Με σύμμαχο την ιστορία… - Άρθρο της Σίλας Αλεξίου

ΣΤΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟ ΑΡΧΑΙΟ ΨΗΦΙΔΩΤΟ ΠΟΥ ΑΝΑΠΑΡΙΣΤΑ ΕΝΑΝ ΚΡΟΚΟΔΕΙΛΟ ΚΑΙ ΒΡΕΘΗΚΕ ΣΤΟ ΙΣΟΓΕΙΟ ΤΟΥ ΚΥΒΕΡΝΕΙΟΥ ΤΗΣ ΑΙΓΙΝΑΣ

Όκτώβριος… Ο κορονοϊός κόβει βόλτες ανάμεσά μας, τα μέτρα προστασίας εντείνονται, αλλά… ο ήλιος και η θάλασσα είναι ακόμη εδώ και –ως επιστέγασμα των καλών και των κακών– η Ιστορία αναμοχλεύεται με πάθος!

Έτος ορόσημο το 2021, που βρίσκεται προ των πυλών. Οι εκδηλώσεις μνήμης της απελευθέρωσης της Ελλάδας από τον τουρκικό ζυγό, πριν από 200 χρόνια, πλησιάζουν. Το πρόγραμμα δικαιωματικά θα ανοίξει η Αίγινα, στις 24 Ιανουαρίου, με μια μεγάλη γιορτή για την επέτειο της ορκωμοσίας του Ιωάννη Καποδίστρια ως πρώτου Κυβερνήτη της Νεότερης Ελλάδας.
Την ίδια ημέρα ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης θα εγκαινιάσει το ανακαινισμένο κτίριο του Κυβερνείου, του ταπεινού στρατηγείου του Καποδίστρια, του πολιτικού που απέδειξε πως ο χρόνος δεν είναι εχθρός της υλοποίησης μεγάλων αποφάσεων. Και, κυρίως, πως οι ιστορικές πρωτοβουλίες –όπως η ίδρυση του πρώτου σχολείου και της πρώτης τράπεζας, η κοπή του πρώτου νομίσματος, η περίθαλψη των άμοιρων ορφανών παιδιών στο πρώτο Ορφανοτροφείο και τόσα άλλα– δεν προϋποθέτουν χρονοβόρες διαβουλεύσεις. Απλά γίνονται.

Η μοίρα –δεν αντιλέγουμε– το έφερε να γίνουν στην Αίγινα. Κόντρα στις ειλημμένες αποφάσεις που όριζαν το Ναύπλιο ως πρώτη πρωτεύουσα, η Ιστορία φαίνεται πως είχε άλλα σχέδια. Πώς να τη διαψεύσεις όταν τα γεγονότα μαρτυρούν το αντίθετο; Πώς να δώσεις προτεραιότητα στους τύπους, αγνοώντας την απτή πραγματικότητα;
Άλλωστε, ούτε ο ίδιος ο Καποδίστριας τους έλαβε σοβαρά υπόψη. Εγκαθίδρυσε την πρώτη πρωτεύουσα στην Αίγινα, σεβόμενος ένα ταλαιπωρημένο έθνος που βιαζόταν να αναγεννηθεί. Αν είχε δει το νησί ως προσωρινό καταφύγιο, θα περίμενε στωικά να περάσει η… μπόρα, για να μεταφερθεί στη νόμιμη βάση του, και τότε να ξεκινήσει δουλειά.

Τα πράγματα όμως δεν έγιναν έτσι. Και τα αυταπόδεικτα γεγονότα, δυστυχώς, υπερισχύουν –σε κάθε περίπτωση– των όποιων άλλων στοιχείων και ερμηνειών, ακόμη και ενώπιον του δικαστηρίου. Γιατί όμως τώρα, σχεδόν 200 χρόνια μετά, κι ενώ η Τουρκία εξακολουθεί να μας… πολιορκεί, ερίζουμε για τα μικρά παραβλέποντας τα μεγάλα;
Γιατί αυτή είναι η κακοδαιμονία μας. Σε τοπικό και εθνικό επίπεδο. Η μεμψιμοιρία και η αλληλοεξόντωση.
Συστατικά για χαμένους αγώνες. Αντί της αλληλεγγύης και της περηφάνιας, που, έστω και με απώλειες, οδηγούν νομοτελειακά σε νίκες.
«Οι Ποριώτες πρέπει να είμαστε υπερήφανοι, γιατί είμαστε απόγονοι ενδόξων προγόνων!» δηλώνει περίτρανα ο Ποριώτης επιχειρηματίας Σπύρος Μάνεσης, καλλιεργώντας το κλίμα που –ως γνωστόν– κυριαρχεί τόσο στην Ύδρα όσο και στις Σπέτσες, όπου οι σπουδαίοι αγωνιστές του 1821 «ζουν» ακόμη ανάμεσα στους απογόνους τους.

Με σεβασμό λοιπόν στις απόψεις κάποιων ιστορικών που προτιμούν την Αίγινα «προσωρινή» πρωτεύουσα, στο Ναύπλιο που είχε την ατυχία να βιώσει τη δολοφονία του Καποδίστρια, αλλά και στις συνθήκες που συνέβαλαν στην αναγέννηση της Ελλάδας σε ένα νησί του Σαρωνικού, ας απολαύσει η Αίγινα την πρωτιά που της χάρισε η... τύχη.
Γιατί η Ιστορία δεν παραβλέπει τις συμπτώσεις…