Κόκκινη στο ρατσισμό - Ρεπορτάζ του Κώστα Αργυρού

Οι «επώνυμοι» του αθλητισμού έχουν υποχρέωση στο δημόσιο λόγο, ακόμα και αν μερικοί από αυτούς το κάνουν για λόγους δημοσίων σχέσεων

Στην πρώτη μετά covid-19 αγωνιστική του γερμανικού ποδοσφαιρικού πρωταθλήματος μια σειρά από ποδοσφαιριστές επέλεξαν να πανηγυρίσουν τα γκολ τους γονατίζοντας προς τιμήν του Τζορτζ Φλόυντ. Κάποιοι συγκινήθηκαν, κάποιοι τους επαίνεσαν και κάποιοι αναρωτήθηκαν, αν επρόκειτο για ένα πολιτικό μήνυμα, που απαγορεύεται ρητά από τους κανόνες της Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας. Η τελευταία απάντησε γρήγορα και άμεσα, δηλώνοντας ότι συμφωνεί με το μήνυμα και φυσικά δεν προτίθεται να τιμωρήσει κανένα ποδοσφαιριστή.

Θα ήταν παράλογο, άλλωστε αν θυμηθεί κανείς ότι εδώ και χρόνια η ανεκτικότητα και η αντίδραση στον ρατσισμό αποτελούν κεντρικά συνθήματα και της ευρωπαϊκής ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας. Το Σάββατο που μας πέρασε οι ποδοσφαιριστές της Μπάγιερν Μονάχου, της πιο δημοφιλούς, αλλά και πιο μισητής λόγω των επιτυχιών της ομάδας της χώρας, αγωνίστηκαν με μαύρα περιβραχιόνια, που έγραφαν το σύνθημα που έχει γίνει πια παγκόσμιο «Black Lives Matter». Στην προθέρμανσή τους φόρεσαν μπλουζάκια με στο σύνθημα «Κόκκινο στο Ρατσισμό».

Eχουν προηγηθεί τις τελευταίες εβδομάδες αμέτρητες δημόσιες εκδηλώσεις αλληλεγγύης στο κίνημα κατά του ρατσισμού στις ΗΠΑ από μεμονωμένους αθλητές ή ολόκληρες ομάδες, που επέλεξαν να στείλουν το δικό τους μήνυμα στον ανίκανο όπως φαίνεται να το καταλάβει πρόεδρο των ΗΠΑ, αλλά και σε κάθε κοινωνία ξεχωριστά.

Θυμηθείτε τον Ετό

Κάποιοι αναρωτιούνται βεβαίως πόσο γνήσιες είναι τέτοιες πρωτοβουλίες. Εχουν δικαίωμα να μιλούν κάποιοι χρυσοπληρωμένοι σταρ της σύγχρονης βιομηχανίας των σπορ; Το ερώτημα είναι υποκριτικό. Οχι μόνο γιατί όσοι ασχολούνται με τον αθλητισμό θυμούνται ακραία περιστατικά διάσημων αθλητών, όπως ο Σαμουέλ Ετό ή ο Μπαλοτέλι να γίνονται στόχος ρατσιστικών επιθέσεων κατά τη διάρκεια αγώνων. Για να μην μιλήσουμε για τον πολιτισμό των ελληνικών γηπέδων που μετατρέπει τις μπανάνες σε... λάβαρο. Ο χώρος του αθλητισμού έχει υποφέρει αρκετά από το ρατσισμό, επειδή η ανωνυμία της κερκίδας, η λογική της αγέλης επιτρέπει σε λίγους να χειραγωγήσουν πολλούς.

Ακριβώς για αυτό θα έπρεπε να θεωρείται αυτονόητο, ότι αυτοί που λατρεύονται από εκατομμύρια νέα παιδιά σε όλο τον κόσμο, που ακολουθούνται από αναρίθμητους followers στα κοινωνικά δίκτυα, αυτοί που
συνηθίζουν να τους αποκαλούν «πρότυπα» έχουν υποχρέωση να μιλούν για θέματα, που απειλούν να δηλητηριάσουν την κοινωνία.

Ετσι λοιπόν ο Γιάννης Αντετοκούμπο έκανε αυτό που η θέση του, του δίνει την δυνατότητα να κάνει. Αυτό που ο ίδιος με βάση τις δικές του εμπειρίες είδε ως καθήκον του. Θα μου πείτε, αυτοί που κάποτε τον ειρωνεύονταν δημόσια και αμφισβητούσαν την «ελληνικότητά» του θα αλλάξουν μυαλό;
Οχι, αλλά τουλάχιστον θα υποχρεωθούν να λουφάξουν.

Η λογική της συνεργασίας

Ο προπονητής της Λίβερπουλ, Γιούργκεν Κλοπ είπε αυτές τις ημέρες ότι ο λόγος που λατρεύει το ποδόσφαιρο, είναι ότι αποδεικνύει στην πράξη τι μπορούν να καταφέρουν, όταν συνεργαστούν άνθρωποι από εντελώς διαφορετικές κουλτούρες. Οτι τελικά το μείγμα αυτό των τόσο πολλών «διαφορετικοτήτων» αποτελεί την καλύτερη συνταγή επιτυχίας και δείχνει πόση καταστροφή κρύβουν μέσα τους οι λογικές των διαχωρισμών.
Σε μια εποχή που ο ατομισμός έμοιαζε να σαρώνει τα πάντα και μετά από μια κρίση που γεννά σε πολλούς το φόβο της εγκατάλειψης σε μια θανάσιμη μοναξιά, το μήνυμα της συνεργασίας, της συλλογικότητας είναι το μόνο που μπορεί να αποτρέψει την διάλυση της κοινωνίας σε αμέτρητες παραζαλισμένες μονάδες που θα περιστρέφονται γύρω από τον εαυτό τους χωρίς πραγματικό προσανατολισμό.