωμένο στην μαγική αυτή συσκευή. Κάθομαι στην πολυθρόνα έχοντας απέναντι μου ένα παλιό φίλο. Έναν φίλο που έρχεται από πολλές 10ετίες πίσω. Τον βλέπω, με βλέπει, μου μιλά και μου τραγουδάει. Δεν είναι ζωντανό ον. Άψυχο είναι. Και όμως πάντα πρόσχαρο να με συντροφεύει στα δύσκολα, να με ξεκουράσει στα εύκολα. Το όνομα του; Μα τι άλλο; Ραδιόφωνο. Όταν ήμουν στο δημοτικό σχολείο, ο πατέρας ενός συμμαθητή μου, του Νίκου Χαριτάκη δούλευε στο τότε ΕΙΡ. Αποφασίστηκε λοιπόν να πάμε μια Κυριακή να επισκεφτούμε τους χώρους του τότε σπιτιού του, εκεί στο υπόγειο κάτω από το Ζάππειο, και να παρακολουθήσουμε μια ζωντανή εκπομπή. Με τα μικρά μας μυαλά εντυπωσιαστήκαμε. Κόσμος, μικρόφωνα, μουσικές με ατάκες, κονσόλες με κουμπιά, άνθρωποι με ακουστικά, πίσω από τζαμαρίες άκουγαν και... έβλεπαν. Το ένα πάνω στο άλλο. Παρατηρούσα από πού έβγαιναν όλοι αυτοί οι ήχοι. Ήχοι με τους οποίους μεγάλωσε η γενιά μου. Βράδια με μουσικές τότε εκπομπές, με θεατρικά έργα, στο θέατρο της Δευτέρας, η Κυριακή βράδυ. Καταπληκτική η εκπομπή αφιέρωμα Το θέατρο στο μικρόφωνο του Αχιλλέα Μαμάκη, άκουγε σιωπηλή η οικογένεια σαν σε μυσταγωγία κάθε Κυριακή καθισμένη στο τραπέζι τρώγοντας. Οι μουσικές εκπομπές της Κολούμπια. Οι νεανικές μουσικές εκπομπές του Μαστοράκη Τρίτη και Πέμπτη 10η ωρα βράδυ. Οι ειδήσεις των εννέα το βράδυ. Τα ποδοσφαιρικά ματς της Κυριακής με εκφωνητή – ποιον άλλο?- τον Μιχάλη Γιαννακάκο και αργότερα τον συγγραφέα Νίκο Φώσκολο. Τέτοιο πάθος είχε. Ονειρεμένες στιγμές. Κάθε Πέμπτη βράδυ ο Τζων Γκρηκ με αστυνομικές ιστορίες και ήχους που σου σηκωνότανε η τρίχα. Πρωταγωνιστής ο αξέχαστος Λιάκος Χριστογιαννόπουλος. Το Γ΄ πρόγραμμα με την κλασσική μουσική και αργότερα ηχητική πανδαισία στα χέρια του Μάνου Χατζιδάκι. Το ραδιόφωνο πρώτο και στις δραματικές στιγμές , για την πατρίδα. Το 1940 με το δραματικό μήνυμα το πρωί της 28ης Οκτωβρίου. Το 1973 στο Πολυτεχνείο με τις φωνές της Δαμανάκη και του Παπαχρήστου, που σε έκαναν να ανατριχιάζεις από την έπαρση και την αγωνία με εκείνο το αλησμόνητο βράδυ του Νοεμβρίου. Εδώ πολυτεχνείο, εδώ πολυτεχνείο. Μα και πόσα ακόμα άλλα μπορεί να θυμηθεί κανείς. Τα χρόνια περνούν και φτάνουμε στις μέρες μας. Το ραδιόφωνο με τα ερτζιανά ακόμα βασιλεύει, παράλληλα βέβαια με την πρώτη εξαδέλφη του την τηλεόραση. Και μάλιστα αν οι σταθμοί τότε ήσαν 4, σήμερα φθάνουν τους πάνω από 30. Άλλοι ψυχαγωγικοί άλλοι ενημερωτικοί άλλοι ανάμικτοι. Αλλά όλοι με ένα χαρακτηριστικό. Την ζωντάνια την αμεσότητα για τον ακροατή. Το μικρό τρανζιστοράκι ή το walkman στο αυτί κάθε πονεμένου στα νοσοκομεία. Το τρανζιστοράκι στο αυτί του κουμπάρου και συμφοιτητή Βασίλη, που έφυγε πριν 2 χρόνια παρέα του μέχρι την στιγμή που πέρασε τον Αχέροντα. Κολλημένο στο Δεύτερο Πρόγραμμα. Και ξαφνικά πριν 4 χρόνια μου έτυχε η μεγάλη στιγμή να γνωρίσω και πάλι το ραδιόφωνο από τον εσωτερικό του κόσμο. Μα και όχι μόνο να τον γνωρίσω, αλλά με ένα δημοσιογράφο και φίλο, με προσκάλεσε να συμμετάσχω μαζί του και να κάνω εκπομπή. Ναι στον παλιό αυτό γεμάτο αναμνήσεις χώρο έκανα πρόγραμμα με μουσική. Και όχι μια φορά, ούτε δύο, αλλά ακόμα πιο πολλές. Με αφιερώματα και αναμνήσεις. Όταν έβγαινα από τα στούντιο νόμιζα ότι είχα επιτελέσει κοινωνικό έργο και έμοιαζα σαν χαμένος, ζαλισμένος, αλλά φανερά γοητευμένος. Τελείως αναγεννημένος. Το ραδιόφωνο σήμερα ακόμα είναι πιο διαδεδομένο. Πιο ωραίος μέσα από τα fm του. Με καθαρό ήχο, με ωραία μουσική, με ρεπορτάζ δυναμικό και γεμάτο ζεστασιά. Και ακόμα φίλος στα πρωινά στο αυτοκίνητο. Απόγευμα στην εξοχή. Τα βράδια με ένα ουίσκι στο χέρι και κλειστά τα μάτια. Παρέα τα κρύα βράδια των Κυριακών του χειμώνα και δεν θυμάμαι που αλλού να πρωτοαναφέρω. Μπράβο λοιπόν σ αυτούς που το υπηρετούν, εργάζονται και κοπιάζουν γιατί προσφέρουν λειτούργημα για τον άνθρωπο και την κοινωνία γενικότερα.