Κατά σατανική σύμπτωση, αυτό συνέβη πέντε ημέρες πριν από την δημοσιοποίηση της απόφασης του δικαστηρίου όπου λίμναζε επί 7 χρόνια η υπόθεση της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα, καθώς και η έρευνα σχετικά με την συγκρότηση εγκληματικής οργάνωσης.
Υπάρχουν τα προφανή ερωτήματα:
- Μα καλά, δεν σκέφτηκε ο Πρόεδρος της Βουλής Κωνσταντίνος Τασούλας πόσο λάθος είναι η στιγμή; Δεν του πέρασε από μυαλό, ότι θα μπορούσε να αρνηθεί έστω προσωρινά να βάλει την υπογραφή του, ή να επιχειρήσει έστω να εξηγήσει με κάποιο τρόπο στους «ενδιαφερόμενους» ότι ένα τέτοιο μεγαλειώδες ρουσφέτι αντιβαίνει στο πνεύμα του νόμου;
- Αρκεί για να αιτιολογήσει την απόφαση του Προέδρου της Βουλής να υπογράψει το συγκεκριμένο ΦΕΚ η τυπική επίκληση νομικών παραμέτρων, όπως τη διαβάζω στο Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων;
«Με βάση τον Κανονισμό της Βουλής τα πρώην κοινοβουλευτικά κόμματα έχουν δικαίωμα να ζητήσουν τον διορισμό μετακλητού υπαλλήλου, αναφέρουν κοινοβουλευτικές πηγές για την υπόθεση διορισμού στη Βουλή της κυρίας Ελ. Ζαρούλια, τέως βουλευτού της Χρυσής Αυγής και συζύγου του υποδίκου επικεφαλής του κόμματος Β. Μιχαλολιάκου. Όπως αναφέρουν οι ίδιες πηγές, ο πρόεδρος της ΧΑ ζήτησε να αρθεί ο διορισμός του προηγούμενου μετακλητού που είχε, και ζήτησε τον διορισμό της κας Ζαρούλια. Όσο για το χρόνο (διορισμού), ανέφεραν πως προ ολίγων ημερών έκανε τη σχετική αίτηση ο Β. Μιχαλολιάκος.»
Τυπικά, ναι αρκεί.
Μόνο για χρυσόψαρα όμως.
Γιατί αν ανατρέξουμε στη μνήμη μας, εύκολα θα θυμηθούμε ότι στη διάρκεια της προηγούμενης κοινοβουλευτικής περιόδου, ξεσηκώθηκε θύελλα αντιδράσεων και καταλήξαμε στην παραίτηση της τότε αντιπροέδρου της Βουλής Τασίας Χριστοδουλοπούλου από την κυβέρνηση, όταν αποκαλύφθηκε ότι είχε διοριστεί η κόρη της στη Βουλή και παραδέχθηκε η ίδια με αφοπλιστική αφέλεια ότι είχαν αξιοποιηθεί προς τούτο «κάποιες γνωριμίες, διασυνδέσεις και τα λοιπά...»
Η Τασία Χριστοδουλοπούλου δεν ήταν η πρώτη. Πολλά χρόνια νωρίτερα, ο άλλοτε πρόεδρος (για μία ημέρα!) της Βουλής Βύρων Πολύδωρας είχε προλάβει μέσα σε αυτό το 24ωρο να υπογράψει τον διορισμό της δικής του θυγατέρας. Όχι μόνο το παραδέχθηκε - με αφοπλιστική αφέλεια και εκείνος - αλλά επιπλέον υπερασπίστηκε την απόφασή του, διερωτώμενος: «Γιατί τόσος πόλεμος τώρα; Έκανα κάτι κρυφά; Ή παράνομα;»
Αν πάμε ακόμα πιο πίσω, θα ανασύρουμε από τα δημοσιογραφικά αρχεία σειρά περιπτώσεων όπου συγγενείς και φίλοι διορίστηκαν αρχικά ως μετακλητοί για να μονιμοποιηθούν δι αυτής της μεθόδου στην συνέχεια. Μεταξύ των ονομάτων αυτών υπάρχουν και πρόσωπα που κάποτε θήτευσαν στην προεδρία της Βουλής ή σε υπουργικούς ρόλους (Πετσάλνικος, Σιούφας, Τσοβόλας, Παπαδημητρίου, Αποστολάτος).
Στο τέλος, όμως, τίθεται ένα και μοναδικό, πολύ σοβαρό ερώτημα.
Γνωρίζοντας όσα έχουν συμβεί το παρελθόν επί δεκαετίες και έχοντας συχνά κατακρίνει πολιτικούς αντιπάλους για τέτοιου είδους ντροπιαστικές πρακτικές, δεν βρέθηκε πρωθυπουργός - κυβέρνηση - κόμμα, που να αναλάβει την πρωτοβουλία για να κλείσει το «παραθυράκι» της ντροπής για διορισμούς συγγενών και φίλων στη Βουλή των Ελλήνων. Δεν βρέθηκε κανένας ικανός και αποφασισμένος να μπει μπροστά ώστε να επουλωθεί κάποτε η πληγή στην πλάτη της Δημοκρατίας, με αποτέλεσμα σήμερα να συζητάμε γιατί ο Νίκος Μιχαλολιάκος και η Ζαρούλια ακολούθησαν το παράδειγμα των προηγουμένων.
Βρήκαν το «παράθυρο», ή μάλλον την πόρτα ορθάνοιχτη και μπήκαν.
Λυπάμαι, αλλά περί αυτού πρόκειται.
