«Βιαστής είναι» και σε συναυλία του Θανάση Παπακωνσταντίνου
Μεγαλώνει το κύμα οργής για την αποφυλάκιση του Δημήτρη Λιγνάδη.
Στο Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας αλλά και στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου σηκώθηκε πανό με την λέξη «Βιαστής» με σαφή αναφορά στον Δημήτρη Λιγνάδη.
Το ίδιο πανό ανέβηκε και στη συναυλία του Θανάση Παπακωνσταντίνου που πραγματοποιήθηκε το βράδυ της Δευτέρας (18/7) στο Κατράκειο Θέατρο.
Αφού σηκώθηκε το πανό ο τραγουδιστής Θανάσης Παπακωνσταντίνου θέλησε να πάρει θέση και να στείλει το δικό του μήνυμα για την υπόθεση.
«Προτιμώ να πω εγώ ο ίδιος κάποια πράγματα και να πάρω και την ευθύνη αυτών που λέω. Πράγματι αυτό που συμβαίνει είναι τραγικό. Το χειρότερο πράγμα που μας συμβαίνει, πέρα από το ότι έχουμε ένα καθεστώς που μας πατάει κάτω, ή που να νιώθουμε ότι πατάμε οι ίδιοι τον εαυτό μας με τα πόδια μας, είναι ότι η δικαιοσύνη πέρα από ταξική που ήταν πάντα κατά την γνώμη μου, είναι πλέον και τοξική, βαριά τοξική αν και υπάρχουν εξαιρέσεις», είπε αρχικά από τη σκηνή.
Και πρόσθεσε: «Υπήρχαν περιπτώσεις στο παρελθόν που πραγματικά κάποιοι δικαστές ήταν, κατά τη γνώμη μου, το πιο προοδευτικό κομμάτι του ελληνικού λαού. Ας πούμε κάποια στιγμή το 5ο τμήμα του Συμβουλίου της Επικρατείας ήταν συνεχώς πολιορκημένο από νόμους που έρχονταν να καταστρέψουν το περιβάλλον και αυτοί κράτησαν πολύ δυνατή και προοδευτική στάση απέναντι σε όλη αυτή τη λαίλαπα».
«Ρώτησα μία φίλη μου που ήταν δικαστικός πώς γίνεται αυτοί να κρατάνε μία τέτοια στάση και μου είπε πως οι περισσότεροι από αυτούς που ήταν τότε στο 5ο τμήμα του Συμβουλίου της Επικρατείας είχαν σπουδάσει στη Γαλλία και ήταν μέσα στο Μάη του ’68. Τι θέλω να πω… Υπάρχει τώρα μία μεγάλη τοξικότητα και βλέπουμε συστημικούς τύπους σαν τον Λιγνάδη, σαν τον τύπο που σκότωσε τον Ζακ, σαν τον Κορκονέα, να πέφτουν στα πούπουλα, κατά κάποιον τρόπο και βλέπουμε και αντισυστημικούς φτωχοδιάβολους σαν τον Μιχαηλίδη, σαν τον Καλαΐτζή και ακόμα άλλους, μετανάστες, πρόσφυγες, που επειδή δεν υπάρχουν κοινωνικές ομάδες να τους υποστηρίξουν, υφίστανται την κρατική καταστολή, της δικαιοσύνης, όχι τον ήλιο τον νοητό που περιμένουμε, τον ήλιο τον ανόητο, που υπάρχει αυτή τη στιγμή», κατέληξε.
