Βαρκάδα τον Αύγουστο (φωτογραφίες)
Τα χρόνια που έφυγαν πήραν μαζί τους και τον ρομαντισμό της βαρκάδας ή το παιχνίδι μαζί της την ώρα του μπάνιου. Χάθηκαν οι βαρκάρηδες και οι βάρκες τους, μας λείψανε τα κουπιά και εξαφανίστηκε ο ρυθμός τους.
Γράφει ο Γιάννης Μητσόπουλος
Ατέλειωτος παιδικός πόθος ήταν να τραβήξουμε τη βάρκα από το σκοινί για να μπούμε μέσα. Η βάρκα της παιδικής μας εποχής, που σου έταζε βόλτες και ταξίδια, κι εκείνη την απερίγραπτη ευχαρίστηση να σκύβεις να κοιτάς την ξυλογραμμή της πλώρης, να... σκίζει το νερό και να... φτιάχνει κύμα.
[caption id="attachment_28208" align="alignnone" width="628"] Πόζες για τον φωτογράφο στην πλώρη του ψαροκαΊκου στο χωριό Κοιλάδα. Στο βάθος το βραχώδες νησί που σήμερα ανήκει σε Έλληνα εφοπλιστή και είναι κατάφυτο.[/caption]
[caption id="attachment_28205" align="alignnone" width="418"] Χαμόγελο με το καλό φουστάνι και το άσπρο γοβάκι.[/caption]
Κατοπινό νεανικό όνειρο, να ξεμοναχιάσεις την κοπελιά σου σε μια βάρκα μέσα –όπου, και να φωνάξει, δεν θα μπορέσει κανείς να την ακούσει–, για να της εξομολογηθείς τον έρωτά σου. Αγαπημένο θέμα και της λογοτεχνίας, όπως η περίφημη καλοκαιρινή βαρκάδα όπου είπε το «σ’ αγαπώ» η ηρωίδα του Γρηγορίου Ξενόπουλου, Στέλλα Βιολάντη.
[caption id="attachment_28209" align="alignnone" width="628"] Η βαρκάδα στο μπάνιο έχει τη δική της χάρη.[/caption]
Ρομαντικές βαρκάδες τάζανε παλιά οι ερωτευμένοι στις κοπελιές τους τον Αύγουστο με το γεμάτο φεγγάρι στο Τουρκολίμανο. Εκεί υπήρχαν οι βαρκάρηδες, που σε παίρνανε με τα κουπιά κι ανοίγονταν έξω από το λιμάνι, για να απολαύσει το ζευγαράκι το βραδινό λίκνισμα στα νερά του Σαρωνικού.
[caption id="attachment_28210" align="alignnone" width="628"] μπαίνοντας στο καϊκι για εκδρομή.[/caption]
Βαρκάρηδες για βόλτα υπήρχαν και σε άλλα λιμανάκια του Αργοσαρωνικού, στην Αίγινα, στον Πόρο και αλλού… Όλες οι βάρκες με κουπιά. Τότε βάρκες δεν είχαν αυτοί με τα λεφτά.
Βάρκες ήταν οι ψαροπούλες, βάρκα είχε κανένας ιδιοκτήτης παραλιακής ταβέρνας, κανένας μερακλής συνταξιούχος, που ήτανε και μισός ψαράς, και φυσικά οι βαρκάρηδες. Ξύλινη βάρκα με κουπιά στα παραλιακά μέρη καμιά φορά μπορούσε κανείς να νοικιάσει από ντόπιους, που τις περισσότερες φορές ήταν μικροψαράδες.
Άσε τα καΐκια... Αυτά ήταν, πράγματι, περιουσίες μεγαλοψαράδων ή μεταφορικά αγαθών για τα νησιά. Στην περιοχή της Ερμιονίδας τη δεκαετία του ’60 όσοι είχανε καΐκια ήτανε καπεταναίοι και όσοι είχανε βάρκες ζούσανε από αυτές. Στα παραθαλάσσια μέρη, όπως ήταν η Ερμιόνη, η Κοιλάδα και το Πόρτο Χέλι, όμως ήτανε πολλές οι βάρκες. Κι εκεί ήτανε μόνιμη η προσδοκία από γυναίκες και παιδιά για μια βαρκάδα τον Αύγουστο.
Το ανέβασμα στη βάρκα, όπως αποκαλύπτουν οι φωτογραφίες μας, ισοδυναμούσε με μια επίσημη έξοδο από το σπίτι. Οι γυναίκες φόραγαν τα καλά τους καλοκαιρινά φουστάνια, μπαίνανε στις βάρκες έτοιμες, σαν να έκαναν επίσημη επίσκεψη ή σουλάτσο στο νυφοπάζαρο του χωριού. Ήταν ξεχωριστή διασκέδαση που την αποζητούσαν.
Ήταν τυχεροί όσοι πήγαιναν για μπάνιο και μπορούσαν να εξασφαλίσουν και μια βάρκα με κουπιά για βόλτες. Πιο μεγάλες και ομαδικές βαρκάδες με τα καΐκια γίνονταν με αφορμή μια εκδρομή σε έναν παραθαλάσσιο τόπο που είχε πανηγύρι ή για να λειτουργήσουν κανέναν απομακρυσμένο άγιο σε ξωκλήσι.
Σήμερα αυτές οι χαρούμενες στιγμές έχουν εκλείψει. Στην πιο πεζή εποχή μας οι ερωτευμένοι νέοι δεν τάζουν πια ρομαντικές βαρκάδες. Και η αλήθεια είναι πως κι εμείς ίσα που προλάβαμε να τις ζήσουμε.
