Τα Εν Νήσω: Ο Μεγάλος ξένος

Γράφει ο Γιώργος Καλός -  Δεν είναι το που τη λεν Θεοδοσία –συνηθισµένο γυναικείο όνοµα στην Αίγινα– αλλά το που από µικρό παιδί ήθελε να γνωρίζει τη θέση της Εκκλησίας για κάθε θέµα, µικρό ή µεγάλο, από αυτά που ταλανίζουν τον σύγχρονο άνθρωπο κι έχουν διαστάσεις παγκόσµιες. Να γιατί από χτες το βράδυ ψάχνει να βρει τι λέει η Ορθοδοξία γι' αυτό το νέο ρεύµα, την ξενοφοβία, που διαρκώς διογκώνεται σε Αµερική και Ευρώπη. Παραµονές του Πάσχα, καθισµένη σήµερα στην αγαπηµένη της πολυθρόνα σκηνοθέτη, στο εξοχικό της οικογένειας στη Βαγία, απολαµβάνει τη θαυµάσια θέα της βόρειας Αίγινας, από µιαν αυλή πνιγµένη στα χρώµατα και στα αρώµατα της άνοιξης. Κάπως έτσι, κι από θέση ανάλογη τούτης της ψαρογειτονιάς, δεν έγραψε πριν από χρόνια η Ζωρζ Σαρρή τα «Στενά παπούτσια» και τον «Θησαυρό της Βαγίας» ραίο που συχνά-πυκνά τη θυµάται και τη µιµείται. Απλωµένες σήµερα στα πόδια της µπόλικες γαλλικές και βελγικές εφηµερίδες –από τη «Monde», τη « Croix» και την «Tribune» ως τη «Liberation», τη «Figaro» και τη «Libre Belgique »– περίµεναν τη Θεοδοσία, καθηγήτρια σήµερα του Διεθνούς Δικαίου στο Πανεπιστήµιο Παρί Ντοφίν (Χ) της γαλλικής πρωτεύουσας, να τους ρίξει έστω µια µατιά για την πρώτη της ενηµέρωση. Παραµονές του Πάσχα, οι µικρές της διακοπές θα τέλειωναν σε λίγο, εκείνη θα είχε ζήσει όµως άλλο ένα µαγευτικό, ελληνικότατο Πάσχα. Εξάλλου, γι αυτό είχε έρθει, για την άνοιξη της Αίγινας, για το τσούγκρισµα των αυγών και το ψήσιµο του οβελία, µε την οικογένειά της καθισµένη γύρω από το πασχαλινό τραπέζι να ζει την καθιερωµένη αιγινήτικη αναστάσιµη ευωχία του «Χριστός Ανέστη». «Η ξενοφοβία πάνω από τη Γηραιά πειρο», « Η Ακροδεξιά ελπίζει τα πάντα από την ξενοφοβία των πολιτών που καταγράφεται στα µέγιστα των δηµοσκοπήσεων», «Το Βέλγιο µπορεί να γλίτωσε, αποµένουν όµως τόσες άλλες εκλογές στα ευρωπακά κράτη, που θα γίνουν στη σκιά της διογκούµενης ξενοφοβίας.», κ.λπ., κ.λπ. ιαβάζει η εοδοσία τα πρωτοσέλιδα, µονολογεί, αλλού συµφωνεί, αλλού διαφωνεί, καταλήγει σε ένα «Ναι, δικαιολογηµένα ίσως οι Ευρωπαίοι πολίτες γίνονται όλο και πιο ξενόφοβοι µετά τα τόσα τροµοκρατικά χτυπήµατα στις πρωτεύουσες...». Κάποια στιγµή σηκώνεται αποφασιστικά από το κάθισµά της. «Ναι, αλλά οι Έλληνες, παρά τις ζηµιές που πάθαµε στον τουρισµό µας, κυρίως στα νησιά του Αιγαίου, δεν φαίνεται να τρώµε εύκολα τούτο το παράξενο φρούτο της ξενοφοβίας. Γι' αυτό και ξεχείλισε ο ανθρωπισµός µας σε κάθε ακτή που ξέβραζε “ξένους”, ενδεείς, εξαντληµένους, µισοπεθαµένους!» µονολογεί. Κι ενώ άκουγε τα ίδια της τα λόγια να τη γεµίζουν εθνική περηφάνια, να το και το καυτό ερώτηµα «Η Εκκλησία τι λέει για την ξενοφοβία». Ανοίγει το βιβλιαράκι µε τις ακολουθίες της Μεγάλης Εβδοµάδας. Εδώ ο παπα-Νεκτάριος κάτι της έχει σηµαδέψει σχετικό, να το διαβάσει. Σελίδα 441, η υµνολογία του Όρθρου του Μεγάλου Σαββάτου. Τροπάριο σε ήχο πλάγιο πρώτο, αυτό που ψάλλεται κατά την έξοδο του Επιταφίου το βράδυ της Μεγάλης Παρασκευής Ο υµνωδός βάζει στο στόµα του ευσχήµονα βουλευτή, του ωσήφ από την Αριµαθαία, που ζητάει από τον Πόντιο Πιλάτο το σώµα του ησού να το κηδεύσει, τα εξής λόγια «...ος µοι τούτον τον ξένον, τον εκ βρέφους ως ξένον ξενωθέντα εν κόσµω..., όστις οίδε ξενίζειν τους πτωχούς και τους ξένους... ος µοι τούτον τον ξένον ον οµόφυλοι µισούντες θανατούσιν ως ξένον...». άκρυσε η Θεοδοσία. Ως Ελληνίδα αλλά κι ως χριστιανή.