Αλιευτικός τουρισμός: Επαγγελματίες αλιείς χωρίς το άγχος της ψαριάς
Της Λίνας Γιάνναρου -
Ο Γιάννης Αθηναίος θυμάται ακόμα μια μέρα, πέρυσι το καλοκαίρι, που γυρίζοντας από τη δουλειά ένιωθε κάτι σαν τύψεις. «Είχα περάσει τόσο καλά εκείνο το πρωί, είχα διασκεδάσει, είχα γνωρίσει τόσο ωραίο κόσμο που σκέφτηκα “είναι δυνατόν να γυρίζω από δουλειά;” Ηταν περίεργο». Ομως έτσι συμβαίνει όταν τα άστρα συναντιούνται επιτέλους στη ζωή σου και βρίσκεσαι να κάνεις τα πράγματα που αγαπάς, αυτά για τα οποία έχεις πάθος. Για τον Γιάννη, αυτά είναι η θάλασσα και η παρέα.
Μπήκε στον αλιευτικό τουρισμό πριν από τέσσερα χρόνια, από τους πρώτους στην Ελλάδα. Μολονότι η αλιεία τού είχε προσφέρει για πολλά χρόνια απλόχερα τα προς το ζην (δραστηριοποιείται στον Νότιο Ευβοϊκό), η ζωή του ψαρά είχε αρχίσει να τον καταβάλει. «Δεδομένου ότι μιλούσα αρκετές ξένες γλώσσες, ανέκαθεν σκεφτόμουν ότι θα μπορούσα να κάνω κάτι συνδυάζοντας το επάγγελμά μου με τον τουρισμό», λέει στην «Κ».
Οταν το 2015 δημοσιεύθηκε η εγκύκλιος του αλιευτικού τουρισμού, σύμφωνα με την οποία με μια απλή ειδική άδεια οι επαγγελματίες ψαράδες μπορούσαν να δέχονται επιβάτες στο σκάφος τους είτε για αναψυχή είτε για ψάρεμα, δήλωσε αμέσως ενδιαφέρον. «Με τα χρόνια τα αλιεύματα μειώνονταν, ενώ λόγω κρίσης και η ζήτηση είχε περιοριστεί. Κυρίως όμως δεν άντεχα άλλο το ξενύχτι, το άγχος αν έχει φεγγάρι, αν έχει φουρτούνα, αν μια χελώνα ή ένα δελφίνι κάνει ζημιά στα δίχτυα». Σήμερα συμβαίνει το αντίθετο. Μια συνάντηση με ένα πλάσμα της θάλασσας είναι καλό για τη δουλειά. «Οι τουρίστες ενθουσιάζονται με την εμπειρία. Είναι κάτι που δεν θα μπορούσαν να ζήσουν διαφορετικά. Βλέπουν πώς βγαίνει το ψάρι, καταλαβαίνουν και γιατί είναι τόσο ακριβό. Οτι θέλει κόπο. Κρέμονται από τα χείλη σου όταν τους λες ιστορίες για φουρτούνες και ψαριές. Αλλά κι εγώ περνάω καλά, νιώθω ότι πηγαίνω μαζί τους εκδρομή. Και επίσης ξυπνάω και κοιμάμαι σαν άνθρωπος».
